Tabiki yaşamadığım için sadece izlenimlerimle fikir yürüyebilirim. Ama annelik bir çok durum bir çok yaşanmışlık içeren ve sürekli devam eden, gelişen, büyüyen bir şey olmalı. Normal Doğumda hissedilenler veya sezeryanla kazanılan tecrübeler de anne- bebek arasında bir ortak an daha yaratıyor olmalı. Bu nedenle biri diğerinden daha farklı anne olmuyor olabilir diye sanıyorum.
Benim kardeşim sezeryan istedi ve uyutulmak istedi çünkü kan göremez. Bırak kendisini biz kan verirken bakamaz. Konuştuğumuz bir çok şeyi kaçırdı böyle bakınca ama öyle bir annelik yapıyor ki, öyle paylaşımlar ve tecrübeler yaşıyor ki, demek ki nasıl doğurduğunla alakalı değil diyorum içimden :) keşke onun yarısı kadar anne olabilsem... ve o pişmanlık, yetersizlik duygusu hep var galiba. Kardeşim diye söylemiyorum gerçekten çok iyi bir anne, ama hala yetersiz hissediyor ve beni çok şaşırtıyor.
Benim sezeryan olmak zorunda çünkü miyom ameliyatı olduğum için artık açık ameliyat gerekiyor. Ama böyle bir zorunluluk olmasa, Belçika’da epiduralle korkmadan normal Doğum yapardım bence.