Çalışmasam bunu yapardım emin olun.Eşinizden ayrılmanız bir çözüm olmaz ama mümkünse gidin oğlunuzun olduğu şehirde kalın bir müddet.
Sanırım konuyu tam okumamışsınız. Tabi ki de konuştuk. Defalarca anlattık. Yargılamadık sadece. Güzellikle anlattık, saatlerce oturduk konuştuk. Yeri geldi yaptığı yanlışlar için ceza verdik. Ama hiç birinden sonuç alamadık. Tabi ki psikoloğa da götürdük.
Psikoloğa götürdügümüzde bu kadar aksi değildi. Başka özel bi durum için goturmustum. Babası da evli, benden çok önce evlendi. Bir çocuğu daha var. Evlendigim için yaptığını düşünmüyorum dedim ya önceden de asiydi. Çocuğumla hergün telefonda en az 2-3 kez konuşuyoruz. Istanbula gideli daha bikaç hafta oldu. Gitmeden önce 2-3 hafta da bir buluşuyorduk, 2 gün birlikte kalıyorduk.Psikolog ne dedi peki yani cocugunuz ne anlatmış ona bu kadar isyan cezalandirma neden, siz evlendiğiniz için mi yapiyor babasi evlenmedi mi orda nasıl ve ne sıklıkla görünüyorsunuz
Yaniniza aldiniz diyelim yasi geregi omur boyu yaninizda kalmayacak ki bosanmaniz n alaka?Eşimle bir sorun yok aslında, tamamen benim oğluma karşı duyduğum vicdan azabı sanırım. Diyorum ya adam melek gibi beni el üstünde tutuyor. Aklımca ayrılıp çocuğumu yanıma alacam. Ama başa çıkabilsem, azcık benim sözümü dinlese zaten bunu yapardım şimdiye kadar.
Baba sagolsun cok sorumluluk sahibiymis .Cocugu bu durum da etkilemis olabilirBen yaklaşık bir yıl önce babasına gönderdim güya İstanbula. Ama adam yanına almadı başka bir şehirde babanneye bıraktı. Orda okula başladı falan. Geçtiğimiz yazdan beridir babaanne yanındaydı. Ama tabi onlarda başa çıkamayınca babası mecbur yanına almak zorunda kaldı. Daha yeni birkaç hafta önce. Ben babaya gönderiyorum, baba yanında yetişsin diye. Adam babaanneye bırakıyor. Bununla ilgili mesaj yazdım babasına. "ben sana yolluyorum çocuğu düzelsin diye, sen oralarda bırakıyorsun daha kötü olacak, ileride hiç başa çıkamayacaz" diye. Orda da arkadaş çevresi kötü olunca mecbur aldı tabi. Şimdi terapi, tedavi ve eğitim görüyor. İnşallah düzelir yavrum, çok dua ediyorum.
Oldu mu. Valla korktum da kullanıcı adımı da değiştirdim.
Merhaba sevgili hanımlar.. Bir süredir burada konulara yorum yapıyorum. Ancak terzi kendi söküğünü dikemezmiş ya.
Şimdi sıra bana geldi. Sizin o güzide fikirlerinize, tavsiyelerinize çok ihtiyacım var. Konuya nasıl başlayacam bilemiyorum. Çok fazla ayrıntıya girmeden yüzeysel anlatmaya çalışıcam. Aksi halde roman olur tahmin edersiniz ki. Bodoslama dalıyorum.
2 yıl önce ikinci evliliğimi yaptım. İlk evliliğimden 16 yaşında bir oğlum var. Eşiminde ikinci evliliği ancak onun çocuğu yok. Çocuğum evliliğimin ilk yıllarında benim yanımdaydı. Başlarda herşey çok güzeldi. Ama daha sonra işler çığırından çıktı. Hiç bir şekilde başa çıkamadık ve babasına gönderdim. Eşimin hakkını yiyemem elinden gelenin fazlasını yaptı. (Aksi olsa hiç düşünmeden boşanırdım, hakkını yemem) Gerçek anlamda babalık yapmak istedi (hatta bunu oğlum geçte olsa anladı, kendide dedi) ama malum oğlum buna izin vermedi. Önceleri oğlumun yaptığı herşeyi normal karşılamaya çalıştı. Hep alttan aldı. Oğlum gerçekten çok asi, hatta üzülerek söylüyorum ki eşime karşı da bana karşı da çok saygısızdı. Kadir kıymet bilmez, hiç söz dinlemedi, ders çalışmadı, okulunda çok fazla devamsızlık yaptı, gezmekten tozmaktan, hatta ne yazıkki serseri arkadaş çevresi olmuş onlarla takılmaktan geri kalmadı. Devamsızlık yüzünden bir yıl sınıfta kaldı. Eşim ders çalıştığında, notları iyi olduğunda hep oğlumu ödüllendirirdi. Ne bileyim bir hediye alırdı, gezmeye götürürdü falan. Oğlum bir adım atsa eşim on adım attı inanın.
Şimdi eşimle bu aralar aram pek iyi değil. Boşanmayı düşünüyorum. Ama onun bundan haberi yok. Ona ciddi anlamda boşanmak istediğimi söylemedim. Aslında eşimi o kadar çok seviyorum ki anlatamam. Eşim diye söylemiyorum ama dünya tatlısı bir insandır kendisi. Kıyamıyorum da ona. Ama öyle bir noktaya geldim ki aşağı tükürsem sakal, yukarı tükürsem bıyık hesabı. Ne yapacağımı şaşırdım. Elim kolum bağlandı. Bu arada şunu da belirteyim psikolojik sorunlarımdan dolayı 2-3 yıldır doktora gidiyorum ve ilaç kullanıyorum. (birkaç kez intihar girişiminde de bulundum)
Şimdi ben diyorum ki boşansam çocuğumu yanıma alsam ben çocuğumla başa çıkamam hayatta, beni hiç dinlemez, belki daha beter olur herşey bilemiyorum. Beni iyice deli eder, deli diye çıkarım. Boşanmasam çocuğum dan uzakta da çok kötüyüm. Bir kaç yakınıma bu durumdan bahsettiğimde herkes bana "sakın boşanma, o çocukla sen başa çıkamazsın, çıkamadın da zaten, düzgün olsa babasına yollamazdın, o günahsız adamdan ayrıldığınla kalırsın, adamın ne suçu var, evliliğine sahip çık" gibi şeyler söylüyorlar. Bunu söylerken içim acıyor ama oğlum şu an alkol tedavisine başladı. İçim yanıyor. İnanın annem babamda dahil bir çok kimse çocuğum için "Allah kimseye böyle evlat vermesin" dediler. Düşünün bir anne olarak neler yaşadığımı. Tabi herşeyi burda yazamıyor insan da daha neler neler..
Şimdi arkadaşlarım, siz olsanız ne yapardınız diye sormuyorum da, sizce ben ne yapmalıyım.
NOT: Eşimle bunların dışında hiç bir sorunum yok, melek gibi insandır kendisi.
Baba sagolsun cok sorumluluk sahibiymis .Cocugu bu durum da etkilemis olabilir
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?