Söylenecek çok şey var ama söylenmesi gereken tek şey "boşan"
Acı belki zor belki imkansız ama boşanmazsan ömrün bu ızdıraplarla solup gidecek.
Şimdi cesaret etmezsen kahrından öleceksin belki bu adam müsveddesinin elinde.
Adamlara suç bulmuyorum, herkes masum doğar.
Onları yetiştiren annelere isyanım.
Bir insan nasıl böyle bir mahluk yetiştirir ve salar dünyaya?
Belki görücü usulü olmasaydı, belki senin tanımaya fırsatın olsaydı karşındakini belki seçip seçmeme kararı sende olsaydı bi nebze bu hallere gelmez, gelsen bile boşanmanın sadece senin karar verebileceğin bir durum olduğunu bildiğinden rahat olurdun.
Ama maalesef "çocuğumuz için en iyisini biz biliriz" diye evleneceği adamı bile kendileri seçen aileler yüzünden, "aman kızım sabret kocandır" diyen pasif kadınlar yüzünden kadınlar&kadınlarımız bu hallerde.
9 yaşındaki kızım bile geçenlerde "anne ben evlenirken neden size sormak zorundayım? Benim hayatım değil mi? Ben evlenmeyecek miyim?" diye bir soru sormuştu. Ilkin çok güldüm ama sonra dedim çocuk ne mantıklı.
Kısacası; hayatınıza karışıla karışıla bu hale gelmişsiniz bari şimdi cesaret ile davranın ve sıyrılın bu hayattan.