Arkadaşlar bir ay önce taşındım yeni evime. Taşınmamızın 2. Günü akşam sekiz gibi kapı çaldı. Bir kadın. Karşı komşuymuş “hoş geldiniz” falan dedi. “Hoşbulduk” dedim. Baktım eli kolu dolu. Yemekler falan var. Bana getirdiğini düşündüyseniz yanıldınız. “Buzdolabım bozuldu da, şunları dolabına koyabilir misin?” dedi. “aaa şunu da (mantı) buzluğuna koyarsan sevinirim dedi. “Yarın öğlen alırım, iyi akşamlar” dedi gitti. Ben elimde yemeklerle dondum kaldım.
Çok sinirlendim tabi. Beni tanımıyor bir, benim bütün eşyalarım ortada; sen buzdolabının gelip yerleştiğini nerden gördün iki. Hırlı mıyım, hırsız mıyım, büyücü müyüm nerden biliyosun bu da üç.
Tabi bu yazdıklarımı, eşime sıralıyorum ben. Eşim de “boşver takılma, mecbur kalmasaydı getirmezdi” dedi. Konuyu kapadık.
Bu böyle 2 hafta falan sürdü. Bayram da dahil olmak üzere. Akşam verdi, sabah aldı.
En son bu hafta abarttı olayı; peynir, zeytin, sucuk falan verdi. Yalnız sormak falan yok direk veriyo kapıdan. “sabah kaçta kalkıyosun” dedi. “yedi buçuk” dedim. “iyi bana bunları verebilir misin” dedi. “yani belli olmuyo ki, bazen gec kalıyorum, uyanamıyorum, ben kapıyı calıp sizi mi bekliycem” dedim. “aaa o zaman ben alırım” dedi. Her sabah düzenli olarak kapımı tıklatıyo ben de don gömlek onu veriyorum….
Seni ne rahatsız ediyo diye sorarsanız şöyle sıralayabilirim;
- Sürekli bir acıklama halinde; annemin evine(başka bir daire) haciz gelmiş benim eve yollamışlar ben de korkudan başka bir yere gönderdim dolabı. Yoksa 5-6 milyarlık benim dolabım. Bana gelip evime haciz geldi beni idare edebilir misin dese bi derece. 1 aydır tanıdığı insanın kapısı gece 10 da sabah dokuzda calınmaz ki.
- Üzerimde hırka varsa; ev soğudu dimi, suratım asıksa; canın mı sıkkın bi cocuk yap da ben bakayım(?)
- Eve asla davet etmedim, sürekli gözü evin icinde. Aaa fotograflarınız cok hoşmuş. Aaaa halını böyle mi koydun.
- Pazar sabah onda kapıyı calar ki ben uyurum 11 e kadar falan; evde yok muydunuz diye sorar.
- Ben normalde cok sıcak kanlı bir insanım ama sordugu sorulara falan cok fazla cevap vermiyorum. Rahatsız olduğumu acık acık belli ediyorum. Buna rağmen bu cesareti nereden buluyor?
İşte durum bundan ibaret. Bazen sabahları kapıyı açmayayım diyorum. Israrla çalıyor. Küçük kızı var vicdanım sızlıyor ama ben bu işin önünü almazsam olayı abartacak diye korkuyorum.
Bundan önceki evimden sırf komşular yüzünden ayrıldım, kendilerini aristokrat ve o apartmanın şato olduğunu zanneden tiplerdi. Balkona çanak asmayın, cicek koymayın gibi gibi. Şimdi bu apartmanı görür görmez vuruldum ve taşınmak istemiyorum. Bu apartmanda kimseyle muhatap olmam ötekinde cok samimi olmuştum herkesle diyordum şimdi başıma gelene bakın ?
Ne yapayım bana bi yol gösterin lütfen_?