aslında hiç bana göre değil eşimi birilerine şikayet etmek ama kızlar anlatacak hiç kimsem yok..ve anlatınca rahatlayacagımıda biliyorum.en baştan başlayayım..
eşimle cok sevrek ve uzun bir ayrılıgın ardından evlendık..farklı şehirlerdeydık daha sonra birleştik.neyse ilk başlarda ikimizde aşığız,cok sevıyoruz ölüyoruz,bitiyoruz..ve tabıkı yavaş yavaş heyecan azaldı..hemen her evlilikte oldugu gibi..ama herşeye ragmen ikimizde hala seviyoruz birbirimizi.ancak küçük küçük olmasına ragmen üstüste gelınce dag gibi olan şeyler var..mesela eşim çok karamsar ben üzgünsem o beni teselli etmek yerine benden bin kat daha afzla üzgün oluyor..ama ben sırtımı yaslayacagım,üzülünce aglayabılecegım bır omuz istiyorum..bunu dile getirince ben böyleyım dıyor..mesela cok uzun zamandır başbaşa biryerlere gitmeyi bırakın başbaşa oturup konusamıyoruz bıle..nöbetten gelyıor tüm gün uyuyor aksama dıogru kalkıyor ben zaten o saate kadar cocukla perişan olmus oluyorum,zaten cocukla ilgilenme gibi bir durumuda yok..akşamüstü kalkıncada yemegını yıyor ya bılgısayarın basına ya televızyonun başına gecıyor.."hadı bızı bıraz dısarı cıkar "dedıgımde sen yorgun degılmısın yorgun yorgun nasıl gezıceksın dıyor..bebek bakmanın verdıgı agırlık zaten üzerımde.iyice bunalıyorm..normalde çalısıyorum ancak 2 aylık raporluyum suan..evde oturmaya başlayınca hersey daha zorlastı.gecen gun wc ye gırecegım esımde kanepede uzanmıs cocugu bı tutarmısın arkamdan aglyıor tuvalete gırecegım dedım..yanınada gelsın durmaz benımle dıyor..gercekten artık abzen sabır taşım çatlıyor..1 kac gun öncede aksam aynı sitede oturdugum arkadaslarım kahve içmeye cagırdılar bende bebegı uyuttum gıtmeye karar verdım..eşime söyledım bebek uyuyor ben arkadaslara kadar gıdecegım dıye..sonucta uzak yer degıl cagırınca hemen gelebılırım..eşim ne dese begenırsınız.bebegıde götür ben uyanınca zaptedemem.nasıl ya ben annesıyımde o babsı degılmı..hem uyanınca durduramazsan ara benı dedım..yıne bahaneler uydurdu..ve tabı benım tepem attı..hıc sosyal hayatım olmayacak mı benım dedım..eee kendısınınde sosyal hayatı yokmus..evden işe işten eve gelyıormus..bende o sneın miskinlğin dedım..gercektende benım kocam kadar miskin biris varmıdır acaba.bebek olmadna öncede böyleydı ama bebek olunca iyice azıttı..bir şey söylersın on dakıka sonra cevap verır.oysa ben o kadar aktıf o kadar konuskanımdırkı.onunla beraber uyumak istiyorum zaten bebkten dolayı geceelrı cok uyanıyorum en azından yataga beraber gırelım dıyorum en azından uyumsada gelsın yatakta benımle olsun,konussun istiyorum.ama sadece istemekle kalıyorum.
eşimle cok sevrek ve uzun bir ayrılıgın ardından evlendık..farklı şehirlerdeydık daha sonra birleştik.neyse ilk başlarda ikimizde aşığız,cok sevıyoruz ölüyoruz,bitiyoruz..ve tabıkı yavaş yavaş heyecan azaldı..hemen her evlilikte oldugu gibi..ama herşeye ragmen ikimizde hala seviyoruz birbirimizi.ancak küçük küçük olmasına ragmen üstüste gelınce dag gibi olan şeyler var..mesela eşim çok karamsar ben üzgünsem o beni teselli etmek yerine benden bin kat daha afzla üzgün oluyor..ama ben sırtımı yaslayacagım,üzülünce aglayabılecegım bır omuz istiyorum..bunu dile getirince ben böyleyım dıyor..mesela cok uzun zamandır başbaşa biryerlere gitmeyi bırakın başbaşa oturup konusamıyoruz bıle..nöbetten gelyıor tüm gün uyuyor aksama dıogru kalkıyor ben zaten o saate kadar cocukla perişan olmus oluyorum,zaten cocukla ilgilenme gibi bir durumuda yok..akşamüstü kalkıncada yemegını yıyor ya bılgısayarın basına ya televızyonun başına gecıyor.."hadı bızı bıraz dısarı cıkar "dedıgımde sen yorgun degılmısın yorgun yorgun nasıl gezıceksın dıyor..bebek bakmanın verdıgı agırlık zaten üzerımde.iyice bunalıyorm..normalde çalısıyorum ancak 2 aylık raporluyum suan..evde oturmaya başlayınca hersey daha zorlastı.gecen gun wc ye gırecegım esımde kanepede uzanmıs cocugu bı tutarmısın arkamdan aglyıor tuvalete gırecegım dedım..yanınada gelsın durmaz benımle dıyor..gercekten artık abzen sabır taşım çatlıyor..1 kac gun öncede aksam aynı sitede oturdugum arkadaslarım kahve içmeye cagırdılar bende bebegı uyuttum gıtmeye karar verdım..eşime söyledım bebek uyuyor ben arkadaslara kadar gıdecegım dıye..sonucta uzak yer degıl cagırınca hemen gelebılırım..eşim ne dese begenırsınız.bebegıde götür ben uyanınca zaptedemem.nasıl ya ben annesıyımde o babsı degılmı..hem uyanınca durduramazsan ara benı dedım..yıne bahaneler uydurdu..ve tabı benım tepem attı..hıc sosyal hayatım olmayacak mı benım dedım..eee kendısınınde sosyal hayatı yokmus..evden işe işten eve gelyıormus..bende o sneın miskinlğin dedım..gercektende benım kocam kadar miskin biris varmıdır acaba.bebek olmadna öncede böyleydı ama bebek olunca iyice azıttı..bir şey söylersın on dakıka sonra cevap verır.oysa ben o kadar aktıf o kadar konuskanımdırkı.onunla beraber uyumak istiyorum zaten bebkten dolayı geceelrı cok uyanıyorum en azından yataga beraber gırelım dıyorum en azından uyumsada gelsın yatakta benımle olsun,konussun istiyorum.ama sadece istemekle kalıyorum.