Ölüm

haksever · 27 Ocak 2017

Ben bi saniye once opupu kokladigim yavrumu kaybettim onsuz asla nefes alamam.kimseye bes dakika birakamam esime bile derdim dunya yerle bir olsada kavussam bi umit beni ayakta tutan tek sey umit ahirete inananiyorum kaza ve kader herseyin allahtan geldigine cennete inananiyorum iyi biri olup ona kavusmayi umit ediyorum cehenneme hesap verecegimize inaniyorum korkuyorum ona kavusmaya cennete layik olabilcek miyim diye... benim ensem de olum yanimda icimda sagimda solumda nefes alamiyirum bazen bogazimda dugumler bi evladim var ve onun minik dunyasinda yasiyoruz ailecek onun icin....

Inancim yok demissiniz bu bosluk benim tutundugum benim umut ettigim.hic bisey sizde yoksa o kocaman boslugu nasil dolduracaksiniz cok zor insan dinden ayri konularda bile inancsiz yasayamaz cok zor. Birilerine inaniriz guveniriz duslrimize hayallerkmize umutlarimiza sevdiklerimize... allaha inanmayinca ahirete yada ben yasayamazdim olumun acisiyla cunku evladim gittiginde tek dusindugum pesinden gitmek ti surekli icimdeki kavusla savas vrdim hamileydim ve tek dusundugum olumdu... ama inancima gore canim emanet ve eger canima kiyarsam asla cennette yavruma kavusamam sadece af diliyorum ve dua ediyorum rabbim beni benimle bile birakmasin .

Munzevi Zencefil · 27 Ocak 2017

Ölüm soğuk gelir hep. Uzak benden. Annemden babamdan eşimden kızımdan ablalarımdan yeğenlerimden. Sanki hep böyle. Başkası ölür ama ben ve etrafımdakilere bişey olmaz. O an beni kötü çarpacak biliyorum. Ama içimden hep böyle. Yakıştıramıyorum belki de. Kime yakışır ki zaten.
Bi toslama durumu olmuş sizde de. Ölümü anlamlandırmak, neye dayanarak anlaşılır hale getirmek zor sizin için. Kabullenmek gerek. Anlamsızlığını. Şu doğru ki inançlı olmasanız dahi ölümü anlamak bu histen kurtulmak için farklı dinlerin ölüm hakkındaki söylediklerine bakın. İnançlı olmamanız okumamanızı gerektirmez. İnanmasanız dahi bilgi sahibi olmak için araştırma içinde olmalısınız. Sadece boşluğa bakıp ölümü düşünmek kafada binlerce soru işareti bırakır. Ölüm hakkındaki monoloğunuzu din ile diyaloğa dönüştürün.

whiteroses099 · 27 Ocak 2017

VEdeBU .!.:
Hayat bu hepimiz birgün öleceğiz bunu kabullenmek dildede olsa kabullendiğimiz bir durum
buna inandığımı kabullendiğimi düşünüyordum düne kadar
Hayatımda ilk kez ölü bir insan gördüm ve karma karışık bir ruh hali içerisindeyim neden
Ve bu kesinlikle korku değil
varmı böyle bir durum mu yaşayan

Beni 9 yıl önceye goturdun arkadaşım ya...var...gördüm ve o buz gibi ölü haline sarılıp sarılıp ağladım. ...çığlıklar feryat ve sarı sapsarı yüzü asla gitmez gözümden. ..hiç anlam veremedim ama saçları bembeyaz oluvermisti. ..Eşim di....kızım üç yaşındaydı daha. ..evim yıkıldı. ..Dünya yıkıldı da ben altında kaldım. ..geçer mi ;geçmez ama alışmak bir nimet. ..tevekkül en büyük güç. ..olması gereken olur hayatta. ..ben buna inanırım. ...çok eskiye goturdun beni ...kimse yasamasin diyeceğim ama nafile. ..yaşanacak. ..Rabbim evlat acısı ile sinamasin. ..

DesifreUye · 27 Ocak 2017

whiteroses09 .!.:
Beni 9 yıl önceye goturdun arkadaşım ya...var...gördüm ve o buz gibi ölü haline sarılıp sarılıp ağladım. ...çığlıklar feryat ve sarı sapsarı yüzü asla gitmez gözümden. ..hiç anlam veremedim ama saçları bembeyaz oluvermisti. ..Eşim di....kızım üç yaşındaydı daha. ..evim yıkıldı. ..Dünya yıkıldı da ben altında kaldım. ..geçer mi ;geçmez ama alışmak bir nimet. ..tevekkül en büyük güç. ..olması gereken olur hayatta. ..ben buna inanırım. ...çok eskiye goturdun beni ...kimse yasamasin diyeceğim ama nafile. ..yaşanacak. ..Rabbim evlat acısı ile sinamasin. ..

Aman ya Rabbi, ibret alarak okudum yazdıklarınızı, kendimi yerinize koydum, koyamadım

Profil resminizdeki siz misiniz, kızınız mı, hakkınızda kısmında evli diyor, yeniden evlendiniz mi? Mutluluğu tekrar bulmanızı çok isterim, şu an size karşı çok iyi dualar Dilekler içindeyim

FightForVictory · 27 Ocak 2017

haksever .!.:
Ben bi saniye once opupu kokladigim yavrumu kaybettim onsuz asla nefes alamam.kimseye bes dakika birakamam esime bile derdim dunya yerle bir olsada kavussam bi umit beni ayakta tutan tek sey umit ahirete inananiyorum kaza ve kader herseyin allahtan geldigine cennete inananiyorum iyi biri olup ona kavusmayi umit ediyorum cehenneme hesap verecegimize inaniyorum korkuyorum ona kavusmaya cennete layik olabilcek miyim diye... benim ensem de olum yanimda icimda sagimda solumda nefes alamiyirum bazen bogazimda dugumler bi evladim var ve onun minik dunyasinda yasiyoruz ailecek onun icin....

Inancim yok demissiniz bu bosluk benim tutundugum benim umut ettigim.hic bisey sizde yoksa o kocaman boslugu nasil dolduracaksiniz cok zor insan dinden ayri konularda bile inancsiz yasayamaz cok zor. Birilerine inaniriz guveniriz duslrimize hayallerkmize umutlarimiza sevdiklerimize... allaha inanmayinca ahirete yada ben yasayamazdim olumun acisiyla cunku evladim gittiginde tek dusindugum pesinden gitmek ti surekli icimdeki kavusla savas vrdim hamileydim ve tek dusundugum olumdu... ama inancima gore canim emanet ve eger canima kiyarsam asla cennette yavruma kavusamam sadece af diliyorum ve dua ediyorum rabbim beni benimle bile birakmasin .

Allah sabır versin sana. Söylediklerin çok doğru.
Allah kimseye evlat acisi göstermesin. Çok zor olsa gerek

LezzetliCipetpet · 27 Ocak 2017

Ruzgariklim .!.:
Sizi o kadar iyi anliyorum ki ....Bende babami kaybettim 1 sene hastalik donemi yasadik o donem cok yorucu bir donem....Insan yipraniyo ....Ben babamin oldugu haberini annemden almistim agliyodu o an anladim ki babam oldu....Kitlendim bi noktaya bakakaldim...Sonra ciglik cigliga bagirdim agladim kafayi yedim resmen....Sonra onu morgda gordum ...Elleyemedim buz gibiydi....Islakti...Dokunmaya cesaret edemedim....Baktim sadece....O benim babam olamaz dedim...Mezarlikta erkek kardesim geldi yanima ....
Abla amcam babamin ustune toprak atarken babamin basina tas geldi..
Acimismidir dedi .....
O an yikildim yuregimin acisini su an yazarken hissettim...
Sonra kucuk kizkardesim o zaman 9 yasindaydi...
Benim telefonun google sunu yazmis
"Ölünce noluy "
Cok cok aglamistim.....
Babam benim en buyuk yanginim
Acim
Canim yandi su an....
Ben anliyorum ki su an
BABASIZLIK EN BUYUK YALNIZLIKTIR...

Allah rahmet eylesin... Kız kardeşinin googleda yaptığı arayı okuyunca içim cız etti...

daxi · 27 Ocak 2017

yasmincafe .!.:
Valla ölümden sonra hesap olmadığını bilseydim kesin isyankar bir kul olurdum...Bu dünyada zalimlerin mutlaka hesaba çekileceği bir gün olmalıydı zaten. İnançsız insanlar bunu göz önünde bulundurmaları gerek bence çünkü israil gibi şerefsiz bir milletin onlarca masumu öldürüp sonra da hesapsız yok olacaklarını bilmek bile insanı yaşamdan soğutur. Şahsen ben inançsız olsaydım bu kadar adaletsizliğe karşı kendi yaşamıma son verirdim....Bizi güçlü kılan sadece iman ve inanç...bütün kötüluklerin hesabı için ölmek gerek...Kuranda inananlar için ahiretin dünyadan çok daha güzel olduğu bildiriliyor...yani ölen değil ölmeyen pişman...

Japonlar da ateist ama bu dünyadaki en ahlaklı toplum.İnsani değerler var.İlla korkarak olmuyor.

Daha çok şey söylerdim de yeri değil.Önce insani değerler önce insan.

Hayatinanlamisensin · 27 Ocak 2017

dusduru .!.:
Yok olma düşüncesi ,hiç olma fikri,bu dünyanin öylesine ,boşu boşuna var olduğu ihtimali ile insan nasıl yaşar bunu düşünürüm hep.Çunku İnsan ebedi olmak ister,ölse dahi yok olmayacağını bilmek insanı rahatlatır,bu dünyayı anlamlı kılar.
Bu nedenle "Ölüm" konusunu inançtan ayrı tutmak imkansız.

Bu dunyada kotuluk yapan karsiligini bulmuyor diyelim ne zaman bulacak diger dunyada..iyilerin mukafati kotulerin cezasi olmali dimi..

yasmincafe · 27 Ocak 2017

daxi .!.:
Japonlar da ateist ama bu dünyadaki en ahlaklı toplum.İnsani değerler var.İlla korkarak olmuyor.

Daha çok şey söylerdim de yeri değil.Önce insani değerler önce insan.

Kimsenin insanlığına laf söylemiyoruz ama küçükcuk bedenlere el süren onca insanı katledenlerim hesabından bahsediyoruz. Ahiret diyorum hesap diyorum. Ateistmis deistmis inan umrumda değil. Her koyun kendi bacağından asılır ama doğru tektir oda Yaradanın varlığı ve istedikleri kadar insan ve ahlaklı olsunlar gidecekleri yer belli zaten.

whiteroses099 · 27 Ocak 2017

Efsha .!.:
Aman ya Rabbi, ibret alarak okudum yazdıklarınızı, kendimi yerinize koydum, koyamadım

Profil resminizdeki siz misiniz, kızınız mı, hakkınızda kısmında evli diyor, yeniden evlendiniz mi? Mutluluğu tekrar bulmanızı çok isterim, şu an size karşı çok iyi dualar Dilekler içindeyim

Canım benim nasıl da hissettim iyi dualarinizi. ...evet iki yıl önce tekrar evlendim. ..şükür ki çok da mutluyum. ..Siz sorunca aklıma geldi;şimdiki eşim baba evlenme teklif ederken ""ölmüş eşine bunca yıl sadakat gösteren hayattaki eşine neler yapmaz "" diyerek teklifte bulundu. ..
Hayat işte. ..tevekkül en büyük destek ama...çok ama çok sevdiğim bir kelime düstur oldu dilime; OLABİLİR. ...ne sihirli değil mi ...hayatta hersey olabilir....
Sevgiler arkadaşım Allah im size aşka böyle bir acı; sevdiğini severken toprağa vermeyi yasatmasin. ...ayrıca nezaketinize ve samimiyetinize çok teşekkür ediyorum. ..

nofear 86 · 27 Ocak 2017

f.b.t.l .!.:
Bende anneciğimi 15 gün önce kaybettim. Kanser hastasıydı yedi ay zorlu gecen bi mücadelenin ardından kaybettim. Sizinle aynı duyguları paylaşıyorum. Hayattan ziyade bende suan dert edindiğimiz şeylerin ne kadarda gereksiz olduğunu düşünüyorum. Benimde tek tesellim öldüğündeki acıların dinmişliği ve yüzündeki huzuru görmek. Umarım orada çok daha mutludurlar. Sanırım bundan sonra kolay kolay bişeyleri dert edinmem bu hayatta diye düşünüyorum. Bakalım zaman ne gösterecek.

başınız sağolsun

Madelief · 27 Ocak 2017

Yaklasik 2 yil olacak kardesimi kaybedeli. 7 gun komada yatti. O gunleri hatirliyorum ama nasil sabrettim nasil dayandim bunlarin ben de cevabi yok. Bazen su an olsa ayni sey dayanabilir miyim diyorum kendi kendime. Doktor ilk kardesinizin genc olmasi hayatini kurtarabilir demisti. Beynindeki basincin dusmesini bekleyecegiz dedi. Beklemek, bir sonsuzluk gibiydi. Hic bitmeyen gece ve gunduz. Yemeden icmeden, suskun bir kosede kardesimin uyanmasini bekledim 7 gun boyunca. Gunler gectikce beynindeki basinc inmek yerine yukseliyordu. 4.gunun sonunda kendimi kardesimin ölümü dusuncesine hazirlamaya basladim. Annem kardeslerim ablam zor ayakta duruyorlardi birinin guclu olmasi gerek diye dusundum. Oyle zordu ki benim icin. Her an her saniye yanindaydim, ellerini tutuyor, yuzunu oksuyordum. 25 yasinda gencecik delikanliydi, yapili, uzun boylu. O hastane yatagina, o ölüm dosegine hic yakistiramiyordum ama sonra dusunuyordum. Bu beden bize Allah'tan bir emanet. Vakti geldiyse kim Allah'in emrinin karsisinda durabilir. Bizim durumumuzda sabah hayatta olan kardesim aksam hastane yatagina dusunce idrak edebilmemiz cok zor oldu. Bilmiyor ki insan ne zaman son dakikalarimiz, saniyelerimiz. O gunun sabahinda daha masada kahvalti yaparken kavga etmistim kardesimle. Bir abla olarak iyiligini istiyordum sadece, onu dusundugumden. Agir konustuk birbirimize. Hastanede yataginin bas ucunda hep elini tuttum ve af dilerim. Affet kardesim bilsem hic kalbini kirar miydim dedim. Konustum, konustum, agladim. Aglamak, sadece aglayabiliyorsun sanki o anda. Bazen yaslar kuruyor gozlerinde. Insanlar komada olsalar bile yanlarinda soylenenleri duyanlar oluyormus gibi seyler okumustum. Duysa da, duymasa da, hep konustum. Biliyordum ki, bir sure sonra ebediyyen bizden ayrilacak, daha onun elini tutamayacagim, yuzunu oksayamayacagim. Artik makinaya bagli nefes alabiliyordu ve doktorlar daha fazla hayatta tutamayiz diyorlardi. Yurtdisinda yasiyoruz ve burda hasta kendi nefes alamiyorsa, oyle cok fazla cihazda bagli tutmuyorlar, fisini hemen cekiyorlar. Biz 7 gun erteleyebildik sadece...7.gunun ogle vakti fisi cektiler ve kendi nefes almaya calisiyordu fakat oyle zordu ki onun icin. Dakikada gogsu belki 15 20 sefer inip kalkiyordu ve bu sekilde uzun sure dayanamayacagini biliyordum. Onu oyle gormeye yuregim el vermiyordu, cok zorlaniyordu. Doktorlar beyninin buyuk olcude öldügünü soylediler aksama dogru. Artik o ani bekliyor gibi birseydik. Annem hala umut ediyordu, kahir ustune kahir.

Ruhunu teslim edecegi gece, ayaklarina dokundugumda ayaklarinin sogumaya basladigini hissettim. Annem de hissetmis sogudugunu ayaklarina corap giydirmisti. Anne iste. Gece saat 3 bucuk gibi kalbi tamamen durdu. Mahser gunu gibi bir kalabalik toplandi hemen. Feryat figan etmedik, belkide edemedik, bir robot gibiydim sanki, hissizlesmistim. Sessizce bir kenara cokup kaldim. Sonra dokundum kardesime. Bembeyazdi, o esmer cocuk bembeyaz kesilmisti. Hala dunyanin en yakisiklisiydi. Kirpikleri, dudaklari, burnu. Cenaze gunu tabutunun icinde sanki her an ayaga kalkacakmis gibi yatiyordu, sanki uyuyordu. Yuzunde hafif bir tebessum vardi. Hayallerimiz vardi kardesimle. Ben diplomami alinca beraber tatile gidecektik. Ben yine aldim diplomami ama kardesim yoktu. Onun ismini andim, senin icin dedim.

Inancim olmasa su an yasamiyor olurdum. Deneyecek oldum cok sonra vazgectim. Inandigim halde 1 yil boyunca psikolojik tedavi gordum. Su an hayattayim ama kardesim giderken kalbimde buyuk bir bosluk birakti. Hicbir mutlulugum tam degil, hicbir gulusum tam icten degil. Yarim bir insanim. Hergun biraz daha buyuyor o bosluk. Hergun biraz daha yok olmak gibi. Yasiyoruz ama elbet birgun hepimiz ölümü tadacagiz.

Allah tum ölülerimizin mekanini cennet eylesin. Geride kalanlara sabir versin...

nofear 86 · 27 Ocak 2017

başınız sağolsun

honeysuckle · 27 Ocak 2017

Madelief .!.:
Yaklasik 2 yil olacak kardesimi kaybedeli. 7 gun komada yatti. O gunleri hatirliyorum ama nasil sabrettim nasil dayandim bunlarin ben de cevabi yok. Bazen su an olsa ayni sey dayanabilir miyim diyorum kendi kendime. Doktor ilk kardesinizin genc olmasi hayatini kurtarabilir demisti. Beynindeki basincin dusmesini bekleyecegiz dedi. Beklemek, bir sonsuzluk gibiydi. Hic bitmeyen gece ve gunduz. Yemeden icmeden, suskun bir kosede kardesimin uyanmasini bekledim 7 gun boyunca. Gunler gectikce beynindeki basinc inmek yerine yukseliyordu. 4.gunun sonunda kendimi kardesimin ölümü dusuncesine hazirlamaya basladim. Annem kardeslerim ablam zor ayakta duruyorlardi birinin guclu olmasi gerek diye dusundum. Oyle zordu ki benim icin. Her an her saniye yanindaydim, ellerini tutuyor, yuzunu oksuyordum. 25 yasinda gencecik delikanliydi, yapili, uzun boylu. O hastane yatagina, o ölüm dosegine hic yakistiramiyordum ama sonra dusunuyordum. Bu beden bize Allah'tan bir emanet. Vakti geldiyse kim Allah'in emrinin karsisinda durabilir. Bizim durumumuzda sabah hayatta olan kardesim aksam hastane yatagina dusunce idrak edebilmemiz cok zor oldu. Bilmiyor ki insan ne zaman son dakikalarimiz, saniyelerimiz. O gunun sabahinda daha masada kahvalti yaparken kavga etmistim kardesimle. Bir abla olarak iyiligini istiyordum sadece, onu dusundugumden. Agir konustuk birbirimize. Hastanede yataginin bas ucunda hep elini tuttum ve af dilerim. Affet kardesim bilsem hic kalbini kirar miydim dedim. Konustum, konustum, agladim. Aglamak, sadece aglayabiliyorsun sanki o anda. Bazen yaslar kuruyor gozlerinde. Insanlar komada olsalar bile yanlarinda soylenenleri duyanlar oluyormus gibi seyler okumustum. Duysa da, duymasa da, hep konustum. Biliyordum ki, bir sure sonra ebediyyen bizden ayrilacak, daha onun elini tutamayacagim, yuzunu oksayamayacagim. Artik makinaya bagli nefes alabiliyordu ve doktorlar daha fazla hayatta tutamayiz diyorlardi. Yurtdisinda yasiyoruz ve burda hasta kendi nefes alamiyorsa, oyle cok fazla cihazda bagli tutmuyorlar, fisini hemen cekiyorlar. Biz 7 gun erteleyebildik sadece...7.gunun ogle vakti fisi cektiler ve kendi nefes almaya calisiyordu fakat oyle zordu ki onun icin. Dakikada gogsu belki 15 20 sefer inip kalkiyordu ve bu sekilde uzun sure dayanamayacagini biliyordum. Onu oyle gormeye yuregim el vermiyordu, cok zorlaniyordu. Doktorlar beyninin buyuk olcude öldügünü soylediler aksama dogru. Artik o ani bekliyor gibi birseydik. Annem hala umut ediyordu, kahir ustune kahir.

Ruhunu teslim edecegi gece, ayaklarina dokundugumda ayaklarinin sogumaya basladigini hissettim. Annem de hissetmis sogudugunu ayaklarina corap giydirmisti. Anne iste. Gece saat 3 bucuk gibi kalbi tamamen durdu. Mahser gunu gibi bir kalabalik toplandi hemen. Feryat figan etmedik, belkide edemedik, bir robot gibiydim sanki, hissizlesmistim. Sessizce bir kenara cokup kaldim. Sonra dokundum kardesime. Bembeyazdi, o esmer cocuk bembeyaz kesilmisti. Hala dunyanin en yakisiklisiydi. Kirpikleri, dudaklari, burnu. Cenaze gunu tabutunun icinde sanki her an ayaga kalkacakmis gibi yatiyordu, sanki uyuyordu. Yuzunde hafif bir tebessum vardi. Hayallerimiz vardi kardesimle. Ben diplomami alinca beraber tatile gidecektik. Ben yine aldim diplomami ama kardesim yoktu. Onun ismini andim, senin icin dedim.

Inancim olmasa su an yasamiyor olurdum. Deneyecek oldum cok sonra vazgectim. Inandigim halde 1 yil boyunca psikolojik tedavi gordum. Su an hayattayim ama kardesim giderken kalbimde buyuk bir bosluk birakti. Hicbir mutlulugum tam degil, hicbir gulusum tam icten degil. Yarim bir insanim. Hergun biraz daha buyuyor o bosluk. Hergun biraz daha yok olmak gibi. Yasiyoruz ama elbet birgun hepimiz ölümü tadacagiz.

Allah tum ölülerimizin mekanini cennet eylesin. Geride kalanlara sabir versin...

Offf ne desem acini paylaşamam biliyorum
Hiç bir cümle teselli değil
Benzer durumu annemde yaşadım yoğun bakimdayken hep iyileşecek gibi geliyordu
Sanki hep duyuyormus gibi konuştum onunla olmadı
İnan ağladım şuan
Rabbim mekanlarını cennet eylesin

Mihail Zoscenko · 27 Ocak 2017

Madelief .!.:
Yaklasik 2 yil olacak kardesimi kaybedeli. 7 gun komada yatti. O gunleri hatirliyorum ama nasil sabrettim nasil dayandim bunlarin ben de cevabi yok. Bazen su an olsa ayni sey dayanabilir miyim diyorum kendi kendime. Doktor ilk kardesinizin genc olmasi hayatini kurtarabilir demisti. Beynindeki basincin dusmesini bekleyecegiz dedi. Beklemek, bir sonsuzluk gibiydi. Hic bitmeyen gece ve gunduz. Yemeden icmeden, suskun bir kosede kardesimin uyanmasini bekledim 7 gun boyunca. Gunler gectikce beynindeki basinc inmek yerine yukseliyordu. 4.gunun sonunda kendimi kardesimin ölümü dusuncesine hazirlamaya basladim. Annem kardeslerim ablam zor ayakta duruyorlardi birinin guclu olmasi gerek diye dusundum. Oyle zordu ki benim icin. Her an her saniye yanindaydim, ellerini tutuyor, yuzunu oksuyordum. 25 yasinda gencecik delikanliydi, yapili, uzun boylu. O hastane yatagina, o ölüm dosegine hic yakistiramiyordum ama sonra dusunuyordum. Bu beden bize Allah'tan bir emanet. Vakti geldiyse kim Allah'in emrinin karsisinda durabilir. Bizim durumumuzda sabah hayatta olan kardesim aksam hastane yatagina dusunce idrak edebilmemiz cok zor oldu. Bilmiyor ki insan ne zaman son dakikalarimiz, saniyelerimiz. O gunun sabahinda daha masada kahvalti yaparken kavga etmistim kardesimle. Bir abla olarak iyiligini istiyordum sadece, onu dusundugumden. Agir konustuk birbirimize. Hastanede yataginin bas ucunda hep elini tuttum ve af dilerim. Affet kardesim bilsem hic kalbini kirar miydim dedim. Konustum, konustum, agladim. Aglamak, sadece aglayabiliyorsun sanki o anda. Bazen yaslar kuruyor gozlerinde. Insanlar komada olsalar bile yanlarinda soylenenleri duyanlar oluyormus gibi seyler okumustum. Duysa da, duymasa da, hep konustum. Biliyordum ki, bir sure sonra ebediyyen bizden ayrilacak, daha onun elini tutamayacagim, yuzunu oksayamayacagim. Artik makinaya bagli nefes alabiliyordu ve doktorlar daha fazla hayatta tutamayiz diyorlardi. Yurtdisinda yasiyoruz ve burda hasta kendi nefes alamiyorsa, oyle cok fazla cihazda bagli tutmuyorlar, fisini hemen cekiyorlar. Biz 7 gun erteleyebildik sadece...7.gunun ogle vakti fisi cektiler ve kendi nefes almaya calisiyordu fakat oyle zordu ki onun icin. Dakikada gogsu belki 15 20 sefer inip kalkiyordu ve bu sekilde uzun sure dayanamayacagini biliyordum. Onu oyle gormeye yuregim el vermiyordu, cok zorlaniyordu. Doktorlar beyninin buyuk olcude öldügünü soylediler aksama dogru. Artik o ani bekliyor gibi birseydik. Annem hala umut ediyordu, kahir ustune kahir.

Ruhunu teslim edecegi gece, ayaklarina dokundugumda ayaklarinin sogumaya basladigini hissettim. Annem de hissetmis sogudugunu ayaklarina corap giydirmisti. Anne iste. Gece saat 3 bucuk gibi kalbi tamamen durdu. Mahser gunu gibi bir kalabalik toplandi hemen. Feryat figan etmedik, belkide edemedik, bir robot gibiydim sanki, hissizlesmistim. Sessizce bir kenara cokup kaldim. Sonra dokundum kardesime. Bembeyazdi, o esmer cocuk bembeyaz kesilmisti. Hala dunyanin en yakisiklisiydi. Kirpikleri, dudaklari, burnu. Cenaze gunu tabutunun icinde sanki her an ayaga kalkacakmis gibi yatiyordu, sanki uyuyordu. Yuzunde hafif bir tebessum vardi. Hayallerimiz vardi kardesimle. Ben diplomami alinca beraber tatile gidecektik. Ben yine aldim diplomami ama kardesim yoktu. Onun ismini andim, senin icin dedim.

Inancim olmasa su an yasamiyor olurdum. Deneyecek oldum cok sonra vazgectim. Inandigim halde 1 yil boyunca psikolojik tedavi gordum. Su an hayattayim ama kardesim giderken kalbimde buyuk bir bosluk birakti. Hicbir mutlulugum tam degil, hicbir gulusum tam icten degil. Yarim bir insanim. Hergun biraz daha buyuyor o bosluk. Hergun biraz daha yok olmak gibi. Yasiyoruz ama elbet birgun hepimiz ölümü tadacagiz.

Allah tum ölülerimizin mekanini cennet eylesin. Geride kalanlara sabir versin...

Konunun sadece son sayfasını okudum ve yorumunuzla karşılaştım içim kavruldu. Allah cennetinde kavuştursun inşallah sizi, tüm kalbimle diliyorum bunu.

Psychopaths · 27 Ocak 2017

Ben 10 yaşında anneannemi gördüm. Uzun süre atlatamadım. Sonra da annemi gördüm.

esmeralisa · 27 Ocak 2017

Madelief Allah kardeşinize Ya Rahim ismiyle gani gani rahmet eylesin. Sana ve tüm sevenlerine de Ya Sabur isminin tecellisiyle sabırlar versin. Çok zor bir imtihan.

daxi · 27 Ocak 2017

yasmincafe .!.:
Kimsenin insanlığına laf söylemiyoruz ama küçükcuk bedenlere el süren onca insanı katledenlerim hesabından bahsediyoruz. Ahiret diyorum hesap diyorum. Ateistmis deistmis inan umrumda değil. Her koyun kendi bacağından asılır ama doğru tektir oda Yaradanın varlığı ve istedikleri kadar insan ve ahlaklı olsunlar gidecekleri yer belli zaten.

Zorla diyorsunki aç ağızını.O küçücük çocuklara inançlı dediğiniz insanların neler yaptığını gördük.

Sadece İsrail katletmiyor.Dönün komşu ülkelere bir bakın.Katliam vahşet hem de din kullanılarak.

Ben de diyorumki ahiret hesap yalnızca inançlı insanları ilgilendirmiyor.Bir de vicdana kendine verdiğin hesap var.

Bir insanın önce insani değerleri olmalı inansın inanmasın.İnançlar herkesin kendini bağlar.

Hiç kimseyi ilgilendirmez.Doğru tektir diyorsun oda diye devam ediyorsun ve kendini doğrunu öne sürüyorsun.

O senin doğrun.Sen kendi doğrularınla yaşamakta özgürsün ama başkalarını senin doğrularınla yaşamıyor diye

yargılayamazsın.Ahhh şunu bir anlasak.

Miyav_su · 27 Ocak 2017

VEdeBU .!.:
Hayat bu hepimiz birgün öleceğiz bunu kabullenmek dildede olsa kabullendiğimiz bir durum
buna inandığımı kabullendiğimi düşünüyordum düne kadar
Hayatımda ilk kez ölü bir insan gördüm ve karma karışık bir ruh hali içerisindeyim neden
Ve bu kesinlikle korku değil
varmı böyle bir durum mu yaşayan

Bende birkaç gündür bunu düşünüyorum ve kafam çok karışık gerçekten

Aylime · 27 Ocak 2017

Babam yoğun bakımda yatınca o boşluğu yaşadım bir müddet... Çok garip geliyordu aslında herkesin dilindeydi ölüm.. deyimlerde ölüm kelimesi geçiyordu ve insanlar nasıl bu kadar kolay telaffuz edebiliyorlardi. Haber sunan spikerin ard arda ölüm haberlerini verirkenki sogukkanliligina anlam veremiyordum. Gün içinde ölüm kelimesiyle ne kadar çok karstigimi o an farkettim.
Ama ben Allahın yarattığı bu dünyanın mükemmel dengesini düşünürüm hep... Ölüm de bu dengenin bir parçası bunu anladım...
Çok sürmedi bende yani bu psikoloji
İnsan inanç sistemiyle kabul ediyor ve sindiriyor ölümü bence

Ölüm

ZEYNEP ❤️ AYŞE SARE ❤️ ÖMER ALİ"NİN ANNESİ

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Popüler Üye

Sonsuza Kadar Pasif!

Popüler Üye

Guru

Popüler Üye

Popüler Üye

Canımın Üçlüsü...

Popüler Üye

Aktif Üye

Let me fall if I must fail...

Aktif Üye

istanbul delisi

Nirvana

Popüler Üye

Allah her şeye yeter!

Popüler Üye

Nirvana

Popüler Üye

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency