- 4 Ağustos 2018
- 2.965
- 3.424
-
- Konu Sahibi Camille_claudel
- #81
Merhaba arkadaşlar,
İçinden çıkamadığım bir konuda sizden yardım, akıl istemeye geldim.
Şimdiye dek pek çok konuda değiştim, geliştim. Zeki de bir öğrenciydim. Üniversiteyi bitirdim, mühendis oldum. Gel gelelim ki aşamadğım bir şey var. Bir topluluğa girdiğimde, yeni insanlarla tanıştığımda ciddiye alınmıyorum. Herkes böyle yapıyor diyemem, bir çok iyi insanla da karşılaştım. Ama kötü insanlara da hedef tahtası oldum her seferinde. İnsanlar benimle dilediğince konuşuyor, eleştiriyor, hatta hakaret ediyor. Ve inanın bu benim sübjektif algım değil, çevremdeki insanlar da bu hissimi onaylıyor.
Önceye göre değişim elde ettim elbette. Ama hala istediğim seviyeye gelemedim. Artık böyle bir şey olduğunda tepki verip, hatta kavga edip ipleri koparıyorum. Ancak bu çok yorucu ve ben daha bu hale gelmeden insanlar beni saysın istiyorum.
Gözlemlerime göre şimdiye dek su profildeydim: kambur, neredeyse iki büklüm bir duruş, cılız bir ses tonu, özellikle yabancı ortamda sürekli bir gülümseme hali, konuşurken sanırım, emin değilim gibi kelimeler ve daha niceleri.
Duruşum artık cok daha dik ve o kadar çok gülümsemiyorum.
Şimdi sizden şunu rica ediyorum; nasıl bir duruş sergilemeliyim ki insanlar laf konuşurken iki kere düşünsün? Biraz tartarak, çekinerek konuşsun? Nedir bunun sırrı? Vücut dili mi? Dik duruş mu? Gözden kacirdigim daha neler var? Gerçekten bir tarife ihtiyacım var.
Dip not olarak; zamaninda mobbinge ugradim ve bu beni bir kisir donguye surukledi. Bir kac psikologa gittim ve fayda goremedim.
etrafında sana öyle davranan insanları kendinden uzak tutmak ve ne olursa olsun kendinden emin olmak gerisi insanların karakteriyle ilgili seninle değilMerhaba arkadaşlar,
İçinden çıkamadığım bir konuda sizden yardım, akıl istemeye geldim.
Şimdiye dek pek çok konuda değiştim, geliştim. Zeki de bir öğrenciydim. Üniversiteyi bitirdim, mühendis oldum. Gel gelelim ki aşamadğım bir şey var. Bir topluluğa girdiğimde, yeni insanlarla tanıştığımda ciddiye alınmıyorum. Herkes böyle yapıyor diyemem, bir çok iyi insanla da karşılaştım. Ama kötü insanlara da hedef tahtası oldum her seferinde. İnsanlar benimle dilediğince konuşuyor, eleştiriyor, hatta hakaret ediyor. Ve inanın bu benim sübjektif algım değil, çevremdeki insanlar da bu hissimi onaylıyor.
Önceye göre değişim elde ettim elbette. Ama hala istediğim seviyeye gelemedim. Artık böyle bir şey olduğunda tepki verip, hatta kavga edip ipleri koparıyorum. Ancak bu çok yorucu ve ben daha bu hale gelmeden insanlar beni saysın istiyorum.
Gözlemlerime göre şimdiye dek su profildeydim: kambur, neredeyse iki büklüm bir duruş, cılız bir ses tonu, özellikle yabancı ortamda sürekli bir gülümseme hali, konuşurken sanırım, emin değilim gibi kelimeler ve daha niceleri.
Duruşum artık cok daha dik ve o kadar çok gülümsemiyorum.
Şimdi sizden şunu rica ediyorum; nasıl bir duruş sergilemeliyim ki insanlar laf konuşurken iki kere düşünsün? Biraz tartarak, çekinerek konuşsun? Nedir bunun sırrı? Vücut dili mi? Dik duruş mu? Gözden kacirdigim daha neler var? Gerçekten bir tarife ihtiyacım var.
Dip not olarak; zamaninda mobbinge ugradim ve bu beni bir kisir donguye surukledi. Bir kac psikologa gittim ve fayda goremedim.
Bu iş yerinde mi oluyor genel hayatında hep insanlar mı böyle yapıyor ?Merhaba arkadaşlar,
İçinden çıkamadığım bir konuda sizden yardım, akıl istemeye geldim.
Şimdiye dek pek çok konuda değiştim, geliştim. Zeki de bir öğrenciydim. Üniversiteyi bitirdim, mühendis oldum. Gel gelelim ki aşamadğım bir şey var. Bir topluluğa girdiğimde, yeni insanlarla tanıştığımda ciddiye alınmıyorum. Herkes böyle yapıyor diyemem, bir çok iyi insanla da karşılaştım. Ama kötü insanlara da hedef tahtası oldum her seferinde. İnsanlar benimle dilediğince konuşuyor, eleştiriyor, hatta hakaret ediyor. Ve inanın bu benim sübjektif algım değil, çevremdeki insanlar da bu hissimi onaylıyor.
Önceye göre değişim elde ettim elbette. Ama hala istediğim seviyeye gelemedim. Artık böyle bir şey olduğunda tepki verip, hatta kavga edip ipleri koparıyorum. Ancak bu çok yorucu ve ben daha bu hale gelmeden insanlar beni saysın istiyorum.
Gözlemlerime göre şimdiye dek su profildeydim: kambur, neredeyse iki büklüm bir duruş, cılız bir ses tonu, özellikle yabancı ortamda sürekli bir gülümseme hali, konuşurken sanırım, emin değilim gibi kelimeler ve daha niceleri.
Duruşum artık cok daha dik ve o kadar çok gülümsemiyorum.
Şimdi sizden şunu rica ediyorum; nasıl bir duruş sergilemeliyim ki insanlar laf konuşurken iki kere düşünsün? Biraz tartarak, çekinerek konuşsun? Nedir bunun sırrı? Vücut dili mi? Dik duruş mu? Gözden kacirdigim daha neler var? Gerçekten bir tarife ihtiyacım var.
Dip not olarak; zamaninda mobbinge ugradim ve bu beni bir kisir donguye surukledi. Bir kac psikologa gittim ve fayda goremedim.
Bu iş yerinde mi oluyor genel hayatında hep insanlar mı böyle yapıyor ?
Selaaaaam :) Ben sizi 25 civarlarında sanmıştımSelam yine ben :) sizin yaşınız kaç bu arada. Ben 34
Mesela bugün de saçma şeylerden biri oldu
Kırk yılın başı bisküvi ikram ettim. Atıştırmam pek . Hamilelikten biraz da. Bana ne diyor bak arkadaş :"Orda saklaya saklaya ye ohh" gülerek tabi. Gel de çıldırma. Afedersin ulan ben hamile olduğum halde sizin yanınızda beslenemiyorum bile, ağzım boş kalmayacak güya . Ama herseferinde nasıl ikram edeyim dimi? Sırf bu yüzden birşey de yiyemiyorum. Yedim kırk yılda bir. Al ne tepki aldım. 2 şer ceviz verdiğimde bile kabuklu. teşekkür bile yok.
MüthişSelaaaaam :) Ben sizi 25 civarlarında sanmıştımben de 32 yaşındayım, aynı nesilmişiz :)
İnsanların dangozlukları sizin kabahatiniz değil ki. Belli ki kaba saba insanlar. Önemsemeyin. Ben de çok kafama takıyordum, niye böyle yapıyorlar diye. sonra dedim ki annesinin terbiye edemediğini ben niye kendime dert ediyorum. O onun problemi. Herkes bizim seviyemizde, bizim inceliğimizde olamaz.
Akademik sunum teknikleri gibi bir ders almıştım. Orada hoca dedi ki, eğer bir sunumda çok kaba ve agresif bir soru alırsanız ne yaparsınız? Ben de gülümsemeye devam ederim dedim. Doğrusu bu dedi. Sonra sınıfa dönüp 'Birinin annesinden yeteri kadar sevgi görmemiş olması sizin probleminiz değil. Böyle bir insan için kendi sunumunuzu mahvetmeyin' dedi. Bana bütün hayatımla ilgili bir ders oldu :)
Selaaaaam :) Ben sizi 25 civarlarında sanmıştımben de 32 yaşındayım, aynı nesilmişiz :)
İnsanların dangozlukları sizin kabahatiniz değil ki. Belli ki kaba saba insanlar. Önemsemeyin. Ben de çok kafama takıyordum, niye böyle yapıyorlar diye. sonra dedim ki annesinin terbiye edemediğini ben niye kendime dert ediyorum. O onun problemi. Herkes bizim seviyemizde, bizim inceliğimizde olamaz.
Akademik sunum teknikleri gibi bir ders almıştım. Orada hoca dedi ki, eğer bir sunumda çok kaba ve agresif bir soru alırsanız ne yaparsınız? Ben de gülümsemeye devam ederim dedim. Doğrusu bu dedi. Sonra sınıfa dönüp 'Birinin annesinden yeteri kadar sevgi görmemiş olması sizin probleminiz değil. Böyle bir insan için kendi sunumunuzu mahvetmeyin' dedi. Bana bütün hayatımla ilgili bir ders oldu :)
Selam yine ben :) sizin yaşınız kaç bu arada. Ben 34
Mesela bugün de saçma şeylerden biri oldu
Kırk yılın başı bisküvi ikram ettim. Atıştırmam pek . Hamilelikten biraz da. Bana ne diyor bak arkadaş :"Orda saklaya saklaya ye ohh" gülerek tabi. Gel de çıldırma. Afedersin ulan ben hamile olduğum halde sizin yanınızda beslenemiyorum bile, ağzım boş kalmayacak güya . Ama herseferinde nasıl ikram edeyim dimi? Sırf bu yüzden birşey de yiyemiyorum. Yedim kırk yılda bir. Al ne tepki aldım. 2 şer ceviz verdiğimde bile kabuklu. teşekkür bile yok.
Ben de çok kafama takarım. 30 yaşındayım hala aşamadım o enerjiden etkilenmemeyi. Gülüp geçsem bile içten içe baya üzülüp ağladığım oldu. Ailesinden ilgi görenlerde yapıyor bunu. Bana kalırsa kişinin kendi problemi. Ama bakış açısı doğru etkilenmemek gerek.Selaaaaam :) Ben sizi 25 civarlarında sanmıştımben de 32 yaşındayım, aynı nesilmişiz :)
İnsanların dangozlukları sizin kabahatiniz değil ki. Belli ki kaba saba insanlar. Önemsemeyin. Ben de çok kafama takıyordum, niye böyle yapıyorlar diye. sonra dedim ki annesinin terbiye edemediğini ben niye kendime dert ediyorum. O onun problemi. Herkes bizim seviyemizde, bizim inceliğimizde olamaz.
Akademik sunum teknikleri gibi bir ders almıştım. Orada hoca dedi ki, eğer bir sunumda çok kaba ve agresif bir soru alırsanız ne yaparsınız? Ben de gülümsemeye devam ederim dedim. Doğrusu bu dedi. Sonra sınıfa dönüp 'Birinin annesinden yeteri kadar sevgi görmemiş olması sizin probleminiz değil. Böyle bir insan için kendi sunumunuzu mahvetmeyin' dedi. Bana bütün hayatımla ilgili bir ders oldu :)
Ara ara ben de takıyorum ama artık toparlamaya çalışıyorum zihnimi. O negatif düşüncelerin eline bırakmıyorum kendimi.Ben de çok kafama takarım. 30 yaşındayım hala aşamadım o enerjiden etkilenmemeyi. Gülüp geçsem bile içten içe baya üzülüp ağladığım oldu. Ailesinden ilgi görenlerde yapıyor bunu. Bana kalırsa kişinin kendi problemi. Ama bakış açısı doğru etkilenmemek gerek.
Bu hisleri ben de yaşadım. Hala tam olarak üzerimden atabilmiş değilim. Yavaş yavaş toparlamaya çalışıyorum.Ben 28im ama bazen 90 yasindaki bir insanin bezmisligini yasiyorum. Daha bugun is yerinde bir hata yaptim. Arkadasim sagolsun tum ofisin gorecegi sekilde masaya koymus, gelen gecen bakiyor simdi. Kendime oyle kizginim ki, nasil yapabildim diyorum. Ozur diledim, telafi de edicem ama asil sorunum arkadaslarim benim hakkimda ne dusunecek, herkese rezil oldum. Parttime calisiyorum, cuma gunu gelmesin de gitmeyeyim istiyorum. Adam oldurmus gibi bir ruh halindeyim ve tum hatalarimda bunu yapiyorum. Durumun vehametini anlayabiliyorsunuz degil mi?
mesafeli durunca insanlar size gelmiyor ama siz onlara gidiyorsunuz. gözlem yapacaksınız, arkadaş olmak istediklerinize karşı siz adım atacaksınız. karşıdaki öküz değilse zaten sizin onunla iletişim kurmaya çalıştığınızı anlar ve karşılık verir veya vermez.Ben de eksik olan seylerden biri de mesafe. Hemen arkadas olmaya, kendimi sevdirmeye calisiyorum. Oyle sacma seyler yaptim ki dusundukce kendimden utaniyorum. Onceleri yerli yersiz hediyeler alirdim millete ya da cay, kahve goturur birakirdim masalarina? Simdi yapmamaya calisiyorum, hatta yapmiyorum.
Peki diyelim ki mesafeli durdum, nasil arkadas edinicem? Mesela arkadaslarimla samimiyimdir, sakalasirim, gulerim. Yeni bir arkadas geldiginde onu nasil taniyip mesafeyi kaldiricam?
İyiymiş sağolun ama benm arkadaşlarım bi bana yapıyo yani diğer insanlara gayet saygılılar/ bnm saf ve naif olduğum dışardan çok belli. Olmadı kimseyle muhattap olmam napayım. Devamlı yaşantıma karışmalarından iyidirSelaaaaam :) Ben sizi 25 civarlarında sanmıştımben de 32 yaşındayım, aynı nesilmişiz :)
İnsanların dangozlukları sizin kabahatiniz değil ki. Belli ki kaba saba insanlar. Önemsemeyin. Ben de çok kafama takıyordum, niye böyle yapıyorlar diye. sonra dedim ki annesinin terbiye edemediğini ben niye kendime dert ediyorum. O onun problemi. Herkes bizim seviyemizde, bizim inceliğimizde olamaz.
Akademik sunum teknikleri gibi bir ders almıştım. Orada hoca dedi ki, eğer bir sunumda çok kaba ve agresif bir soru alırsanız ne yaparsınız? Ben de gülümsemeye devam ederim dedim. Doğrusu bu dedi. Sonra sınıfa dönüp 'Birinin annesinden yeteri kadar sevgi görmemiş olması sizin probleminiz değil. Böyle bir insan için kendi sunumunuzu mahvetmeyin' dedi. Bana bütün hayatımla ilgili bir ders oldu :)
Evet hem de çok iyi anlıyorum. Ben de yaşıyorum bu tarz . Eğer hatalarını sıradanlaştıran ve takmayan tip gözükseydin böyle yapmayacaklarını sen de çok iyi biliyosun. Sebepleri biliyoruz ama başaramıyoruz. Başkası aynı hatayı yapsa ona böyle davranmazlar. Sorunun kökü özgüvenli olmamamızBen 28im ama bazen 90 yasindaki bir insanin bezmisligini yasiyorum. Daha bugun is yerinde bir hata yaptim. Arkadasim sagolsun tum ofisin gorecegi sekilde masaya koymus, gelen gecen bakiyor simdi. Kendime oyle kizginim ki, nasil yapabildim diyorum. Ozur diledim, telafi de edicem ama asil sorunum arkadaslarim benim hakkimda ne dusunecek, herkese rezil oldum. Parttime calisiyorum, cuma gunu gelmesin de gitmeyeyim istiyorum. Adam oldurmus gibi bir ruh halindeyim ve tum hatalarimda bunu yapiyorum. Durumun vehametini anlayabiliyorsunuz degil mi?
Ay eskiden ben de yiyecek içecek dağıtırdım. 1-2 senedir bıraktımBen de eksik olan seylerden biri de mesafe. Hemen arkadas olmaya, kendimi sevdirmeye calisiyorum. Oyle sacma seyler yaptim ki dusundukce kendimden utaniyorum. Onceleri yerli yersiz hediyeler alirdim millete ya da cay, kahve goturur birakirdim masalarina? Simdi yapmamaya calisiyorum, hatta yapmiyorum.
Peki diyelim ki mesafeli durdum, nasil arkadas edinicem? Mesela arkadaslarimla samimiyimdir, sakalasirim, gulerim. Yeni bir arkadas geldiginde onu nasil taniyip mesafeyi kaldiricam?
Teşekkür ederiz ama bu genel paylaşımlarla şahsen benim yol almam mümkün değil. O kadar zor bir durum ki saygı görememek. İnsanların şu şu davranışı karşıısnda ne yapmalıyım. Zaten başarırsam 3-5 tepkide yaklaşımlarını kıracağımOf bu tür konulara her seferinde aynı şeyi yazıyorum ama benim reçetem buydu. Okumak öğrenmek düşünmek gelişmek. Tüm öğrenim hayatım kitap okumakla geçti . Çünkü annem bir ilkokul mezunu olmasına rağmen sallıyorum Gogol'un roman karakterlerinden bahsedebilirdi yemek esnasında. Dünya klasiklerini bitirmişti. Evimizde hep kitap okunurdu ben de öyle başladım. Bilgi çok büyük bir güç. Bilmek her noktada sizi bir adım öne taşıyor. Fakat sezgi ve inisiyatif kabiliyeti de gerek. Bu da yaşadıklarınızdan nasihat almanızla alakalı. Dik durmalıyım ve sürekli gülümsememeliyim gibi nasihat notları almışsınız mesela kendinize bunun gibi.
Hayır demeyi bilin. Sınırı olmayan insanlar saygı görmüyor. Fakat sürekli hayır demek de muhatabınız için az da olsa vazgeçilmez değilseniz sürünün dışında kalmanıza sebep olur. Ben eğitimler, okumalar yani ki kendine yatırımla beraber gözlem yapmak diyorum.