Buda yeni fürya, yumurtalar azdi, erken menopoz felan. Sanki ülkenin yarisinda varmis gibi. Ki yumurtanin az olmasi,
tüp bebek tedavisini gerektirmez bile. Sonucta yumurta var, döllenebilir.
Ondan sonra 3 defa sevisme ile (ki bir defa bile bence cok) mücizevi bir sekilde bebek oluyor.
Ya niye dürüst bir sekilde "catir catir sevistim, ille cocugum olsun istiyordum, mutsuz bir evlilikte bile" yada "ikinci ile evliligimi kurtarabilirdim diye düsünmüstüm hem cocuguma kardes gerekiyordu" denilse yemin ederim daha cok saygi duyardim.
Bilmeden nasıl rahat rahat konuşuyorsunuz, erken menapoz yeni bir furya değil, yumurta var diye öyle kolay kolay da olmuyor.
27 yaşında erken menapoza girdiğimi öğrendim, 4 senedir de korunmuyorum, olmuyor aktif bir cinsel hayata rağmen. Başarısız tüp bebek, düşük var.
Eleştirecekseniz, bilmediğiniz hassas noktalardan vurmaya çalışmayın.
Gebelik sıkıntısı olmayan bir kadın için, korunmasız her ilişki risktir. Onun nasıl, hem korunmayıp, hem de kazayla oldu demesi saçmaysa, benim gibi 4 senedir, onca tedaviye rağmen olmayan biri için de, doğal yollarla hamile kalmak o kadar saçma. Yüzlerce testte gördüğüm negatifler de bunun kanıtı.
Öyle ki biz artık çocuk için bile sevişmiyoruz. Attık o ihtimali kafamızdan eşimle.
Benim gibi pek çok kişi için çocuk yapmak, yumurta toplama, transfer ve arkasından gergin bekleyişle olan bir süreç.
Çatır çatır seviştik demiyormuş da, yumurtalar azdı diyormuş. Bu kadar ferasetsiz, saçma yorum olur.
Konu sahibi, keşke mutsuz bir evlilikte çocuk olmasaydı, boşanmayı daha kolay düşünebilirdiniz. Baştan beri yürümüyorsa, önce evliliğinizi toparlamak için uğraşmalıydınız.
Ama eğer ilk çocukta doktordan bunları duymuşsanız, acele etme psikolojinizi de anlıyorum. Evliliğe odaklanamayan tedaviye yoğunlaşmışsınız.
Belki de o çocuklar sizin için rahmet olacak. Bilemezsiniz. Çocuğu erteleyip, boşanıp yollarımız geçseydi, belki de anne olma duygusunu hiç tadamayacaktınız .
Mantık her zaman işlemiyor hayatta.benim de ilk çoçuğum hemen olmuştu. Arkasından eşim iflas edince 5 yıl çocuk yapmadım. Çalıştım bu sürede.
Çok dediler, zaten evdesin, büyütüyorsun, beraber büyüt, sonra çalışırsın. Yok dedim, bu yoksulluğa 2 tane fazla. 27 yaşında, evimizi arabamızı aldığımızda,hazırım dedim ve olmadığını öğrendim. 4 senedir de eskiden rüyamda göremeyeceğim paraları çocuk için harcıyorum. Nasip bazı şeyler.
İkinci çocuk bir mucize olmuş, belki bir armağan, şu anda bilemezsiniz.
Belki ileride yine boşanacaksınız ve iki çocuğunuz da daha kolay atlatmanızı sağlayacak. Bir anne ve bir çocuk yerine, iki çocuklu bir anne, bir aile olarak, birbirinize destek olarak atlatacaksınız bu süreci. Eşiniz de değişmemekte ısrarcıysa, buyursun gitsin istediği yere.
Siz kendi akıl sağlığınızı, psikolojinizi koruyun bu sırada.Çocuklarınıza odaklanın. Onlarla mutlu bir tablo oluşturun.
Eşle sıkıntılarınız neler bilmiyorum. Eğer değiyorsa emek verin. Değmiyorsa, kendinize odaklanın. Çalışma hayatının içinde kalın muhakkak.
Eğer aileniz arkanızdaysa, ve maddi sıkıntınız yoksa, 2. Daha bebekken ayrılmanızı öneririm. Daha kolay oluyor kabullenmeleri. Ve çocuklar birlikte oynarken, birbirlerine çok iyi gelecektir. Sizin onlara yapamayacağınız terapiyi yaparlar birbirlerine.
Siz de bu sırada bağırıp çağıran bir anne değil, mutlu bir anne olun. Eşiniz size takılmayı ister tercih etsin, ister etmesin.