Burdan baska, burda hic tanimadigim insanlarla derdimi paylasmaktan baska yapabilecegim hicbir sey yok.
Canim yaniyor arayip derdimi paylasabilecegim inanin hic kimsem yok.
Liseden beri arkadasim olan ki tek yakin, o da yakin denirse, arkadasim. Aramiz limoni. Ben onu aramiyorum sormuyorum diye. Cunku dunya onun etrafinda donuyor. Cunku ben dinlerim o anlatir. Yine de caresiz onu aradim. Derdimi anlatmaya degil ama sesini duymak istedim iste. Facede online olmasina ragmen acmadi da donmedi de.
Diger arkadasima canim cok yaniyor (sevgilimden ayrildim, o da biliyordu ) dedim. Gulucuk atti. Acim yalnizligimla katlandi, cig gibi buyudu icimde.
Sadece dost, arkadaş degil aileme bile yabanciyim sanki. Abim ablam var ama herkes kendi derdinde. Ablamla hicbir zaman arkadas gibi olamadik, sosyal sicakkanli biri olmasina karsin bizim iliskimiz hep elestiri, hep bi kulp bulma olarak surdu. Ciddi bisey anlatsam dinlemez, kafa vermez. Oyle biri iste.
Abim ise kendi derdinde
Babamla kizim nasilsinlik bile muhabbetimiz yok. Kendisinin cekirdek ailemizden kimseyle yakin iletisimi yok.
Annem. Annem canim kahrimi en cok cekenim belki ama o da ruhumdan, duygularimdan bihaber. Konustugumuz konu ya babami cekistirmesi olur, ya ablam veya abimden ya da torunlardan haberler. Allah onlari basimdan eksik etmesin ama ruhum cok yalniz ya.
Her sey buyutmek, okutmak degil. Allah razi olsun tum emekleri icin ama cocuk yetistirmek bu degil. Ben eger bir gun evlenirsem ki hic sanmam cocuk yapmaya korkuyorum. Korkuyorum mutsuz bir cocuk dogurmaktam. Cunku icimde derin bi mutsuzluk, yalnizlik, umutsuzluk var.
Ben yasamayi beceremiyorum. Allahin sevilen kulu da degilim ki yanina alsa hemen.
Buraya yazdim ben de ..
