- 28 Haziran 2007
- 2.135
- 1.288
- 333
- Konu Sahibi dislektik_anne
-
- #141
Aklima bu geldi: )O babaanne kalmaları ne güzeldir tontriko
Onun yatağında uyumak nasılda hoşuma giderdi,sedirinde uyuyakalırdım,bazen de uyumuş numarası yapardım,sevgi sözcükleriyle üzerimi örterdi
O ıhlamur kokusu,o tatlı sözleri
Çok özlemişim çok
Her çocuk bunları yaşasa keşke,benim çocuklarım da yaşasın çok istiyordum,ama herkes benim kadar şanslı olamaz tabii
Göremedim,telden girdiğim için mi acabaAklima bu geldi: )
Birde dusmesin diye yanina tabure koyuyo:))) hahaha nenem yaaaa:))Göremedim,telden girdiğim için mi acaba
Hah açıldıToontrikooo,ağlattın kız benii
:))Eski bir kitap bulmuştum,"yeni nesil çok havai çok,radyo çıkalı gençlerde edep kalmadı"yazıyordu:))Ben de öyle değilim, olmak da istemem. Prenses yetiştirmiyorum. Bu dünyada prenses olmak zor. Ben ninja yetiştircem bu ülkeye inşaALLAH. Anca ona yarar. Ve bu yeni nesil ne olacak bilmiyorum :/
Sorma yaa,çok tatlıBirde dusmesin diye yanina tabure koyuyo:))) hahaha nenem yaaaa:))
Ben de dilendiği için almıyorum. Sağlıksız yemesinler istiyoruz ama... Çocuk işte o kadar yesin, napalım))Ayy yazık yaa :))
Ben de yedirmiyorum bu arada.ama babanesine gidince bir haftalık yediriyolar sağolsunlar..
Gercekten mi? Yok artik.Ablamın çocuğuna mesela henuz besin alerjisi olup olmadığı denenmemişse (3 gün onu yesin,problem yoksa hep yiyebilir) yemek yerken domates bile veremezsin. Çocuk 16 aylık ama kıyameti koparır.
Bebekler için olmayan ıslak mendil ile elini sildim diye panik olmuştu (elini ağzına atıyor,bunlar zararlı şeyler) . Bir gün çikolata falan alsam çocuğa koşa koşa acile götürür midesini yikatir
Herkesin yapısı düşüncesi farklıdır bu konuda ben annemden ayri büyüdüm eksikliğini çok yasadim bu yüzden her aninda çocuğumun yanında olup her anını görmek isterim ama bu onu eğitmeye sınırlarını koymaya engel degil her istedigini almam ihtiyaci olmadigini anlatirim her düştüğünde ahh kuzuumm die kosmam her zamn ben yaninda olmayabilrm ve annesi gelene kadar yere yatip anneeee die aglamasin oyuncaklarını döküp oynuyorsa kendisi toplar gorev veririm is bölümü yapar bazen takim arkadasi oluruz disiplinciyim biraz da ama çocuğumu cok seviyorum her anne gibi her her firsatta da birbirimizi cok sevdiğimiz soyleriz ama bu sevgi kuralları ezmeye yetmez bunu da bilir :)15 aylık bir kızım var.3 aylıkken anneanneye bırakıp çalışmaya başladım.Oyunlar oynarız vs gelişimi güzel bir bebek aslında.Ama benim etrafında gördüğüm birşey var ve bu beni sorgulamaya itiyor ister istemez.yeni dönem annelerinde bir yavrum evlâdım hayatı ondan ibaret görme durumu mevcut. Evet evlâdım icin en iyisini yapmaya çalıştım şartlar dahilinde ama hiç olurum biterim diyen buldumcuk bir anne olmadım.Bagimli bir birey olmasını istemiyorum kızımın ilerde.Genelde serbest bıraktım ama saldım çayıra mevlam kayıra şeklinde değil kendimin de bir hayatım olduğunun çalışma şartlarımın zor olduğunun farkında olarak bu telkinle yaşıyorum.Fanusta büyümüyorum çocuğu.sizinde cevrenizde gördüğünüz böyle örnekler var mi doğru olanı mi yapıyorum yoksa ilgisiz anne miyim ben doğrularım çok birbirine girdive hep dogumdan önce kendimi şartlarım ben eleştirdiğim annelerden olmayacağım diye ve şimdi kafam ve vicdanım çok karisiyor
Canım o anlamda demedim zaten, prenses, prens sendromu ile büyütülen çocuklar gelecekteki zorluklarla nasıl baş edecek diye endişe ediyorum. Hayat her zaman pembe değil ve zorlanacaklar. Her zaman kontrol, koruma, kollamaya alışan çocuklar çok zorlanacaklar. Bu anlamda dedim.:))Eski bir kitap bulmuştum,"yeni nesil çok havai çok,radyo çıkalı gençlerde edep kalmadı"yazıyordu:))
Eminim kil tabletlerde bile vardır bu şikayet,ben umutluyum gençlerden,saçma insanlar her zaman vardı bence,sadece bu kadar kolay görünmüyorlardı.
15 aylık bir kızım var.3 aylıkken anneanneye bırakıp çalışmaya başladım.Oyunlar oynarız vs gelişimi güzel bir bebek aslında.Ama benim etrafında gördüğüm birşey var ve bu beni sorgulamaya itiyor ister istemez.yeni dönem annelerinde bir yavrum evlâdım hayatı ondan ibaret görme durumu mevcut. Evet evlâdım icin en iyisini yapmaya çalıştım şartlar dahilinde ama hiç olurum biterim diyen buldumcuk bir anne olmadım.Bagimli bir birey olmasını istemiyorum kızımın ilerde.Genelde serbest bıraktım ama saldım çayıra mevlam kayıra şeklinde değil kendimin de bir hayatım olduğunun çalışma şartlarımın zor olduğunun farkında olarak bu telkinle yaşıyorum.Fanusta büyümüyorum çocuğu.sizinde cevrenizde gördüğünüz böyle örnekler var mi doğru olanı mi yapıyorum yoksa ilgisiz anne miyim ben doğrularım çok birbirine girdive hep dogumdan önce kendimi şartlarım ben eleştirdiğim annelerden olmayacağım diye ve şimdi kafam ve vicdanım çok karisiyor
sizin yaptığınız normal olan.bence öteki annelerin yetiştiriş tarzında çocukların karakteri tam gelişemiyor, kendilerine güvensiz ve pısırık kalıyorlar.sizin yönteminiz daha sağlıklı.Hayattaki tek çocuk sahibi insan ben degilim mantigindayim anneliği yaşarken kendinden fazlasıyla ödün vermek yüzde yüz çocuk odaklı yaşamak aman mikrop kapar endişesinde olmamak aman çocuğumda çocuğum diye yaşayan bir anne olmadım görmemişin çocuğu olmuş gbi davranmadım anlatabildim mi :)
Onda haklısın,ilkokul çağında bir çocuk her yaptığı şey için alkış bekliyordu.Hadi küçük çocuklara yaparız da arada, büyüdükçe gerçek dünyaya geçiş yapmaları gerek.Canım o anlamda demedim zaten, prenses, prens sendromu ile büyütülen çocuklar gelecekteki zorluklarla nasıl baş edecek diye endişe ediyorum. Hayat her zaman pembe değil ve zorlanacaklar. Her zaman kontrol, koruma, kollamaya alışan çocuklar çok zorlanacaklar. Bu anlamda dedim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?