Hanımlar selam, ben artık kafayı yemek üzereyim ve ne düşüneceğimi hiç bilmiyorum sizlerden görüşlerinizi rica ediyorum ama lütfen kırıcı olmayın zaten zor bir dönemden geçiyorum.
Eşimle 2018’de tanıştık ve benim için kendi şehrinden benim yanıma taşındı. Ailelerin tanışması vs her sürecimiz çok problemli oldu. Benim ailem özellikle ablam hiç istemedi,yakıştırmadılar. Ailem biraz kibirli insanlar, duygudan uzak herşeye mantıkla yaklaşırlar. eşimin ailesi ziraat ile uğraşan kendi şehirlerinde tanınan sevilen tertemiz bir aile. Bizimkiler ise öğretmen, mühendis vs. 2 ablam var ve ikisinin de evlilikleri maddi olarak çok iyi. Benim eşim ise o zamanlar yazın ailesinin şehrinde ziraatle uğraşıyordu kışın ise benim şehrimdeydi teknoloji ile ilgili iş yapıyordu esnaf olarak. Neyse dediğim gibi tanışma, nişan vs çok sıkıntılıydı hatta 2021’de düğün zamanı bile. Her iki aileden de sıkıntı çıktı. Fakat biz pes etmedik gerçi geri dönüp bakınca keşke etseymişiz diyorum. Sevgisizlikten değil de bu kadar kimse yıpranmasaydı. Ailem en sonunda sen mutlu olacaksan tamam deyip razı oldular ama ne eşim ne de benim ailem bir türlü o duvarı eritemediler. Bense eşimin ailesiyle çok iyi anlaşıyorum beni kızlarından ayrı tutmazlar gözümün içine bakarlar.
Ben tip 1 şeker hastasıyım çocukluğumdan beri bilenler vardır iğne yapıyorum. 2021’de evlendikten birkaç ay sonra gözümde sıkıntılar yaşamaya başladım şeker hastalığının yan etkisi olarak ve çok ağır ameliyatlar geçirdim gözümden az kalsın kör olacaktım. O dönem çalışmayı bıraktım ama mutluyduk yine de kanaat ederek geçiniyorduk. Daha sonra midemle ilgili sıkıntılar yaşadım devamlı kusma vs. 6 şubat depreminde kiracı olduğumuz ev zarar görünce annem ve nenemin olduğu apt’a taşındık. İkisi aynı evdeler. O apt’da 6.katta annemin evi var, 1.katta nenemin. Ama nenemin evi yıllardır boş. Deprem olunca bize gelin burayı yaptırın siz oturun dediler kira vs istemediler ev zaten boşta duruyor diye. Biz de mutfağı, yerleri falan kendi gücümüze göre yaptırıp oraya taşındık. Annemler çok mutluydu bize can oldunuz diye. Beraber yer içerdik. Eşim biraz huysuz biri ama aileme hiç saygıda kusur etmezdi. Annem ise yıllarca yöneticilik yapmış dominant bir kadın.
Çok özetlemeye çalışıyorum ama anlayın diye yazıyorum. 2021-2025 arası neredeyse yılda 2-3 kez hastaneye kaldırıldım ölümlerden döndüm neyim olduğunu doğru düzgün bulamıyorlardı hiç. bu süreçlerde eşim ve annem hep yanımdaydı.fakat şöyle bi durum var eşim hasta biriyle nasıl ilgileneceğini tam bilmiyor donup kalıyor ve melankoliye bağlıyor ben hasta olunca resmen depresyona giriyor. Ve bu süreçlerden çıkıp işine odaklanması çok uzun sürüyor. Neticede geçen sene dükkanı da kapattı çünkü hem iş yapamıyordu hem de kira vs çok artmıştı. Benim hastalıklarım da artınca odaklanamadı bir türlü. Bu durum anneme çok tuhaf geldi yazın gidip memlekette çalışıyor kışın da ara ara ilaç atmaya gidiyordu ama genelde evdeydi. O ara ben iş buldum ama genelde ben de evden çalışıyordum maaşım falan da fena değildi.eşim de ara ara iş yapıyordu ama evin tüm faturalarını öder, eksiklerini alır. Yetişemediğini sıkıştığını hissettiğimde ben destek olurum vs ya da ben sıkışsam o yetişir vs hep idare ettik yani aileme yükümüz yoktu.
Bu sene ocak ayında bana böbrek yetmezliği teşhisi konuldu. Haziran ayında safra kesem alındı tüm bu süreç yine çok sıkıntılıydı maddi manevi. Ağustos başında ben yine kusma atakları geçirince hastanede artık diyalize gireceğimi öğrendik ve yıkıldık tabi. Süreci az çok tahmin ediyorduk nefroloji doktoru anlatmıştı ama yine de kötü bir süreçti.
Olduğumuz şehirde organ nakli için listeye girmek vs çok uzun sürüyor diye ablam istanbula gelin dedi ( kendi orada yaşıyor ve eniştem de iyi bir mevkide hastane işlerinde yardımcı olur tanıdıkları dedi). Annem, eşim, ben kalktık istanbula gittik. Bu arada eşim bana önceden kendi ailesinde böbrek sorunları yaşayanlar olduğunu, endişeleri olduğunu vs anlattı.hani ondan böbrek almak zorunda kalırsam yine de vereceğini söyledi. Ben de zaten kan grubumuz uyuşmuyor senden alamam böbrek boşver bunları dedim.hastanede eşim, annem ve ablam kan verdiler ama bi tek annemle kan grubumuz uyuşuyordu. Doktorun odasında bi ara tek eşim ve ben kalınca ben doktora eşimin endişelerinden bahsettim, doktor da annesi varken zaten senden alınmaz organ dedi. Neyse cidden bi tek annemle uyumlu çıktık zaten. Akşam evde eniştem ve eşim konuşurlarken eşim yine ailesindeki bu sıkıntılardan, genetik olarak kendinin de böbrek sıkıntısı çekebileceğinden bahsetti. Ablam bunları duymuş. Ben içerdeyken eşime gel bir konuşalım demiş. Onlar mutfakta konuşurlarken annem yanıma geldi ablan biraz eşinle konuşacak dedi. Neyse olaylar kopmuş. Ablam Eşime demiş niye böyle dedin kardeşim üzülecek o da demiş endişelerimden bahsedemem mi bunları zaten biz konuştuk öncesinde ben onu sevmesem yanında olur muyum ben çok bedel ödedim bu ilişki için demiş. (Bedel ile ne kastettiğini ben biliyorum örneğin eşim çok çocuk istiyor ama benim sağlığımdan dolayı belki de biz birlikte olduğumuz sürece bir çocuğumuz olmayacak,ya da çoğu zaman yemek,temizlik bunlara enerjim olmuyor ama bunlar benim kendi düşündüklerim eşim asla lafını etmez bunların) Ablam da demiş ki asıl kardeşim bedel ödedi siz evlendiğinizden beri devamlı hastanede sen onun imkanlarından yararlanıyorsun senin doğru düzgün işin mi var vs baya ağır konuşmuş. Eşim de abla teşekkür ederm bu konuşma için gerçekleri gördüm ne düşündüğünü öğrendim demiş. Yanıma geldiğinde yüzü buz gibiydi. Sabah yine hastanede işimiz vardı ama farklı şubelere gitmemiz gerekti yani eşimle ben bir hastanede annemle ablam farklı hastanede koşturuyorduk. Çıkmadan önce de ablam bana gece böyle böyle konuştum haberin olsun dedi. Ben tam bişey diyemedim tamam dedim ki bundan şimdi çok pişmanım. Neyse hastanede eşim benimle konuşmuyor doğru düzgün ruh gibi resmen. Eve geldikten sonra ben uyurken dışarı çıkmış annemle ablam hemen geldiler ev sahibine haber vermeden çekti gitti bak sana da kötü davranıyor vs dediler. Eşim akşam geldi noldu diyorum anlatmıyor, ben de bildiklerimi söyleyemedim iyice saçma bir hal aldı. Ertesi gün sabah eşim erken kalktı haftasonuydu dedi ki ben bi kaç gün arkadaşımda kalıcam pazartesi sabah erken gelirim seni diyalize götürürüm. Tamam dedim ben de çünkü ev çok gergindi. Eşim gidince ablam yine durmadan konuşmaya başladı seni sevmiyor birlikte bi geleceğiniz yok, seni mutlu etmiyor yanında durmuyor.. Ben durmadan ağlıyorum. Zaten kalıcı katater takmışlardı yeni canım çok yanıyordu. Annemle bir oldular beni devamlı doldurdular hele anneme şok oldum hadi ablam uzakta biz ne yaşıyoruz bilemez. Kendi ama birlikte geçirdiğimiz zamanları, eşimin hep yanımda oluşunu vs unuttu. Oğlum Allah razı olsun dediğini unuttu. Ablam konuştukça konuştu eniştem bile tamam artık kızın üstüne gitme dedikçe susmadı. En son ablam dedi ki eşinin benim gözümde tek işlevi jigololuk. Ben sinir krizi geçirdim ablama bağırdım. Annem hala bana ablana saygısızlık etme diyor. Sonra ablam geldi özür dilerim ağır konuştum ama o kelime dışında söylediklermin arkasındayım boşan yoluna bak dedi. Ben iki gün devamlı ağladım karmakarışık oldum bir yandan canımla uğraşıyorum. Pazar gecesi eşim geldi. Biraz konuştuk artık dayanamıyorum dedim niye enişteme öyle söyledin bak olaylar patladı ailem susmuyor dedim. O da kendi haklı sebeplerini anlattı ama ablamla konuştuklarını anlatmadı. Ertesi gün diyalize götürdü beni, sonra eve bıraktı ama girmedi eve akşam geldi. Ablam o gelince odasından çıkmadı bi de bana diyor ki bura benim evim rahat rahat dolaşırım ama o rahat gezemez evde o yüzden çıkmıyorum. Halbuki sırf eşimle karşılaşmamak için çıkmıyor odadan.annem desen bir tuhaf. Eşimi zorla sofraya götürdüm eniştem var diye. Sofrada annem diyor ki ablanıza eniştenize teşekkür ettiniz mi, niye anne dedim size sofra açtılar bak hastaneye götürüp getiriyor ablan sizi enişten sayesinde işimiz kolaylaştı vs. Ederiz dedim kapattım konuyu. Evde eniştem dışında kimse eşimin yüzüne bakmıyor çok gerginlik vardı.ertesi gün son bi hastane işimiz kaldı. Ablam annem bi tarafta eşim bi tarafta kimse birbiriyle konuşmuyor. Onlar bi yerde beklerken biz son tahliller için gidip geliyoruz eşimle. O esnada artık ben konuyu açtım nolacak böyle diye. Bilmiyorum ama artık kabul edemem hu saygısızlığı seni de arada bırakmak istemiyorum aileni sil diyemem şu an imkanım olsa zaten maddi olarak gücüm olsa bunları yaşamazdık dedi eşim. Dedim haklısın. İkimiz de ağlıyoruz çünkü birbirimizi seviyoruz aramızda bir problem yok kendi kendimize yetiyoruz yani. Boşansak ikimiz de acı çekeceğiz birlikte olmaya devam edersek ailemle bir daha konuşmaz. Çok ağladık o gün. Annemler fark ettiler mi bilmiyorum bile.
Annemin böbreği bana uyumlu çıktı ama ben hemen nakil olmak istemediğimi söyledim o yüzden organ nakli bekleme listesine yazıldım.
Kendi şehrimize döndük bi kaç gün içinde. Annem yaylaya gitti nenemin yanında. Biz şehirdeyiz. Eşim kendi memleketine dönmeye karar verdi orada iş kurayım düzen oturtayım seni öyle alayım diyor. Ev de nenemin olduğu için şu an bu evde oturmak bile batıyor ona. Parça parça eşyalarımı toplarım diyor. Konuşmalarından anlıyorum aileme karşı çok öfkeli olduğunu. Ben de öyleyim. Çok çaresiz hissediyorum. Ailem sınır tanımıyor,bizi devamlı eziyorlar. Zengin olsaydık biraz gücümüz olsaydı bunlar olmayacaktı. Annem bugün aradı ne zaman yaylaya geleceksiniz dedi diyalize giricem sonra eşim beni yaylaya bırakıp dönecek dedim. Neden kalmıyor dedi, neden kalsın anne dedim. E ben ne dedim ki bişey demedim diyor. Anne bazen sessizlik de bir cevaptır dedim.ablam konuşurken ona müdahale edebilir kızım ama eşi de bunları bunları yaptı diyebilirdi. Ama her şeyi sildi attı.
Hanımlar çok karışığım ne yapacağımı bilmiyorum. Eşimin de negatif tarafları var kabul ediyorum ama ailemi silip atamam. Onlarla da olmuyor onlarsız da. Ben sevgiyi, muhabbeti,derin duyguları, fedakarlığı eşimle öğrendim. Ailem bu duyguları hiç bir zaman anlamadı. Anlatsam da anlamadılar eşimi neden sevdiğimi. Yaylada annemle ne konuşucam?ablama ne tavır alıcam? Organ nakli listesinde ne kadar beklicem, annemden böbrek alır sonra eşimin şehrine taşınırsam arkamızdan neler konuşurlar… gerçekten ölmek istiyorum artık dayanamıyorum. Ben canımla uğraşırken, ablamın evinde misafir bir insana söylediklerini, daha sonra arkasından söylediklerni aklımdan çıkaramıyorum. Napıcaz biz? Bu kadar yıpranmış bir evlilik devam eder mi?