- 20 Haziran 2020
- 869
- 1.604
- 63
- 34
- Konu Sahibi kafasiikarisiik
- #1
Merhaba bi konu da ben açayım dedim. Konu eşimin bana 5 yaşındaymışım gibi muamele yapması. Bi kursa gitcem yanında biri olması lazım x le gidin diyor kimsenin keyfini bekleyemem giderim tek dedim sonra düşündüm gidebilir miyim bulabilir miyim??? Biyere gitceksem ben de işteyim nasıl gideceksin diyor? (E metro fln???) Heryere arabayla bırakıp almak istiyor. Hastaneye gitmem gerektiğinde genelde geliyor gelemediğinde annemle gidin diyor 
tamam hastaneye tek gitmek pek hoşuma gitmiyor ama gidiyorum da yani ne olmuş.
Şimdilerde pek hoşlanmadığı bi arkadaşımla görüşüyorum o zaten kimseden hoşlanmaz çünkü dışarı çıkıyorum o kişilerle(!) iş arıyoduk ikimiz de o buldu beni yanına alacak ama ben bir ay kadar öteledim bazı sebeplerden. Zaten içime sinmeyen bi iş, arkadaşım da evde oturcağımıza orda otururuz para kazanırız mantığında girdi zaten oraya. Ben de bahane uydurdum şimdilik bi ay sonra gelebilirim diye. Bugün kız aradı beni konuştuk öteledim ben başladı bizimki ‘kim o ?’ Dedim ‘x’ ‘ne diyo’ ‘işe girmiş de beni de çağrıyo’ ‘yok deseydin’ bak bak bak benim aklıma gelmemişti bu. Ben zaten istemiyorum o işi ama o öyle dedi diye yarın gidip başlayasım var dghdgjjfd ya insan demez mi sen ne dedin? Yada ne düşünüyosun? Sonra kendi fikrini beyan edersin doğrusu budur. Biz tabi kavga ettik az. Benim kavga çıkarma sebebim arkadaşım değil bana sürekli kendi isteklerini yaptırmak istemesi. Onla görüşmeni istemiyorum da sağlam ayak değil deee dedim napcak kötü yola mı düşürcek kahve içmelik öylesine bi arkadaşım yani abarttı da abarttı. Yanında gözükmen bile yeter diyo
zaten ergenliğimde ailem bu konuda baskıcıydı onla görüşme bunla takılma şu saatte gel, çıkınca on kere aramalar. Aynısını şimdi de yaşıyorum. Bu sefer özgüvenim düşüyor, kendi başıma karar alamıyorum hep birilerinden fikir almam gerekiyor gibi hissediyorum. Napmalıyım ki sizce? Şekil a1 
tamam hastaneye tek gitmek pek hoşuma gitmiyor ama gidiyorum da yani ne olmuş. Şimdilerde pek hoşlanmadığı bi arkadaşımla görüşüyorum o zaten kimseden hoşlanmaz çünkü dışarı çıkıyorum o kişilerle(!) iş arıyoduk ikimiz de o buldu beni yanına alacak ama ben bir ay kadar öteledim bazı sebeplerden. Zaten içime sinmeyen bi iş, arkadaşım da evde oturcağımıza orda otururuz para kazanırız mantığında girdi zaten oraya. Ben de bahane uydurdum şimdilik bi ay sonra gelebilirim diye. Bugün kız aradı beni konuştuk öteledim ben başladı bizimki ‘kim o ?’ Dedim ‘x’ ‘ne diyo’ ‘işe girmiş de beni de çağrıyo’ ‘yok deseydin’ bak bak bak benim aklıma gelmemişti bu. Ben zaten istemiyorum o işi ama o öyle dedi diye yarın gidip başlayasım var dghdgjjfd ya insan demez mi sen ne dedin? Yada ne düşünüyosun? Sonra kendi fikrini beyan edersin doğrusu budur. Biz tabi kavga ettik az. Benim kavga çıkarma sebebim arkadaşım değil bana sürekli kendi isteklerini yaptırmak istemesi. Onla görüşmeni istemiyorum da sağlam ayak değil deee dedim napcak kötü yola mı düşürcek kahve içmelik öylesine bi arkadaşım yani abarttı da abarttı. Yanında gözükmen bile yeter diyo
zaten ergenliğimde ailem bu konuda baskıcıydı onla görüşme bunla takılma şu saatte gel, çıkınca on kere aramalar. Aynısını şimdi de yaşıyorum. Bu sefer özgüvenim düşüyor, kendi başıma karar alamıyorum hep birilerinden fikir almam gerekiyor gibi hissediyorum. Napmalıyım ki sizce? Şekil a1 
