• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Olmak ya da olmamak

Ben de 4 aylık evliyim,23 yaşındayım. 7 yıldır birlikteydik eşimle,birlikte büyüdük ama aynı evde yaşamak gerçekten farklıymış. Evliliğe alışmadan çocuk düşünmemek lazım bence.

Birkaç yıl düşünmediğimiz halde etraftan ne zaman ne zaman diye sorduklarında bunu konuşurken buluyoruz kendimizi. İnternetten bebek arabası bakarken yakalıyorum kendimi :-)

Maddi manevi hazırlıklı olmak istiyoruz şu an hem yaş olarak hem manevi olarak kendimi hazır hissetmiyorum ben mesela,eşim de öyle.
Çocukları çok severim,ama etkilensem de şu an istemiyorum mesela. Nasıl bi anne olurum bilmiyorum ama çok duygusal olduğum için biraz o olgunluğa ulaşmam gerek sanırım:)
Çok güzel bi konuya değinmişsin takipteyim.
 
Yani işin aslı; ben annelikten değil de anneliğin getirdiği sorumluluktan dolayı hem kendi hayatımdan hem de evlilik hayatımdan vazgeçmekten korkuyorum. Hani "kendini salmış" deriz ya onun gibi.
Atıyorum şöyle sırtına vurup tatile çıkanı var, alıp denize sokanı var, çocuk çat diye düşüyor eh böyle büyüyecek diyip gülüp geçeni var.. Biz Türk anneleri de böyle olabiliyoruz dimi arkadaşlar hayal kurmuyorum ben? :-)

Biz tam olarak böyleyiz. Ben hamileyken biz bebeğe değil, bebek bize uyacak demiştim ve çoğunlukla başardım. Tabii ki çocuğun karakteri çok önemli benim kızım hep çok sakin bir bebekti, doğdu eve geldi ilk geceden beri kendi odasında ve yatağında yatıyor ben sadece uyuyana kadar başında bekliyorum öyle diyeyim:)) 3 haftalıkken part-time işe döndüm, doğum iznim bittikten sonra full time döndüm. Yine birkaç aylıkken Fransa' ya kongreye gittim yanıma annemi alıp, sunum yaptım. Eşimle 1-2 ayda bir haftasonu yakın yerlere kaçar kendimize zaman ayırırız, kızımız doğunca da bu durum değişmedi anneme bırakıyoruz. Kısaca, anneliğim hiçbir zaman birey olmanın önüne geçmedi.

Forumda da defalarca yazdım mutlu anne=mutlu çocuk. Denklem bu kadar basit.

Not: Bu arada kızım hiç püre yemedi, BLW yöntemi ile beslendi. Temiz yemek yemeyi daha son bir aydır öğrendi ki yine tam değil, kulağından-saçlarından bile yemek çıkıyordu her yemek sonrası banyoya taşınıyorduk, benim için en zor tarafı buydu anneliğin sanırım:))
 
Anne olmak güzeldir. Sadece anne olunca çok sey değişiyor.
3 yaşında kızım var,önceden canım ne isterse onu yapar,öyle hareket ederdim şu an kızımın uyku,yemek saatine göre program yapıyorum. 3 senedir çocuk filmleri dışında sinemaya gitmedim en basidinden ,kitap okumaya vaktim kaldığında o an çok özelmis gibi hissediyorum ,eskiden her an okuyabiliyordum çünkü ama şimdi gece bile okuyamıyorum çoğu zaman,yastıga başımı koydugum andan sonrasını hatırlamıyorum .
Çocuksuz arkadaşlarımla öyle ha deyince görüşemiyorum mesela ,görüştüğümde sınırlı oluyor .
Özel günlerimizde üç kişilik program yapıyoruz .
Haftasonu hangi fuar,etkinlik,çocuk tiyatrosu vb var diye araştıriyorum şu an,eskiden konser,sinema,tiyatro vb araşırırdim.
İnsanın hayatı değişiyor fazlaca. Mutlumuyum? Hemde çok,herşeye değer kizımın gülümsemesi.
 
Son düzenleme:
Bana çok tepki gelir şimdi, ama ben çocuklara karşı bi şey hissetmiyorum. Hani sopayla da kovalamıyorum, yanlış değerlendirilmesin. Bir aciziyet yaşarlarsa hemen korur kollarım. Ama görünce "aaaay yerimm falan dediğim çocuk yok gibi bi şey. Arkadaşlarım hep şaşıyor nasıl olur sa bi şey hissetmiyorsun diye, yargılayanlar bile oldu.

Numara mı yapayım, ya da hazır hissetmeden çocuk mu yapayım elalemin baskısı için? Kendimi uygun görmeden bu fikirlerimi eritmeden girişmem zaten.

Bana yük gibi geliyor, hatta anneme bile şaşıyorum nasıl bakmış yürek mi yemiş diye. Sanki hayatına engel oluyor gibi geliyor, her şey ona göre yönleniyor.Çevremdeki şımarık çocukları gördükçe de içim soğuyor, her şeye karışmaları falan eve gelince taş taş üstünde bırakmamaları, sürekli bi şeyler istemeleri, sevdikçe şımarmaları, iki yetişkin bi araya gelince iki laf ettirmemeleri....

ne bileyim, fazla geliyor bana.
bende başkasının çocuklarını seven biri değilim. ki kendi yeğenlerimi bile yeni doğmuş zamanlarında kucağıma almış biri değilimdir. şımartma yıjtur. teyzeleri içinde çekindikleri bir ben varım.
şimdi hamileyim. acaba diyorum kendi çocuğuma nasıl bir anne olacağım.. becerebilecek miyim.. birde eşim arası çok olmadan ikinciyi de yaparız diyor kısmet olursa. ki ben birinciyi nasıl becereceğimi düşünüyorum. endişem onu hakkıyla büyütemeden diğerinin olması. yinede herşeyin hayırlısı.
sanırım benzer durumda olanların sayısı baya çok.
 
Merhaba arkadaşlar;

Bilmem benimle aynı durumu - ya da dumuru- yaşayan var mı ama; ben sanırım anne olmaya hazır hissedemiyorum kendimi.

Siz yeni anneler, eski anneler, kendini iyi gören ve kendinden hoşnut olmayan annelerden fikir istiyorum. Hem belki benim gibi birçok kişiye de yararı dokunur.

Sizler anne olmadan öncesi ve sonrası olarak hayatınızı nasıl görüyorsunuz?

Annelik öncesini hayatınıza ne kadar devam edebiliyor ve ne kadar kendinize bakabiliyorsunuz?

Fikirleriniz için şimdiden çok teşekkür ederim.

Sevgiler.
Annelik sorumluluk istiyor gerçekten ben daha 4buçuk aylık anneyim ama az bir süre bile yetiyor. İlk başta önceki hayatını ozleyip üzülüyorsun sonra kendime çok kızdım sen ne biçim annesin diye ama şimdi diyorum ki iyiki yapmışım iyiki var o:21:
 
Annelik sorumluluk istiyor gerçekten ben daha 4buçuk aylık anneyim ama az bir süre bile yetiyor. İlk başta önceki hayatını ozleyip üzülüyorsun sonra kendime çok kızdım sen ne biçim annesin diye ama şimdi diyorum ki iyiki yapmışım iyiki var o:21:
Zamanla daha çok adapte olursun
Her şey gibi bu işinde başı daha zor
Ailenize yeni bir birey katıldı hemde sizin gibi değil, herşeyde size muhtaç. Kolay mı değil
Ama o büyüdükçe bu dünyaya, sizde ona alışacaksınız
3 kişilik program yapmaya alışacaksınız, bebeğin rahat edeceği yerlere gidip, uyku saatinden önce eve dönmeye alışacaksınız
 
Zamanla daha çok adapte olursun
Her şey gibi bu işinde başı daha zor
Ailenize yeni bir birey katıldı hemde sizin gibi değil, herşeyde size muhtaç. Kolay mı değil
Ama o büyüdükçe bu dünyaya, sizde ona alışacaksınız
3 kişilik program yapmaya alışacaksınız, bebeğin rahat edeceği yerlere gidip, uyku saatinden önce eve dönmeye alışacaksınız
Evet diyorum ya o kadar alıştım ki o yokken ben napiyordum acaba o benim dünyam artık..
 
Zamanla daha çok adapte olursun
Her şey gibi bu işinde başı daha zor
Ailenize yeni bir birey katıldı hemde sizin gibi değil, herşeyde size muhtaç. Kolay mı değil
Ama o büyüdükçe bu dünyaya, sizde ona alışacaksınız
3 kişilik program yapmaya alışacaksınız, bebeğin rahat edeceği yerlere gidip, uyku saatinden önce eve dönmeye alışacaksınız
O tosunun bacaklarını benim için mıncırır mısın?
Üst üste iki çocuk doğurdum,daha yeni rahata erdim ama böyle minnoşları görünce içim pırpır ediyor :KK53: bi tane daha yapsam mı diyorum :KK70:
 
Vücutta çok değişiyormuş öyle diyolar da
Bende tırsarım heralde:KK17:
Ama minnik bişey de ne tatlı olurrr
Sevmesi:KK70::KK70:
 
O tosunun bacaklarını benim için mıncırır mısın?
Üst üste iki çocuk doğurdum,daha yeni rahata erdim ama böyle minnoşları görünce içim pırpır ediyor :KK53: bi tane daha yapsam mı diyorum :KK70:

Olur mıncırırım acıtmadan :KK53:

Tam sevilmelik çağı şimdi dimi
Bi büyüsün de uykusu düzelsin vs diyorum
Bi de bence özlerim bu hallerini diyorum
 
Olur mıncırırım acıtmadan :KK53:

Tam sevilmelik çağı şimdi dimi
Bi büyüsün de uykusu düzelsin vs diyorum
Bi de bence özlerim bu hallerini diyorum
Benimkiler 4,5 ve 3 yaşlarındalar ben bile özlüyorum bebekliklerini. Bol bol videoya çek kızını. Şimdi açıp izliyorum bebekliklerini gözlerim doluyor. Çocuklarımda çok seviyor kendi küçüklüklerini izlemeyi. Herkese açıp izletiyorlar :KK48:

Benimkilerin uykusu düzene girdi ama o bi büyüsünler hiç bitmiyor inan. Büyüsün de kendi tuvalete gitsin,kendi yemek yesin,kendi başına uyusun,kendi ödevini yapabilsin gibi :KK51:
 
Benimkiler 4,5 ve 3 yaşlarındalar ben bile özlüyorum bebekliklerini. Bol bol videoya çek kızını. Şimdi açıp izliyorum bebekliklerini gözlerim doluyor. Çocuklarımda çok seviyor kendi küçüklüklerini izlemeyi. Herkese açıp izletiyorlar :KK48:

Benimkilerin uykusu düzene girdi ama o bi büyüsünler hiç bitmiyor inan. Büyüsün de kendi tuvalete gitsin,kendi yemek yesin,kendi başına uyusun,kendi ödevini yapabilsin gibi :KK51:
Haklısın biz bile kaç yaşındayız ama annelerimiz annelikten emekli olamadı
( Benim ki bir de kızıma bakıyor sağ olsun )
 
Çocuğun olunca insan daha tedirgin oluyor diyelim çocuğu alışverişe uğurladın akşam vakti gecikince epey telaşlanıyorsın , uzaklara uğurlayınca hep haber almak istiyorsun , bu korkudan dolayı hep yanında olmasını istiyorsun her dai0 bir korku var anlayacağın
 
Heh tam benlik bir konu :) ben su meşhur yanlışlıkla hamile kalanlardanim. Yeterince önlem almayıp sonra "vallaha da kazayla oldu" diyen aklı evvellerden hanı. Tenasul uzvumun niceliklerine vakıf olmamissam demek ki. Velhasili kurtaja karşı oldugumdan çatır çutur dogurdum sipami. Mükemmel bir anne olacagimi hiçbir zaman dusunmedim ki öyle bir şey yok zaten.
"Gadan alam oguulll sana gelen bana gelsin oguul" demiyorum hanı. Ben birey yetiştirmek istiyorum bana bağımlı bir ruh hastası değil. Gadasi nasıl aliniyorsa almayacagim. Kendi alsın baane. Gada ne onu da bilmiyorum zaten.

Yerkurede hiçbir canlıyı oğlumu sevdiğim kadar sevmedim. Ona gelebilecek herhangi bir zararin ihtimali bile beni uzuyor. Ama...

Ama anne olmak çok zor. Gerçekten çok zor. Hayatından feragat etmen gerekiyor bir kere. Arkadaşlarından, alışverişten, sosyal hayatından ve de. İki aylık oğlanın ağzından akan salyalara bakıp vizyondaki filmleri dusunemezsin mesela :) bir canlının tüm sorumluluğu senin üzerinde ki parantez açıp okul öncesi öğretmeni olduğumu belirteyim. Anne isen eğitim ve bilgi ise yaramıyor . genzine süt kaçan bebeği görünce hiçbir bilgi ise yaramıyor. Anneeaaaa diye bagiriyorsun kazık kadar halinle.

Evet iyi ki anne olmusum iyi ki oğlum olmuş. Ama keşke hazır oldugumda anne olsaymisim. Söyleyeceklerim bu kadar. Gidip oğlanın kokan bezini temizleyeyim. Belki bezde oluşan desenlerden bir dünya kurarim kendime ahshajsjs.
 
Back
X