Selam hanımlar,
Sizlere çocukluğumdan beri var olan rahatsız olduğum bir konudan bahsetmek istiyorum. Aşırı mükemmelliyetçilik!
Daha önce görüştüğüm birinden örnek vereyim, çocukla iyi anlaşıyoruz, iyi biri. Bir gün çiğköfte yoğurması gerektiğinden ama şu an tırnak makasına ihtiyacı olduğundan bahsetmişti. Ben tabi bunu duyunca etraf kuzey kutbu oldu. Vay efendim tırnaklı mıymış?
Bir tanesi bir an konuşurken şiveyle ''biliyon mu'' dedi. Şivesi olduğunu biliyordum da bu iki kelime bana o kadar battı ki ortalık buz oldu. Halbuki şivenin hası bende, bir konuşsam dank diye nereli olduğumu anlarsınız. Çocuk da memleketlim zaten, şiveyse benim şivemden. Ben kim oluyorum, kendimi ne sanıyorum?
İnsanlar işinden, eğitiminden, kültür farkından, dinden gibi önemli şeylerden karşısındakini eler. Benim elediğim soğuduğum şeye bakar mısınız?
Kendim de güzeller güzeli piremses değilim ha, arayan bin tane kusurumu bulur. Ama karşımdaki
mükemmel olacak mantığa gel.
Sonra Allah cezamı verdi, birine aşık oldum ve reddedildim. Onun hiçbir şeyinden soğuyamadım. Halbuki asıl onun soğuyacak bir sürü özelliği vardı. Her hafta kız değiştirmesinden bile soğuyamadım.
Ama hala bendeki kafa aynı. Hiç kimseleri beğenemiyorum. Mutlu çiftlere bakıyorum, ne güzel diyorum. Sonra kendime şu soruyu yöneltiyorum. ''Tutsak, sen kadının yerinde olsan bu adamla beraber olur muydun?'' Cevabım ''haayııır, aslaaaa'' oluyor. Niye adamın nesi var, hiç bir şeyi yok gayet normal insan.
Sinir oluyorum kendime sinirrr
İlerde hayatımdaki insanın tabi ki kusurları olacak her insan gibi, benim gibi. Ki soğuduğum şeyler kusur da değil. Hadi o reddedildiğim adam gibi aşık olarak evleneyim. E evlilikte aşk kaç yıl sürecek? Bitince yerini saygı sevgiye bırakınca ne yapacağım?
Ben böyle yaparak mutsuz olurum ama.
Ego var ama sıradan bir insanım. Ayrıcalıklı bir özelliğim yok. Her insan gibi kusurlarım var.
Sadece daha önce görüştüğüm erkekler üzerinden örneklendim. Hayatımın her alanında var bu. Çok rahatsızım. Aranızda benim gibi olan ya da çözüm önerininiz var mı?
Not: Kendimi yeterince eleştiriyorum , kendime sinirleniyorum ama aşamıyorum. Sizden ricam eleştirmeyin ben zaten rahatsızım bu durumdan, fikir verin kurtulayım şu saçmalığımdan
Sizlere çocukluğumdan beri var olan rahatsız olduğum bir konudan bahsetmek istiyorum. Aşırı mükemmelliyetçilik!
Daha önce görüştüğüm birinden örnek vereyim, çocukla iyi anlaşıyoruz, iyi biri. Bir gün çiğköfte yoğurması gerektiğinden ama şu an tırnak makasına ihtiyacı olduğundan bahsetmişti. Ben tabi bunu duyunca etraf kuzey kutbu oldu. Vay efendim tırnaklı mıymış?
Bir tanesi bir an konuşurken şiveyle ''biliyon mu'' dedi. Şivesi olduğunu biliyordum da bu iki kelime bana o kadar battı ki ortalık buz oldu. Halbuki şivenin hası bende, bir konuşsam dank diye nereli olduğumu anlarsınız. Çocuk da memleketlim zaten, şiveyse benim şivemden. Ben kim oluyorum, kendimi ne sanıyorum?
İnsanlar işinden, eğitiminden, kültür farkından, dinden gibi önemli şeylerden karşısındakini eler. Benim elediğim soğuduğum şeye bakar mısınız?
Kendim de güzeller güzeli piremses değilim ha, arayan bin tane kusurumu bulur. Ama karşımdaki
mükemmel olacak mantığa gel.
Sonra Allah cezamı verdi, birine aşık oldum ve reddedildim. Onun hiçbir şeyinden soğuyamadım. Halbuki asıl onun soğuyacak bir sürü özelliği vardı. Her hafta kız değiştirmesinden bile soğuyamadım.
Ama hala bendeki kafa aynı. Hiç kimseleri beğenemiyorum. Mutlu çiftlere bakıyorum, ne güzel diyorum. Sonra kendime şu soruyu yöneltiyorum. ''Tutsak, sen kadının yerinde olsan bu adamla beraber olur muydun?'' Cevabım ''haayııır, aslaaaa'' oluyor. Niye adamın nesi var, hiç bir şeyi yok gayet normal insan.
Sinir oluyorum kendime sinirrr
İlerde hayatımdaki insanın tabi ki kusurları olacak her insan gibi, benim gibi. Ki soğuduğum şeyler kusur da değil. Hadi o reddedildiğim adam gibi aşık olarak evleneyim. E evlilikte aşk kaç yıl sürecek? Bitince yerini saygı sevgiye bırakınca ne yapacağım?
Ben böyle yaparak mutsuz olurum ama.
Ego var ama sıradan bir insanım. Ayrıcalıklı bir özelliğim yok. Her insan gibi kusurlarım var.
Sadece daha önce görüştüğüm erkekler üzerinden örneklendim. Hayatımın her alanında var bu. Çok rahatsızım. Aranızda benim gibi olan ya da çözüm önerininiz var mı?
Not: Kendimi yeterince eleştiriyorum , kendime sinirleniyorum ama aşamıyorum. Sizden ricam eleştirmeyin ben zaten rahatsızım bu durumdan, fikir verin kurtulayım şu saçmalığımdan