Yok Can'ım 30.haftaya kadar iyiydim aslında yalnız kalamıyordum sadece annemi istiyordum sadece aslında anlamalıydım bir şeylerin ters gittiğini bir gece çok kötü uyuyandım şimdi de sabredeyim diyorum ama bilmiyorum nereye kadar bu düşüncelerle giderim durumum kötü sürekli ölmeyi düşünüyorum.oyle deme arkadaşım bebeğin olucak bak ne güzel hastalıkla insan farkına varmıyor bazı guzel şeylerin ama zaman geçtikçe anlıcaz hepimiz dua et bol bol. İlaç kullanıyor musun
benim ilk hamileliğim değil aslında daha öncede hamile kaldım ve hep aynı duyguları yaşadım. Eşimi seviyorum ama sorunlarımız var eşimin ailesi çok kıskanç hep onlar ön planda olsun istiyorlar dünyayı bana zehir ediyorlar. Eşimde sinirli biri bazen çok kırıyor beni üzüyor..bağırıyor.. Hamileliğimin ilk zamanları iyiydik sorun yoktu son günlerde eski haline dönünce bende de gene major depresyon başladı tabi. Diğer hamileliklerimde bebekler hep karnımda öldü. Sanırım yaşadığım strese dayamadılar. Kafamda acayip sorular var. Çocuk olacak benim ailemi ikinci plana atmaya çalışacaklar ya o Zaman kavga çıkartırsam diyorum annemde saçmalama bizim için kavga etme biz anlaşırız sen sus yeter iyi olun diyor ama karşı taraf insan olmayınca ben susamam. Ya diyorum annem babam hastalanırsa çok hassalar onlar bakıyor bana hamileliğimin başından beri kötü bir şey olursa çok üzülürler kırılırlar. Ya hangisini anlatsam bilmiyorum ki ya eşim her zaman ki gibi ailesini dinlerse.. İşte o Zaman boşanırım bu psikolojiyle ona katlanamam Çünkü. Bazen bakıyorum yaşım 32 ama bazı evlilikler çocuğu kaldıramaz bizim evliliğimizde ancak çocuksuz devam edebilirdi diyorum. Ben yanlış yaptım bu evliliğe çocuk olmazdı..çocuğun hayatını da mahvedicem. Zaten bebeği öğrendiğimde boşanma aşamasındayım hiç konuşmuyorduk Bebeği aldırmama izin vermedi. Aslında uzun bir süre hamile olduğumu da sakladım ama sonra gizli iş yapmak istendiğim için söyledim. Çok özgür bir hayatımız vardı eşimle bütün gün gezerdik uzun tatillere çıkardık sanırım evliliğimizi atakta tutanda buydu ben zaten evde oturmaya alışkın biri Değilim sürekli seyahat ediyorduk cuma olduğu Zaman biz asla durmazdık. Şimdi çocuk bizi eve bağlayacak uykusuzluğu falan geçtim ben zaten alışkınım ama işte eşimle evliliğimiz boyut değiştirecek şimdi gerçekten evli olucaz ve biz bunu kaldıramayızAllah korusun o sabi doğduktan sonra sana muhtaç olacakne yalan söyleyeyim benimde aklımdan bazen bu geçiyor. Ama Geçmesin onlar bize emanet onların bi günahı yok. İyileşecez yasemin.
Boşa eziyet etme kendine de bebeğine de bi destek al mutlaka direnmenin faydası olmuyor bazen akışına bırakmak gerek. Bebek hissediyor ben ne zaman atak geçirsem çocuk da kasılıyo sanki bişey oluyor. Çok derin düşünüyoruz herşeyi ister istemez etkiliyor hayatımızı.Yok Can'ım 30.haftaya kadar iyiydim aslında yalnız kalamıyordum sadece annemi istiyordum sadece aslında anlamalıydım bir şeylerin ters gittiğini bir gece çok kötü uyuyandım şimdi de sabredeyim diyorum ama bilmiyorum nereye kadar bu düşüncelerle giderim durumum kötü sürekli ölmeyi düşünüyorum.
Peki bizim durumumuzda olupta çocuk sahibi olanlar Nasıl yani depresyonları geçiyor mu yoksa ağır bir şekilde devam mı ediyor? Bebeklerini sevebiliyorlar mı?Boşa eziyet etme kendine de bebeğine de bi destek al mutlaka direnmenin faydası olmuyor bazen akışına bırakmak gerek. Bebek hissediyor ben ne zaman atak geçirsem çocuk da kasılıyo sanki bişey oluyor. Çok derin düşünüyoruz herşeyi ister istemez etkiliyor hayatımızı.
Canım arkadaşım seni öyle iyi anlıyorum ki..Benzer şeyleri bende yaşadım. Bende tam ayrilacam haykirislari atarken ama bir yandan da kızıma kiyamazken bir de bu bebise hamile kaldım. Sonra ne olur bilemem ama şimdi bunları düşünme zaten hassas bir donemdesin. Bırak o gün gelsin düşünürsün. Eğer çok koy tane lütfen bir doktora git bebeği de karnında üzme. Yazık o gunahsiza da.. en azından hafif bir ilaç verir kalan günlerin kolay geçer. .benim ilk hamileliğim değil aslında daha öncede hamile kaldım ve hep aynı duyguları yaşadım. Eşimi seviyorum ama sorunlarımız var eşimin ailesi çok kıskanç hep onlar ön planda olsun istiyorlar dünyayı bana zehir ediyorlar. Eşimde sinirli biri bazen çok kırıyor beni üzüyor..bağırıyor.. Hamileliğimin ilk zamanları iyiydik sorun yoktu son günlerde eski haline dönünce bende de gene major depresyon başladı tabi. Diğer hamileliklerimde bebekler hep karnımda öldü. Sanırım yaşadığım strese dayamadılar. Kafamda acayip sorular var. Çocuk olacak benim ailemi ikinci plana atmaya çalışacaklar ya o Zaman kavga çıkartırsam diyorum annemde saçmalama bizim için kavga etme biz anlaşırız sen sus yeter iyi olun diyor ama karşı taraf insan olmayınca ben susamam. Ya diyorum annem babam hastalanırsa çok hassalar onlar bakıyor bana hamileliğimin başından beri kötü bir şey olursa çok üzülürler kırılırlar. Ya hangisini anlatsam bilmiyorum ki ya eşim her zaman ki gibi ailesini dinlerse.. İşte o Zaman boşanırım bu psikolojiyle ona katlanamam Çünkü. Bazen bakıyorum yaşım 32 ama bazı evlilikler çocuğu kaldıramaz bizim evliliğimizde ancak çocuksuz devam edebilirdi diyorum. Ben yanlış yaptım bu evliliğe çocuk olmazdı..çocuğun hayatını da mahvedicem. Zaten bebeği öğrendiğimde boşanma aşamasındayım hiç konuşmuyorduk Bebeği aldırmama izin vermedi. Aslında uzun bir süre hamile olduğumu da sakladım ama sonra gizli iş yapmak istendiğim için söyledim. Çok özgür bir hayatımız vardı eşimle bütün gün gezerdik uzun tatillere çıkardık sanırım evliliğimizi atakta tutanda buydu ben zaten evde oturmaya alışkın biri Değilim sürekli seyahat ediyorduk cuma olduğu Zaman biz asla durmazdık. Şimdi çocuk bizi eve bağlayacak uykusuzluğu falan geçtim ben zaten alışkınım ama işte eşimle evliliğimiz boyut değiştirecek şimdi gerçekten evli olucaz ve biz bunu kaldıramayız
Kesinlikle katılıyorum arkadaşım. .Boşa eziyet etme kendine de bebeğine de bi destek al mutlaka direnmenin faydası olmuyor bazen akışına bırakmak gerek. Bebek hissediyor ben ne zaman atak geçirsem çocuk da kasılıyo sanki bişey oluyor. Çok derin düşünüyoruz herşeyi ister istemez etkiliyor hayatımızı.
Peki gidicem haklısınız. O kadar çok üzgünüm ki o kadar mutsuzum ki tarifi yok bunun. Doğru söylüyorsunuz destek almak en mantıklısı yoksa daha kötü olacak. Zaten hiç uyumuyorum belki biraz uyurum. Bu benim hayatım olamaz diye geceler boyu evin içinde geziniyorum ah diyorum ben bu hatayı Nasıl yaptım bu hayatım olamaz ya gerçekten ben bu hayatı yaşıyor olamam.Kesinlikle katılıyorum arkadaşım. .
Ah canım bu kadar karamsar olmak,kendini devamlı suçalamak,pişmanlıklar,kafada aynı şeyleri çevirip çevirirp durmak hep depresyonun yüzünden...ne yaşayacağımızı,neyin bizim için iyi ve hayırlı 0lacağını bilemediğimiz halde yok şöyle olsaydı yok bunu niye yaptımlarla hayatı zehir ediyoruz kendimize.dayan canım bebeğin bir doğsun en güzel terapi olacak sana...Peki gidicem haklısınız. O kadar çok üzgünüm ki o kadar mutsuzum ki tarifi yok bunun. Doğru söylüyorsunuz destek almak en mantıklısı yoksa daha kötü olacak. Zaten hiç uyumuyorum belki biraz uyurum. Bu benim hayatım olamaz diye geceler boyu evin içinde geziniyorum ah diyorum ben bu hatayı Nasıl yaptım bu hayatım olamaz ya gerçekten ben bu hayatı yaşıyor olamam.
Kendine de bebeğe de eziyet etme. Herşeyin vardır bi çaresi. Üzülme nolur. Inan hepimiz yaşadık bu gelgitleri. Uykusuz geceleri. .ama şükür daha iyiyiz. .en azından ilaçlar var buna da şükür. .gerekiyorsa kullanacaksin senden ve bebeginden daha önemli değil. Hepimizin bebişlerimizi Allah a emanet. .napalım. .hiçbirimiz bunları yaşamak istemezdik ama elden ne gelir. .Peki gidicem haklısınız. O kadar çok üzgünüm ki o kadar mutsuzum ki tarifi yok bunun. Doğru söylüyorsunuz destek almak en mantıklısı yoksa daha kötü olacak. Zaten hiç uyumuyorum belki biraz uyurum. Bu benim hayatım olamaz diye geceler boyu evin içinde geziniyorum ah diyorum ben bu hatayı Nasıl yaptım bu hayatım olamaz ya gerçekten ben bu hayatı yaşıyor olamam.
Sever miyim bebeğimi peki? Seviliyorlar mı?Kendine de bebeğe de eziyet etme. Herşeyin vardır bi çaresi. Üzülme nolur. Inan hepimiz yaşadık bu gelgitleri. Uykusuz geceleri. .ama şükür daha iyiyiz. .en azından ilaçlar var buna da şükür. .gerekiyorsa kullanacaksin senden ve bebeginden daha önemli değil. Hepimizin bebişlerimizi Allah a emanet. .napalım. .hiçbirimiz bunları yaşamak istemezdik ama elden ne gelir. .
Canım benim. Aç ken yada yorgunken pek hareket etmiyorlar. Bi de moralin bozukken de hareket leri yavaşlıyor. Şöyle sevdiğin şeyler ye. Biraz dinlen ve guzel seyler düşün. Çünkü her zaman aynı tempoda hareket etmiyorlar. Yok bekleyemem dersen sağlık ocagina git. Doppler denen aletle kalp atışını duyarsin en azından. Ben zehirlendigimde aynı senin gibi olmuştum. Meğerse açlıktan garibim in kalp atışları zayiflamisyok dün sabahtan beri bebeğin hareketlerini hissetmiyorum,içimi bir korku kapladı
Seversin hiç şüphe olmasın. Ben kızım doğduktan sonra lohusa depresyonu yasadim. Bebeğimi gözüm görmüyordu ama ne zamanki psikystristimi aradım hocam bi çare diye. O da bana şunu söyledi. .senin ilacın bebeğin. ..ona saril hiç bırakma. .öyle yaptım. .sarıl dim. Kokladim. .uyurken bile hiç birakmadim. .inan bir iki gun içinde o halimden eser kalmadıSever miyim bebeğimi peki? Seviliyorlar mı?
İlknur benı o gunlere goturdun sımdı bakıyorumda cok sey atlatmısız hıc kolay degıldı bedenımızde bır can tasırken yasamamayı bukadar ıstemek allahım bırdaha yasatmasın bız hepımız mınık mucızelerımızle neler atlattıkBen bide işime hiç gidemedim ekimin sonunda hamile kaldığımı öğrenince biranda başladı felaket. Herşey alt üst oldu hergün korkunç bir hızla kilo verdim. Korkunç bir halsizlik günde 4-5 kesi bulan kusmalar. Anlayışsız bir müdürüm vardı aday öğretmenim diye daha da üstüme gelen ona rağmen 4 kez 10ar günlük raporlar 3 kezde heyet raporları aldım. Herkesten herşeyden nefret ediyordum eşimin ailesinden batmandan işimden evimden kendimden bebekten. önce sadece hamilelikten zannettim 10. Hafta farkettim ki ağır bir depresyon geçiriyorum. İlacımı içmek için 12. Haftanınbitmesini bekledim. Hergün neden korunmadık diye eşimle kavgalar ettim bebeği aldırmak istedim ölsün istedim beraber ölelim istedim. Saçlarım haftalarca tarak yüzü görmedi. Banyo yapmak öyle lükstü ki. Evi afedersiniz b.k götürüyordu. Eşimle birbirimizi 6 yıl beklemiştik severek evlenmiştik ama tek isteğim ailemin yanında olmak apartopar vana geldim. 2,5 ay onlarla kaldım. 13. Hafta ilaca başladım. Prozac aldım 19. Haftaya kadar ama değişmedi hiçbirşey. Bir yandan doktorlara bir yandan hacı hocalara gidiyordum. deli gibi nette benim gibi olanlar varmı arayıp durdum ta ki sizi bulana dek bulur bulmaz üye oldum. Bir nebze sizinle rahatlıyordum. 20. Haftada lustral 50 mg a geçtim. Zamanla prozaca göre daha iyi gelmişti. Daha iyiye gidiyor gibiydim ama ataklar yine geliyordu. Ta ki 30. Haftaya kadar. 30. Haftada çok ağır bir atak geçirince ilacı 75mg a yükselttim. Daha iyi geldi. Şimdi dönüp bakıyorum da hepimiz için ne kadar kara bir kış geçmiş. Sürekli intiharı düşünerek gelmişim bu zamana. Hala bebekle aramda ne geçecek korkusu taşıyorum. Eylülde iş bebek ev nolacak diye korkuyorum. Ya ben.. Ben nolacam eski ilknur olabilecekmiyim. Psikolojim doğumdan sonra nolacak bebeğe bakabilecek miyim hangi ilaca geçicem bla bla bla... Bunların hepsini biliyordunuz niye yazdım bende bilmiyorum. Kafanızı şişirdim kusuruma bakmayın. Ama hepiniz benim manevi kızkardeşlerimsiniz. Bu zor zamanda kimi zaman annem bile anlamazken siz bana destek oldunuz. Çok teşekkür ediyorum hepinize. Rabbim şu mübarek günlerin yüzü suyu hürmetine hepinize sağlık huzur ve ebedi mutluluk versin inşallah.
canım benım uyuyordur belkı bugun benımkıde hareket etmıyo ama yınede ıhmal etme bı doktoruna gıtyok dün sabahtan beri bebeğin hareketlerini hissetmiyorum,içimi bir korku kapladı
Tek istediğim onu çok sevmek başka türlü üstesinden gelemem ne kadar güzel burası hepiniz ayrı ayrı destek oluyorsunuz. Benimle benzer duyguları paylaşan kişilerle konuşmak bu bile yetiyor giriyorum tekrar tekrar okuyorum burda yazılanları hepinize çok teşekkür ederim çok tatlısınız.Seversin hiç şüphe olmasın. Ben kızım doğduktan sonra lohusa depresyonu yasadim. Bebeğimi gözüm görmüyordu ama ne zamanki psikystristimi aradım hocam bi çare diye. O da bana şunu söyledi. .senin ilacın bebeğin. ..ona saril hiç bırakma. .öyle yaptım. .sarıl dim. Kokladim. .uyurken bile hiç birakmadim. .inan bir iki gun içinde o halimden eser kalmadı
Burcu bak tam olarak tedavi olmadan ve bebeği tam istemeden hamile kalma derim.Bu aralar pek iyi değilim cnm ondan korkuyorum ya adet olacağım Zaman daha doğrusu yumurtlama günümde fena oluyorum bi kaç aydırinşallah rahat geçer
Eşin bebek istiyormuydu? Tedavi olana kadar biraz daha bekleseydiniz keşke bu arada ilaç kullanıyormuydun hamilelikten önce ve şimdi ?benim ilk hamileliğim değil aslında daha öncede hamile kaldım ve hep aynı duyguları yaşadım. Eşimi seviyorum ama sorunlarımız var eşimin ailesi çok kıskanç hep onlar ön planda olsun istiyorlar dünyayı bana zehir ediyorlar. Eşimde sinirli biri bazen çok kırıyor beni üzüyor..bağırıyor.. Hamileliğimin ilk zamanları iyiydik sorun yoktu son günlerde eski haline dönünce bende de gene major depresyon başladı tabi. Diğer hamileliklerimde bebekler hep karnımda öldü. Sanırım yaşadığım strese dayamadılar. Kafamda acayip sorular var. Çocuk olacak benim ailemi ikinci plana atmaya çalışacaklar ya o Zaman kavga çıkartırsam diyorum annemde saçmalama bizim için kavga etme biz anlaşırız sen sus yeter iyi olun diyor ama karşı taraf insan olmayınca ben susamam. Ya diyorum annem babam hastalanırsa çok hassalar onlar bakıyor bana hamileliğimin başından beri kötü bir şey olursa çok üzülürler kırılırlar. Ya hangisini anlatsam bilmiyorum ki ya eşim her zaman ki gibi ailesini dinlerse.. İşte o Zaman boşanırım bu psikolojiyle ona katlanamam Çünkü. Bazen bakıyorum yaşım 32 ama bazı evlilikler çocuğu kaldıramaz bizim evliliğimizde ancak çocuksuz devam edebilirdi diyorum. Ben yanlış yaptım bu evliliğe çocuk olmazdı..çocuğun hayatını da mahvedicem. Zaten bebeği öğrendiğimde boşanma aşamasındayım hiç konuşmuyorduk Bebeği aldırmama izin vermedi. Aslında uzun bir süre hamile olduğumu da sakladım ama sonra gizli iş yapmak istendiğim için söyledim. Çok özgür bir hayatımız vardı eşimle bütün gün gezerdik uzun tatillere çıkardık sanırım evliliğimizi atakta tutanda buydu ben zaten evde oturmaya alışkın biri Değilim sürekli seyahat ediyorduk cuma olduğu Zaman biz asla durmazdık. Şimdi çocuk bizi eve bağlayacak uykusuzluğu falan geçtim ben zaten alışkınım ama işte eşimle evliliğimiz boyut değiştirecek şimdi gerçekten evli olucaz ve biz bunu kaldıramayız
Çok zor günler atlattık dimi Seldam.. Kara bir kış. Ne kadar zordu. Şükürler olsun şimdiki halimize.İlknur benı o gunlere goturdun sımdı bakıyorumda cok sey atlatmısız hıc kolay degıldı bedenımızde bır can tasırken yasamamayı bukadar ıstemek allahım bırdaha yasatmasın bız hepımız mınık mucızelerımızle neler atlattık
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?