Merhaba sevgili hanımlar.. Bir süredir burada konulara yorum yapıyorum. Ancak terzi kendi söküğünü dikemezmiş ya.
Şimdi sıra bana geldi. Sizin o güzide fikirlerinize, tavsiyelerinize çok ihtiyacım var. Konuya nasıl başlayacam bilemiyorum. Çok fazla ayrıntıya girmeden yüzeysel anlatmaya çalışıcam. Aksi halde roman olur tahmin edersiniz ki. Bodoslama dalıyorum.
2 yıl önce ikinci evliliğimi yaptım. İlk evliliğimden 16 yaşında bir oğlum var. Eşiminde ikinci evliliği ancak onun çocuğu yok. Çocuğum evliliğimin ilk yıllarında benim yanımdaydı. Başlarda herşey çok güzeldi. Ama daha sonra işler çığırından çıktı. Hiç bir şekilde başa çıkamadık ve babasına gönderdim. Eşimin hakkını yiyemem elinden gelenin fazlasını yaptı. (Aksi olsa hiç düşünmeden boşanırdım, hakkını yemem) Gerçek anlamda babalık yapmak istedi (hatta bunu oğlum geçte olsa anladı, kendide dedi) ama malum oğlum buna izin vermedi. Önceleri oğlumun yaptığı herşeyi normal karşılamaya çalıştı. Hep alttan aldı. Oğlum gerçekten çok asi, hatta üzülerek söylüyorum ki eşime karşı da bana karşı da çok saygısızdı. Kadir kıymet bilmez, hiç söz dinlemedi, ders çalışmadı, okulunda çok fazla devamsızlık yaptı, gezmekten tozmaktan, hatta ne yazıkki serseri arkadaş çevresi olmuş onlarla takılmaktan geri kalmadı. Devamsızlık yüzünden bir yıl sınıfta kaldı. Eşim ders çalıştığında, notları iyi olduğunda hep oğlumu ödüllendirirdi. Ne bileyim bir hediye alırdı, gezmeye götürürdü falan. Oğlum bir adım atsa eşim on adım attı inanın.
Şimdi eşimle bu aralar aram pek iyi değil. Boşanmayı düşünüyorum. Ama onun bundan haberi yok. Ona ciddi anlamda boşanmak istediğimi söylemedim. Aslında eşimi o kadar çok seviyorum ki anlatamam. Eşim diye söylemiyorum ama dünya tatlısı bir insandır kendisi. Kıyamıyorum da ona. Ama öyle bir noktaya geldim ki aşağı tükürsem sakal, yukarı tükürsem bıyık hesabı. Ne yapacağımı şaşırdım. Elim kolum bağlandı. Bu arada şunu da belirteyim psikolojik sorunlarımdan dolayı 2-3 yıldır doktora gidiyorum ve ilaç kullanıyorum. (birkaç kez intihar girişiminde de bulundum)
Şimdi ben diyorum ki boşansam çocuğumu yanıma alsam ben çocuğumla başa çıkamam hayatta, beni hiç dinlemez, belki daha beter olur herşey bilemiyorum. Beni iyice deli eder, deli diye çıkarım. Boşanmasam çocuğum dan uzakta da çok kötüyüm. Bir kaç yakınıma bu durumdan bahsettiğimde herkes bana "sakın boşanma, o çocukla sen başa çıkamazsın, çıkamadın da zaten, düzgün olsa babasına yollamazdın, o günahsız adamdan ayrıldığınla kalırsın, adamın ne suçu var, evliliğine sahip çık" gibi şeyler söylüyorlar. Bunu söylerken içim acıyor ama oğlum şu an alkol tedavisine başladı. İçim yanıyor. İnanın annem babamda dahil bir çok kimse çocuğum için "Allah kimseye böyle evlat vermesin" dediler. Düşünün bir anne olarak neler yaşadığımı. Tabi herşeyi burda yazamıyor insan da daha neler neler..
Şimdi arkadaşlarım, siz olsanız ne yapardınız diye sormuyorum da, sizce ben ne yapmalıyım.
NOT: Eşimle bunların dışında hiç bir sorunum yok, melek gibi insandır kendisi.
[/QUOTE
Başlık da boşanmak yazıyo ama eşine methiyeler düzmüşsün adam iyise niye boşanıyorsun ki ikinci evlilik birde boşanıp ne yapcan.oglunda ergen cağları onunla ancak babası basedebilir kalsın babasında. Bosansan bile sen basedemezsin onla