Nefret duygusu mu? intikam mı? kin mi?

ya-sel .!.:

tartışmaları yazacak vaktimde yok halim de yok. ama uzun zamandır eşime ondan nefret ettiğimi sevmediğimi çocuk için evli kaldığımı. asla onunla cinsel anlamda birlikte olmak istemediğimi. kendisine onu sevecek ve cinsel ihtiyacını karşılayacak başkasını bulması gerektiğini. bulamazsa yardım edeceğimi vs. ağzıma geleni söylüyorum. beddualar ediyorum bi köşede ölüp gitsen de bende çocuğumda kurtulsa senden diye. dünyada en nefret ediyorum dediğim insanın ayağının altını öpeyim senin yanında diyorum mesela beraber olmak istese dokunmuyorum bile zor zahmet ikna oluyorum onda da çabuk yap napıyosan diyorum.


eskiden tepki verirdi. şimdi o da alıştı bu kadar lafıma rağmen bişey olmamış gibi davranıyor daha da sinirleniyorum.

geçen 1 yılda yaşattıklarına hep sustum sustum patlayışım böyle oldu. ve artık bu söylediklerimde ne kadar samimiyim bilmiyorum. söylediklerimden dönesim bile yok. hiç bir şey umrumda değil. işim var gücüm var çeker giderim ama çocuğuyla çok ilgili çocuğa kıyamıyorum.

böyle şeyler söyleyince biliyorum mutsuz oluyo, onun mutsuzluğundan mutlu oluyorum. eskiden bişeye kafasını takıp üzülse kendi kendimi yerdim onun üzüntüsüne daha çok üzülürdüm ama artık umrumda değil.

veee 2 yıllık evliyiz henüz.

toparlanır mı bu durumlar. içimdeki soğukluk geçer mi. bi aile terapistine falan gitsek mesela?

Genişletmek için tıkla...

ya-sel .!.:

tartışmaları yazacak vaktimde yok halim de yok. ama uzun zamandır eşime ondan nefret ettiğimi sevmediğimi çocuk için evli kaldığımı. asla onunla cinsel anlamda birlikte olmak istemediğimi. kendisine onu sevecek ve cinsel ihtiyacını karşılayacak başkasını bulması gerektiğini. bulamazsa yardım edeceğimi vs. ağzıma geleni söylüyorum. beddualar ediyorum bi köşede ölüp gitsen de bende çocuğumda kurtulsa senden diye. dünyada en nefret ediyorum dediğim insanın ayağının altını öpeyim senin yanında diyorum mesela beraber olmak istese dokunmuyorum bile zor zahmet ikna oluyorum onda da çabuk yap napıyosan diyorum.


eskiden tepki verirdi. şimdi o da alıştı bu kadar lafıma rağmen bişey olmamış gibi davranıyor daha da sinirleniyorum.

geçen 1 yılda yaşattıklarına hep sustum sustum patlayışım böyle oldu. ve artık bu söylediklerimde ne kadar samimiyim bilmiyorum. söylediklerimden dönesim bile yok. hiç bir şey umrumda değil. işim var gücüm var çeker giderim ama çocuğuyla çok ilgili çocuğa kıyamıyorum.

böyle şeyler söyleyince biliyorum mutsuz oluyo, onun mutsuzluğundan mutlu oluyorum. eskiden bişeye kafasını takıp üzülse kendi kendimi yerdim onun üzüntüsüne daha çok üzülürdüm ama artık umrumda değil.

veee 2 yıllık evliyiz henüz.

toparlanır mı bu durumlar. içimdeki soğukluk geçer mi. bi aile terapistine falan gitsek mesela?

Genişletmek için tıkla...