verdiği cevap pek samimi gelmedi açıkçası..
neyse.. iyi niyetimizi de tasarruflu kullanmalıyız işte, öğrenmek gerekiyor bunu.. ben de eskiden hayır diyemezdim, artık tam demeyim ama daha bir öğrendim.
siz değişeceksiniz şimdi, onlar da işlerine gelmediği için size acımasız, gıcık diyecekler. demeyecekler "ben de olsam böyle düşünürdüm, haklısın ama şöyle şöyle oldu kusura bakma vs." diye. "napayım yapmasaydı diyecek".
kendimden biliyorum, bi ara eski erkek arkadaşım güçlenmişsin değişmişsin ama biraz da gaddarlık olmuş dedi, olması gerekeni yapınca böyle oluyor, kimse kendine bakmıyor. açıkçası bi yandan memnun oldum bu lafı duyduğuma bi yandan da anlaşılmıyor olmak sıktı, ama eskisi kadar bunaltmıyorum kendimi. biraz duygusuz, önce ben diyerek davranmak gerek maalesef. ama bu saatten sonra siz doğru bildiğiniz yoldan ilerleyin, canınız sıkılacağına ölçüp tartıp ona göre hayır/evet deyin. ya da bir üyenin de dediği gibi, yardım edin sadece. bir şey olursa da sonrasını düşünün çünkü olmuş artık.. kendimizi fazla bunaltmak önümüzü tıkıyor.
böyle dersler gerekiyor maalesef, çok dertlenirdim ben "niye,neden!?" diye ağlardım. çok zor kabullendim hayatın bazı gerçeklerini, insanları.
artık fazla iyi niyet göstermek suç oluyor, çünkü insanların çıkarcılıkları normal algılanıyor, "insanoğlu işte". doğrular yanlış, yanlışlar normal.. hani ailemizin bizim iyiliğimiz için söylediği ama bizim karşı geldiğimiz, kötü algıladığımız şeyler gibi. suç sizde diyen üye de böyle demek istedi sanırım. yani bizlerin önlem alması gerek mümkün olduğunca... (biliyorum bazen insanın içinde olunca kaçıveriyor, bi deneyim belki iyi olur dediğimiz anlar oluyor. zamanla artık...)
"Sen uzattığın elini tutmayan ele mi dargınsın, tutmayacak bir ele uzattığın için kendine mi kızgınsın?" demiş Mevlana.
suçlu o, ama durum bu maalesef...