Selam herkese..
Narsist esimle evleneli 5 sene olacak yakinda. Onun moduna gore devam eden bir iliskimiz var, bir an cok iyiyken biseye sinirlenip cok kotu olabilen bir yapida. Kufur ve hakaret etmedigi bir tartismamiz olmadi.
7-8 aydir cocuk istiyoruz o da olmadi, belkide hayirlisi bu sekilde. ki artik bende cocuk yapmanin cok yanlis oldugunu dusunuyorum.
Kendimi yeni dogmus bebekle hayal ettigimde bu evde cok daraliyorum, ve uzerime bir kara bulut cokuyor sanki. esimin bana bagirdigini biseye kizdigini hayal ettigimde, o bebegin de ustumde buyuk sorumluluk olarak yikildigini hissediyorum..
Var mi psikolojik siddet gorup ayrilan? narsist veya degil , saygisiz ve deger gormedigi iliskiyi bitirenler?
Kendine o degeri verip ayrilmak gerekiyor. ben hep gozumu kapadim olaylara, demin/dun / gecen iyiydi, aslinda seviyo, suanda sinirli, isleri yogun stresli, borcu var, ben kizdirdim, biraz daha rahat davransaydim, dirdir yapmasaydim, ben de bagirmasaydim vurmazdi, gibi gibi bahanelerle kendimi avuttum.
ama sonuc hep ayni, hic degismedi. onemli olan kendi, o anda oyle hissediyosa bana iyi davranir , ama biseye sinirlendiyse cani sikildiysa kotu davranir, hakettigimi dusunduyse kufur eder asagilar, hatta sarsar, koluma vurur.
sonrasinda bir pismanlikta hissetmez, benim duygularimin veya dusuncelerimin bir onemi yoktur gozunde.
isimi birakali 2 sene olacak neredeyse, onunla birlikte degistirdigim cok sey var kendimde. ve gittikce daha cok daha cok veriyorum, daha cok gidiyo benden. kendimi kaybetmek gibi birseye donusuyor..
yazmak icimi dokmek istedim sadece... yorumlariniz varsa belki yardimci olur..
Narsist esimle evleneli 5 sene olacak yakinda. Onun moduna gore devam eden bir iliskimiz var, bir an cok iyiyken biseye sinirlenip cok kotu olabilen bir yapida. Kufur ve hakaret etmedigi bir tartismamiz olmadi.
7-8 aydir cocuk istiyoruz o da olmadi, belkide hayirlisi bu sekilde. ki artik bende cocuk yapmanin cok yanlis oldugunu dusunuyorum.
Kendimi yeni dogmus bebekle hayal ettigimde bu evde cok daraliyorum, ve uzerime bir kara bulut cokuyor sanki. esimin bana bagirdigini biseye kizdigini hayal ettigimde, o bebegin de ustumde buyuk sorumluluk olarak yikildigini hissediyorum..
Var mi psikolojik siddet gorup ayrilan? narsist veya degil , saygisiz ve deger gormedigi iliskiyi bitirenler?
Kendine o degeri verip ayrilmak gerekiyor. ben hep gozumu kapadim olaylara, demin/dun / gecen iyiydi, aslinda seviyo, suanda sinirli, isleri yogun stresli, borcu var, ben kizdirdim, biraz daha rahat davransaydim, dirdir yapmasaydim, ben de bagirmasaydim vurmazdi, gibi gibi bahanelerle kendimi avuttum.
ama sonuc hep ayni, hic degismedi. onemli olan kendi, o anda oyle hissediyosa bana iyi davranir , ama biseye sinirlendiyse cani sikildiysa kotu davranir, hakettigimi dusunduyse kufur eder asagilar, hatta sarsar, koluma vurur.
sonrasinda bir pismanlikta hissetmez, benim duygularimin veya dusuncelerimin bir onemi yoktur gozunde.
isimi birakali 2 sene olacak neredeyse, onunla birlikte degistirdigim cok sey var kendimde. ve gittikce daha cok daha cok veriyorum, daha cok gidiyo benden. kendimi kaybetmek gibi birseye donusuyor..
yazmak icimi dokmek istedim sadece... yorumlariniz varsa belki yardimci olur..