Çok iyi anlıyorum seni,
Ben ilkokula çok erken başladım,
İlki 6 yaşımdayken komşunun 20yaşındaki oğlu tarafından diğeri ise pek normal olmayan yakın sayılabilecek bir akrabam tarafından olmak üzere yaşadım ben de. Komşunun oğlu erik verecem bahanesiyle eve çağırmıştı, ben bir fırsatını bulup kaçtım amacına ulaşamadı, koşarak eve gittim ve anneme anlattım, annem elimden tuttuğu gb komşuya baskına gitmişti, sokakları çınlattı bağırdı çağırdı, karşı taraf yalvar yakar olmuştu hatırlıyorum annem bağırıp çağırırken elimde hala o pisliğin verdiği erik vardı...
Onlar tüm şehre rezil oldular ama benim de okul hayatım mahvoldu, karşı cinsi yeni yeni keşfeden büyük sınıf ablalar her teneffüs beni sıkıştırıp o adamın bana ne yapmaya çalıştığını neler söylediğini öğrenmeye çalışıyorlardı, okul hayatım çok berbat bir psikolojiyle geçti, tabi o yıllarda psikologtu pdr ydi falan hak getire...
Diğer akraba ise off neyse onu anlatmak istemiyorum.
Çocukluğumda yaşadığım olaylar yüzünden olsa gerek hiç bir kadının hiç taciz görmeden bu yaşa geleceğine inanmıyorum. Hiçbir erkeğe de sonsuz güvenemiyorum.
Ayrı konu mu açsaymışım ne amma da uzun oldu