- 12 Eylül 2018
- 156
- 215
- 18
- Konu Sahibi Karmasiktt
-
- #1
6 aylık evliyim. Eşim ve ailesinin nişandan sonra bambaşka yüzünü gördüm. İşte ne diyelim evlendim.
İstemeden tutun da evlendiğimiz ilk aya kadar çoğu şeyi hatırlamak istemiyorum
Öfkem zaten dinmiyor. Eşimin anneci-aileci olduğu gerçeği evlendikten yüzüme tokat gibi çarptı. Kesin tavır koydum. Tavır yaptılar, doldurdular yine de taviz vermedim. Yeri gelince kaynanamın taktığı gibi bir maske takıp nabza göre şerbet vermeyi öğrendim. Karakterime aykırı ama sinirlerim el verdiğince yapmaya çalışıyorum.
Dışarıya karşı maddiyatlarını çok iyi gösterirler (ben bile öyle sanıyordum) Düğünde, nişanda vs masraftan hep kaçtılar. Evimi bile kendim temizledim, hiçbir yardımları olmadı. Eşim salonu ben yatak odasını perdelerine kadar getirdim ve mutfağı getirdim klasik işte. Oğluna yaptığı çeyiz zaten yok. Sorsan oğlum da oğlum diye ölür. Bir sürü problem oldu. Eşim alesinin yaptığı her türlü ayıbı öyle bir örter ki şaşar kalırsınız. Gerekirse beni yalancı bile çıkarır. Neyse şimdiki problemimiz ki en büyük sorun bu: bütçemiz ortak. Ortak iş yapıyorlar ama 40 kapı bakıyoruz. Sabahtan akşama kadar çalışıyor ne hafta sonu tatili ne balayı, ne üstüme başıma aldığım bir şey var, ev kira (inşaat yapıyorlar ama biz kiradayız) Bu kadar fedakarlık peki niye kazandığımızın 5 te 4 ünü bizden başkası yiyor? Birkaç kez ima ettim. Keşke memur olsaydın en azından ailemizin bütçesi olurdu, ne gelen belli ne giden tasarruf yapmak istiyorum yapamıyorum dedim. Ne demeliyim, ne yapmalıyım? Öyle bir yıkamışlar ki beynini hep ortak olmalı (ev için 10 sene bekleyecekmişim bu arada) Bizim burda anne baba çocuklarına vericidir, bunlar çocuklarını sömüren cinsten. Atanma durumum var. Atanırsam oğluşundan ayrılamazmış. Demiyor ki kadın altın yumurtlayan tavuğu ben nasıl göndereyim? Napıyım ne edeyim bilmiyorum. Başka çözüm yolu da kazandığımı ortaya koymayacağım. Herkes kendi kazancını nasıl değerlendirirse... Ama böyle de aile olmuyoruz ki. Parası batsın ben adamın yüzünü görmüyorum sırf onlar yesin diye. Bu böyle gider mi gitmez.
İstemeden tutun da evlendiğimiz ilk aya kadar çoğu şeyi hatırlamak istemiyorum
Öfkem zaten dinmiyor. Eşimin anneci-aileci olduğu gerçeği evlendikten yüzüme tokat gibi çarptı. Kesin tavır koydum. Tavır yaptılar, doldurdular yine de taviz vermedim. Yeri gelince kaynanamın taktığı gibi bir maske takıp nabza göre şerbet vermeyi öğrendim. Karakterime aykırı ama sinirlerim el verdiğince yapmaya çalışıyorum.
Dışarıya karşı maddiyatlarını çok iyi gösterirler (ben bile öyle sanıyordum) Düğünde, nişanda vs masraftan hep kaçtılar. Evimi bile kendim temizledim, hiçbir yardımları olmadı. Eşim salonu ben yatak odasını perdelerine kadar getirdim ve mutfağı getirdim klasik işte. Oğluna yaptığı çeyiz zaten yok. Sorsan oğlum da oğlum diye ölür. Bir sürü problem oldu. Eşim alesinin yaptığı her türlü ayıbı öyle bir örter ki şaşar kalırsınız. Gerekirse beni yalancı bile çıkarır. Neyse şimdiki problemimiz ki en büyük sorun bu: bütçemiz ortak. Ortak iş yapıyorlar ama 40 kapı bakıyoruz. Sabahtan akşama kadar çalışıyor ne hafta sonu tatili ne balayı, ne üstüme başıma aldığım bir şey var, ev kira (inşaat yapıyorlar ama biz kiradayız) Bu kadar fedakarlık peki niye kazandığımızın 5 te 4 ünü bizden başkası yiyor? Birkaç kez ima ettim. Keşke memur olsaydın en azından ailemizin bütçesi olurdu, ne gelen belli ne giden tasarruf yapmak istiyorum yapamıyorum dedim. Ne demeliyim, ne yapmalıyım? Öyle bir yıkamışlar ki beynini hep ortak olmalı (ev için 10 sene bekleyecekmişim bu arada) Bizim burda anne baba çocuklarına vericidir, bunlar çocuklarını sömüren cinsten. Atanma durumum var. Atanırsam oğluşundan ayrılamazmış. Demiyor ki kadın altın yumurtlayan tavuğu ben nasıl göndereyim? Napıyım ne edeyim bilmiyorum. Başka çözüm yolu da kazandığımı ortaya koymayacağım. Herkes kendi kazancını nasıl değerlendirirse... Ama böyle de aile olmuyoruz ki. Parası batsın ben adamın yüzünü görmüyorum sırf onlar yesin diye. Bu böyle gider mi gitmez.