Kizlar ben eşimin sorumsuzlugu ve maddi sebeplerden dolayı kaynanamla beraber yaşamayı kabul ettim. Kaynanam eğer beraber yasarsak, Almanya'dan kardeşlerinin her yıl gönderdiği 30-40 bin civari parayı bize vereceğini söyledi ve gerçekten de sözünü ilk sene tuttu yani. O parayı bize verdi zaten ben biraz da onun için kabul ettim burda beraber yaşamayı çünkü geleceğimize yatırım yapmak için güzel bir fırsat. 1 yıllık evliliğimin yarısı kirada ve başka şehirde, hemen hemen yarısı da kaynanamın evinde geçti. Benim sorunum ise huzurlu ve mutlu hissedememek. En güzel anlarda bile içimi bişey kemiriyor AMA NEDENNN neden huzursuzum neden mutsuzum inanın bilmiyorum. Eşimin annesi sabah kahvaltımizi hazırlar, ben yemek yaptıysam o gider bulaşık yikar, bana bı iş buyurdugunu benden bı iş beklediğini görmedim ben canım isterse yapıyorum yani. Laf sokması desen yok ben konuşursam konuşur güncel konuları, ben susarsam susar. Benim sinirlenmemden veya oğlunu bırakıp gitmemden çekinir hatta şu an bunu yazmak için diğer odaya geçtim, moralim bozuk zannetmiş gitmiş çay demlemis. Her neyse eşime gelirsek, cinsel anlamda neredeyse her gün isteyen, yatak odasında sevgi gösterisine boğup insan içinde soğuk davranan, maaşını elime veren ama elimden de binbir bahaneyle bı güzel alan, sorumsuz ama bana değer veren, yüzüm asılırsa hemen noldu noldu diye peşinde kıvranan biri. Meselab bazen eski konular açılıyor hemen benden yana olur asla annesinin yanında olmaz, ben annesine ne dersem diyim asla "o benim annem laflarını dikkat et" demez yani bu kadar her şeye eyvallah çekmesi ikiyüzlü olduğuna işaret gibi geliyor bana. Hatta evet yani bence ikiyüzlü bana bişey diyemiyor ama içten içe annesinden yana oluyordu eskiden . Mesela geçen gün annesi benim yaptığım böreğin aynısını yapmış, ben mi daha güzel yapmıştım annen mi diye sordum, direkt sen dedi ama yalan yani. Sırf benden yana gibi görünmek için sallıyor ve bu beni rahatsız ediyor. Bide kendi evimizde yaşarken bulaşık, temizlik yemek vs beraber yapardık annesinin evine geldiğimizden beri yerden bir iğne kaldırmıyor. Ben mesela bı tabak yemek koyar mısın diyorum o da hemen annesine uzatıyor tabağı ve anne bi tabak yemek koysana diyor. İkimizi ilgilendiren bir karar alacağımizda hemen anında annesinin gözüne bakıyor ona göre cevap veriyor o an eşimden resmen soğuyorum. Hepimiz çalışan insanlariz ve yemeği bazen annesi bazen ben yapıyorum ama her akşam eve geldiğinde ANNEE COK AÇIKTIM YEMEKTE NE VAR diyor. Sanki evli değil de hala annesinin bekar oğlu gibi davranıyor deli oluyorum. Yani kizlar genel olarak durum bu aslında evliliğimde elle tutulur gözle görülür bir sorun yok gibi ama ben neden kendimi evli gibi hissedemiyor, tam olarak eşimi,annesini veya bu evi benimseyemiyor neden içten içe huzursuz mutsuz hissediyorum bilmiyorum. Daha önce eşimle ben başka şehirde yaşadıgimizda, orda da durum aynıydı evli gibi hissedemiyordum. Eşimi seviyorum, ondan ayrılmak istemiyorum aslında ama dediğim gibi içimde ve kafamda tam olarak oturmayan bişey var. Lütfen olaylara benim bakamadigim bir açıdan bakıp iyiyse iyi kötüyse kötü yanlarını söyler misiniz farklı bakış açılarını ihtiyacım var. Neden mutsuzum sizce benim göremediğim ne var? Okuyan veya yorum yapacak arkadaşlar, şimdiden çok teşekkür ederim
Dert yakinmaya hakkiniz yok bence para icin ozgurlugunuze pranga vuran sizsiniz sonuclarina katlanmakta size duser.
( empati yapınca insan;insan olduğunun farkına varıyor sözüm size değil genel bu sözüm)Herkesin annesi birtane kıyasa dahi giremem girilmemeli.
