- 7 Şubat 2017
- 761
- 518
- 103
- 40
- Konu Sahibi Zomzom3535
-
- #1
Bana siginti dedi kendi annem. Kucagimda yenidogmusla bu laflari duymak gücüme gidiyor. Benim onlara karsi borcum yok. Ha bir cocugum var ben iste iken krese baslayana kadar annem onunla ilgilendi ama mecburdum yoksa onlar benim icin yabancilar artik. Hicbir bag hissetmiyorum onlara karsi.Zor durumda kaldığınız zaman destek olmayan hatta evden kovan ailenize karşı hiçbir borcunuz yok.
Aynen canim vicdan azabi duyuyorum bazen ama cidden bunu bile haketmiyorlar. Zor günümde bunlari duydum ya artik istemem biseyleriniEsas haksızlığı onlar etmiş size
Ben de anneyim , aklım almiyor bir anne bir baba evladını nasıl fazlalık görür
Hiç vicdan azabı duymayın , size böyle davrananlar hiç hak etmiyor bunlari
Bence ailene sorma bile ne onayı neyden bahsediyorsun sana bakmamışlar en zor günlerinde yanında olmamışlar evlerinde sığıntı etmişler bir de onay mı alacaksın çok gerildim cidden ! nasıl insanlar var ya yine de anne annedir baba babadır da bunun için mi yani
sende öyle yap bundan sonra bakarsa baksın bakmazsa bakmasınlar insan unutmuyor kendine yapılanları emin ol kim olursa olsun ama bu şekilde yardımcı olmuşlar o zmaan ilk anlattığınzda üvey evlada bile böyle davranılmazki..Var ya icimde tutup dert ettim kimseye anlatamiyorum. Canimi skiyor...Sormam bile onaylarina ihtiyacim yok benim. Islerime kimseyi karistirmayacagim. Sadece evim yapildigi icin ustalarla babam iletisimde ha sagolsun tanidgi cok bir de cocuga annem bakiyor krese gidiyor ama iste getirilip götürülecek ama o kadar. Yoksa pek isim yok.
Kendine bir hayat kurduğun için seni tebrik ediyorum. Oraya taşınma.sadece ne mutlu ediyorsa onu yap. Görüşmek istemiyorsan görüşme. İlahi adalet bu. Yarın sana muhtaç kalırlarsa o zaman görürler. Anne baban Sana böyle davranan kardeşinin kardeşinin aynısını onlara yapacağının farkında değiller. Keser döner sap döner gün gelir hesap döner derler. Sen mutlu ol huzurlu ol gerekirse herkesi çıkar hayatından. Merhaba merhaba o kadarÖnce baslarindan atar gibi apar topar evlendirdi ailem beni. O sahsi istemedim. Daha sonra bana sahip cikar gibi yapip basimizin üstünde yeri var diye dediler herkese ama evde dünyayi dar ettiler. Ben ayrildiktan sonra kendime ev bulana kadar baba evinde duruyordum. Üç katli evlerine bi türlü sigdiramadilar beni. Neymis yerleri yokmus. Kalabalik degiller 4 kisiler ve toplam 10 oda var koskoca evde.
Öz annem bana siginti gibi burada mi duracaksin kendi evini kur dedi. Oysa ki psikolojim cok bozulmustu yalniz kalmak istemiyordum korkuyordum (eski evliligimden dolayi). Kardesim bir esyasini bulamazsa ya da bi seyine su dökülse benden bilirdi. Babam biseyleri bahane ederek ( mesela evde yolunda gitmeyen bisey olsa kardeslerim kavga etse bilgisayar icin) beni günah keçisi ilan edip „çik git evine senin yüzünden kalabalik oldu bura“ diye kovdu. Evlenmeden de kackez defol evimden dedi mesela annemi kayirdigimda ikisini ayirdigimda evden kovdu beni bu kacinci. Benimle alakali bir durum olmasa bile benden çikardilar. O kovduktan bir gün sonra hemen ilk buldugum eve ciktim kiradayim suan. Ve ne oldu biliyormusunuz. Kiraya verdiler alt kati sonra bu kiracilarla sknti yasamaya basladi ailem ve simdi bana diyorlar ki „gel bizim eve otur bize kira verirsin baska yere kira odeyecegine ya“. Kesinlike kabul etmedim cunki ne sartlar altinda buraya gectigimi biliyorum. Kendime yeni bir hayat kurdum. Madem beni baslarindan attilar artik o yeni kurdugum hayatima da karismasinlar. Pek ugramiyorum aileme kendimi orada o kadar gereksiz hissediyorum ki. Mesela yemegin üstüne vardim gecen annem gec otur sen de ye öyle git evine dedi. Erkek kardesim kiskandi ooff oturlacak yer bile yok bana pis pis bakip bu burada mi oturuyor dedi. Saygio denen bir sey yok ha buna kimse de sus sen terbiyesizlik yapma dur demiyor. Ben de kalktim gittim evime yemek felan yemeden. Hayatimda yeni biri var ve beni bu psikolojik bunalimdan o kurtardi. Suan cok sükür normale döndüm onun sayesinde. Onunla gelecegimizi planliyoruz. Ayni meslekteniz tayinini benim buraya isteyecek benim icin gelecek. Ailemin fikrini almadim daha tanistirmadim ama onunla iletisimde oldugumu biliyorlar sadece birlikteligimizi bilmiyorlar zaten de tanisma sürecindeyiz. Zaten baslarindan attilar ne fikirlerini alacagim ki diye düsnüyorum. Sizce hata mi ediyorum. Haksizlik mi ediyorumIkilemde kaldim kafami mesgul ediyor. Karsi cikarlarsa diye korkuyorum öte yandan da ne haklari var ki baslarindan atip bana karismaya diyorum.
Maalesef ne diyeyim ailem atsan atilmyior satsan satilmiyor. Kiz oglan ayrimciligi var o yüzden bizde kizlar özgüvensiz büyüdü erkek evlatlarindan ise hicbir sey sakinmadilar simarttikca simarttilar.Kanım dondu böyle insanların kısırlaştırılması kanuna girmeli !
Ben olsam sormam bile evlenirim istediğim zaman istediğimle zaten her türlü sen kendi ayaklarının üzerinde duruyorsun onlara ihtiyacın yok anladığım kadarıyla aralarında bir akıllı da yok.
Canim cok tesekkür ederim öyle zor ki yanliz bir anne olarak ayakta durmak öyle seyler yasadim ki. Ne zormus kadin olmak ya. Ama halime yine de sükrediyorum. Suan böyle huzurluyum gercekten de insanin yarasinin merhemi kendindeymis. Ben artik kime nasil davranmam gerektigini ve kimden uzak durmam gerektigini biliyorum bana iyi gelmeyen insan herkim ise ondan uzak duruyorum en azindan iletisimimi en aza indiriyorum. Ama o erkek kardesim baslarinda kalacak kendilerine aynisini yapacak. Anneme bunu söyledim sen Onun eline baksan ilerde sana bakacak mi sence dedim. HAreketlerine bi bak dedim bana hak verdi. Kiz erkek evladi ayirimi yapmak ne Allahaskina nasil bir ailesiniz dedim. SustuKendine bir hayat kurduğun için seni tebrik ediyorum. Oraya taşınma.sadece ne mutlu ediyorsa onu yap. Görüşmek istemiyorsan görüşme. İlahi adalet bu. Yarın sana muhtaç kalırlarsa o zaman görürler. Anne baban Sana böyle davranan kardeşinin kardeşinin aynısını onlara yapacağının farkında değiller. Keser döner sap döner gün gelir hesap döner derler. Sen mutlu ol huzurlu ol gerekirse herkesi çıkar hayatından. Merhaba merhaba o kadar
Bence tanıştırma düğününe de çağırma bunları.Önce baslarindan atar gibi apar topar evlendirdi ailem beni. O sahsi istemedim. Daha sonra bana sahip cikar gibi yapip basimizin üstünde yeri var diye dediler herkese ama evde dünyayi dar ettiler. Ben ayrildiktan sonra kendime ev bulana kadar baba evinde duruyordum. Üç katli evlerine bi türlü sigdiramadilar beni. Neymis yerleri yokmus. Kalabalik degiller 4 kisiler ve toplam 10 oda var koskoca evde.
Öz annem bana siginti gibi burada mi duracaksin kendi evini kur dedi. Oysa ki psikolojim cok bozulmustu yalniz kalmak istemiyordum korkuyordum (eski evliligimden dolayi). Kardesim bir esyasini bulamazsa ya da bi seyine su dökülse benden bilirdi. Babam biseyleri bahane ederek ( mesela evde yolunda gitmeyen bisey olsa kardeslerim kavga etse bilgisayar icin) beni günah keçisi ilan edip „çik git evine senin yüzünden kalabalik oldu bura“ diye kovdu. Evlenmeden de kackez defol evimden dedi mesela annemi kayirdigimda ikisini ayirdigimda evden kovdu beni bu kacinci. Benimle alakali bir durum olmasa bile benden çikardilar. O kovduktan bir gün sonra hemen ilk buldugum eve ciktim kiradayim suan. Ve ne oldu biliyormusunuz. Kiraya verdiler alt kati sonra bu kiracilarla sknti yasamaya basladi ailem ve simdi bana diyorlar ki „gel bizim eve otur bize kira verirsin baska yere kira odeyecegine ya“. Kesinlike kabul etmedim cunki ne sartlar altinda buraya gectigimi biliyorum. Kendime yeni bir hayat kurdum. Madem beni baslarindan attilar artik o yeni kurdugum hayatima da karismasinlar. Pek ugramiyorum aileme kendimi orada o kadar gereksiz hissediyorum ki. Mesela yemegin üstüne vardim gecen annem gec otur sen de ye öyle git evine dedi. Erkek kardesim kiskandi ooff oturlacak yer bile yok bana pis pis bakip bu burada mi oturuyor dedi. Saygio denen bir sey yok ha buna kimse de sus sen terbiyesizlik yapma dur demiyor. Ben de kalktim gittim evime yemek felan yemeden. Hayatimda yeni biri var ve beni bu psikolojik bunalimdan o kurtardi. Suan cok sükür normale döndüm onun sayesinde. Onunla gelecegimizi planliyoruz. Ayni meslekteniz tayinini benim buraya isteyecek benim icin gelecek. Ailemin fikrini almadim daha tanistirmadim ama onunla iletisimde oldugumu biliyorlar sadece birlikteligimizi bilmiyorlar zaten de tanisma sürecindeyiz. Zaten baslarindan attilar ne fikirlerini alacagim ki diye düsnüyorum. Sizce hata mi ediyorum. Haksizlik mi ediyorumIkilemde kaldim kafami mesgul ediyor. Karsi cikarlarsa diye korkuyorum öte yandan da ne haklari var ki baslarindan atip bana karismaya diyorum.
Allah yolunu bahtını açık etsin..
Her şerde bi hayır vardır derler bu sayede kendi ayakların üzerinde durmuşsun ne güzel.. hiç vicdan yapma ama dikkat et ikinci bir evliliği yapmadan birde çocuk varmış madem acele karar verme sakin
Önce baslarindan atar gibi apar topar evlendirdi ailem beni. O sahsi istemedim. Daha sonra bana sahip cikar gibi yapip basimizin üstünde yeri var diye dediler herkese ama evde dünyayi dar ettiler. Ben ayrildiktan sonra kendime ev bulana kadar baba evinde duruyordum. Üç katli evlerine bi türlü sigdiramadilar beni. Neymis yerleri yokmus. Kalabalik degiller 4 kisiler ve toplam 10 oda var koskoca evde.
Öz annem bana siginti gibi burada mi duracaksin kendi evini kur dedi. Oysa ki psikolojim cok bozulmustu yalniz kalmak istemiyordum korkuyordum (eski evliligimden dolayi). Kardesim bir esyasini bulamazsa ya da bi seyine su dökülse benden bilirdi. Babam biseyleri bahane ederek ( mesela evde yolunda gitmeyen bisey olsa kardeslerim kavga etse bilgisayar icin) beni günah keçisi ilan edip „çik git evine senin yüzünden kalabalik oldu bura“ diye kovdu. Evlenmeden de kackez defol evimden dedi mesela annemi kayirdigimda ikisini ayirdigimda evden kovdu beni bu kacinci. Benimle alakali bir durum olmasa bile benden çikardilar. O kovduktan bir gün sonra hemen ilk buldugum eve ciktim kiradayim suan. Ve ne oldu biliyormusunuz. Kiraya verdiler alt kati sonra bu kiracilarla sknti yasamaya basladi ailem ve simdi bana diyorlar ki „gel bizim eve otur bize kira verirsin baska yere kira odeyecegine ya“. Kesinlike kabul etmedim cunki ne sartlar altinda buraya gectigimi biliyorum. Kendime yeni bir hayat kurdum. Madem beni baslarindan attilar artik o yeni kurdugum hayatima da karismasinlar. Pek ugramiyorum aileme kendimi orada o kadar gereksiz hissediyorum ki. Mesela yemegin üstüne vardim gecen annem gec otur sen de ye öyle git evine dedi. Erkek kardesim kiskandi ooff oturlacak yer bile yok bana pis pis bakip bu burada mi oturuyor dedi. Saygio denen bir sey yok ha buna kimse de sus sen terbiyesizlik yapma dur demiyor. Ben de kalktim gittim evime yemek felan yemeden. Hayatimda yeni biri var ve beni bu psikolojik bunalimdan o kurtardi. Suan cok sükür normale döndüm onun sayesinde. Onunla gelecegimizi planliyoruz. Ayni meslekteniz tayinini benim buraya isteyecek benim icin gelecek. Ailemin fikrini almadim daha tanistirmadim ama onunla iletisimde oldugumu biliyorlar sadece birlikteligimizi bilmiyorlar zaten de tanisma sürecindeyiz. Zaten baslarindan attilar ne fikirlerini alacagim ki diye düsnüyorum. Sizce hata mi ediyorum. Haksizlik mi ediyorumIkilemde kaldim kafami mesgul ediyor. Karsi cikarlarsa diye korkuyorum öte yandan da ne haklari var ki baslarindan atip bana karismaya diyorum.
Ben size ne yaptim dedim. Hatam ne dedim. Neden böylesiniz dedim. SOnrasinda ya inkar ediliyor ya da kendilerini bir sekilde hakli cikartmaya calismiyorlar mi iyice sinir oluyorum. HAtayi kendimde bile aradim ama gercekten bir sucum yok.sende öyle yap bundan sonra bakarsa baksın bakmazsa bakmasınlar insan unutmuyor kendine yapılanları emin ol kim olursa olsun ama bu şekilde yardımcı olmuşlar o zmaan ilk anlattığınzda üvey evlada bile böyle davranılmazki..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?