Merhaba, ben de ailemden 6 saat uzakta ve Ankara’dayım. Ve yapayalnızım... çok çaresiz, çok umutsuzum. Hayatımın her yönü “senin burada be işin var? Çek gibir buradan, sen buraya ait değilsin” derken kaderin bir cilvesi olarak kendimi Ankara’ya mecbur, muhtaç ve zorunlu buluyorum. İşin ilginci, kalbimin derinlerinde bir yerde “Ankara’yı sevmiyorsun ama senin kaderin ve senin için en iyisi Ankara, kıymetini bil” diyen bir ses var... Dertleşmek, konuşmak isterseniz özelden yazabilirsiniz. Sevgiler...