- 7 Ekim 2009
- 566
- 202
- 333
1yıllık bir evliliğim olmuştu. Konularımı takip edenler bilir. Eşimle cnsel hayatımız yoktu. Çözüm aramadı. Psikolojik şiddete maruz kaldım. Evliliğimi kurtarmak için çok uğraştım ama aynı çabanın onda birini bile göremedim eşimden. Zaten hayata bakış açılarımız ve beklentilerimiz de çok farklıydı, bunu o süreçte çok daha iyi anladım ve boşandık.
boşanalı üçsene oldu. o günden sonra karşıma birçok insan çıktı ama tam istediğim gibi birisi asla olmadı. içime sinmedi. bir şeyler hep eksik kaldı. şimdi tam olarak istediğim enerjiyi yakaladığım, hayata bakış açılarımızın, beklentilerimizin neredeyse aynı olduğu, saatlerce sohbet etsek sıkılmayacağım, bana kendimi ilk defa bu kadar özel ve değerli hissettiren, beni benden çok düşünen, çok seven, hastalansam uyuyamayan, dertlerimi dinleyen bir dost-sırdaş, iş hayatında sıkıntı yaşasam bile benden çok daha fazla üzülen biri çıktı karşıma. öncelikle arkadaş olarak başladı ilişkimiz. çok iyi arkadaş olduk. maalesef başka şehirlerdeyiz aynı zamanda da. telefon ve mesajlarla çok konuştuk öncelikle. sonrasında görüştük ve aynı enerji çok daha güzel bir şekilde yan yanayken de devam etti. birbirimizden hep etkilendik ama aramızdaki engellerden dolayı hep kaçtık aslında bir yandan da. birbirimize çok iyi gelmeye başladık. o benimle, kendinde kötü görüp rahatsız olduğu şeyleri aşmaya başladı. ben de onunla mutluyum. uzun süredir ilk defa mutlu oldum bu kadar. kendime güvenim arttı resmen. konuşacak, eğlenecek, dertleşecek, paylaşacak bir şeyler mutlaka buluyoruz.
boşandığımı biliyordu ama kendi konumdan hiç bahsetmemiştim ona. zaten biriyle, özellikle de bir erkekle bunu konuşmak çok zor, çok ağır bir durum benim için. ama bana karşı, bu konuyu bile bilmeden çok nazik davrandı hep. sonra ben konumu anlattım. çok zor bi durumdu benim için ama anlattım. tahminimden çok daha ince davrandı. dinledi beni, destek oldu. o günleri anlatırken aynı stresi yaşıyorum zaten hep. çok ağladım hatta. ama bir yandan da çok huzur buldum onunla konuşurken. çok enteresan bir gündü benim için. ben ağlarken sarıldı ve dinledi beni. saatlerce konuştuk. zaten hep can kulağıyla dinler beni. her zaman.
ileler henüz bilmiyor. henüz erken diye yansıtmak istemedik. daha çok yeni. annem biliyor sadece ve diyor ki "sen mutlu ol yeter ki. kafa yapılarınız uysun ve değer bilen bir insan olsun. yaş farkının hiçbir önemi yok" diyor.
tip olarak uyumluyuz. olgunluk anlamında gerçekten olgun bir insan. öyle çocukça hareketleri olan biri değil. kendi aramızda bu yaş farkı hiç problem olmuyor. ama korkuyorum tabii. yeniden hata yapmaktan korkuyorum.
benden çok daha fazla ağzında evlilik kelimesi var. sevgisini güvenini hissediyorum ama korkuyorum da bir yandan.
boşanalı üçsene oldu. o günden sonra karşıma birçok insan çıktı ama tam istediğim gibi birisi asla olmadı. içime sinmedi. bir şeyler hep eksik kaldı. şimdi tam olarak istediğim enerjiyi yakaladığım, hayata bakış açılarımızın, beklentilerimizin neredeyse aynı olduğu, saatlerce sohbet etsek sıkılmayacağım, bana kendimi ilk defa bu kadar özel ve değerli hissettiren, beni benden çok düşünen, çok seven, hastalansam uyuyamayan, dertlerimi dinleyen bir dost-sırdaş, iş hayatında sıkıntı yaşasam bile benden çok daha fazla üzülen biri çıktı karşıma. öncelikle arkadaş olarak başladı ilişkimiz. çok iyi arkadaş olduk. maalesef başka şehirlerdeyiz aynı zamanda da. telefon ve mesajlarla çok konuştuk öncelikle. sonrasında görüştük ve aynı enerji çok daha güzel bir şekilde yan yanayken de devam etti. birbirimizden hep etkilendik ama aramızdaki engellerden dolayı hep kaçtık aslında bir yandan da. birbirimize çok iyi gelmeye başladık. o benimle, kendinde kötü görüp rahatsız olduğu şeyleri aşmaya başladı. ben de onunla mutluyum. uzun süredir ilk defa mutlu oldum bu kadar. kendime güvenim arttı resmen. konuşacak, eğlenecek, dertleşecek, paylaşacak bir şeyler mutlaka buluyoruz.
boşandığımı biliyordu ama kendi konumdan hiç bahsetmemiştim ona. zaten biriyle, özellikle de bir erkekle bunu konuşmak çok zor, çok ağır bir durum benim için. ama bana karşı, bu konuyu bile bilmeden çok nazik davrandı hep. sonra ben konumu anlattım. çok zor bi durumdu benim için ama anlattım. tahminimden çok daha ince davrandı. dinledi beni, destek oldu. o günleri anlatırken aynı stresi yaşıyorum zaten hep. çok ağladım hatta. ama bir yandan da çok huzur buldum onunla konuşurken. çok enteresan bir gündü benim için. ben ağlarken sarıldı ve dinledi beni. saatlerce konuştuk. zaten hep can kulağıyla dinler beni. her zaman.
ileler henüz bilmiyor. henüz erken diye yansıtmak istemedik. daha çok yeni. annem biliyor sadece ve diyor ki "sen mutlu ol yeter ki. kafa yapılarınız uysun ve değer bilen bir insan olsun. yaş farkının hiçbir önemi yok" diyor.
tip olarak uyumluyuz. olgunluk anlamında gerçekten olgun bir insan. öyle çocukça hareketleri olan biri değil. kendi aramızda bu yaş farkı hiç problem olmuyor. ama korkuyorum tabii. yeniden hata yapmaktan korkuyorum.
benden çok daha fazla ağzında evlilik kelimesi var. sevgisini güvenini hissediyorum ama korkuyorum da bir yandan.
Son düzenleme:
ama'lar var işte. çıtır iyidir tabii de, fazla sanki biraz yaş farkı. eski eşim o kadar ağır bir insandı ki, içimi karartıyordu onun bu olgunluğu. bense kıpır kıpır bir insanım. kendimden küçük biri de olabilir diyordum hep. zaten son zamanlarda karşıma hep birkaç yaş küçük insanlar çıktı ama 9 olmamıştı hiç :) acı çekmekten korkuyorum sanki. bilmem ki.
saka bi yana bence duygular gercekse denemekte fayda var !:)
