Evet, zorunda.
En başta insan olarak, sonra 'sınıf öğretmenliği' ni kendine meslek edinmiş bir birey olarak ve en sonuncusu da vicdanen almak zorunda.
Öğretmen olmak, kitabı okut, alfabeyi öğret, sayıları topla çarp geç demek değildir.
Öyle olsaydı, hepimiz evde çocuğumuza kendimiz ders verir, okula yollamazdık, değil mi?
Hele de kendi çocuğumuz söz konusu ise, hiç böyle bir mesleğe ihtiyaç kalmazdı, evimize kütüphaneler kurar gayette başarılı çocuklar yetiştirirdik.
Ama öğretmenlik bu değil işte...
Temizliğiyle, davranışıyla, yardımseverliğiyle, saygınlığıyla, sevgi doluluğuyla o küçücük bedenlere örnek teşkil etmektir.
Anne babayı rol model olarak gören bir çocuğun zamanla körelmemesi açısından, uzman bir otorite karşısında bizlerin eksik ya da yetersiz kalabileceği durumlarda çocuklara yol göstermesidir.
Her çocuğun ailesi sizin, benim gibi değil, bunu düşünmekte fayda var.
Zaten ilkokul öğrencilerinden atomu parçalamasını beklemiyor kimse, kapasite olarak yapamazlar da.
İyi, dürüst, saygılı, sosyal, paylaşımcı ve özgüvenli çocuklar olmaları, onların karnelerindeki notlarından çok daha önemlidir.
Bu da ancak bu vasıfları barındıran aynı zamanda kalbinde sevgi tohumları ekili eğitimciler tarafından gerçekleştirilebiliyor, sırtından havlu almak gibi...