Bundan 2 sene önce bir tanıdığımın tanıştırdığı birisiyle arkadaşlık etmeye başladım o başka şehirdeydi ve yüzyüze fazla görüşemiyorduk ayda 1 yada 2 kere ya o günü birlik geliyo yada ben gidiyordum. bir hafta sonu yine ben gittiğimde benimle zorla birlikte oldu ve ertesi gün terketti beni o zamanlarda yaşadığım psikolojiyi anlatamam benim için tam bir yıkımdı uzun bir süre ilişkiyi kurtarmaya çalıştım ama sevdiğim için değil ortada kalma korkusu yüzünden sonunda olmadı ve tamamen bitirdik. aradan 1 sene geçti ve hayatıma başka biri girdi durumumu anlattım ve beni o şekilde kabul etti. 1 yıldır çok güzel giden bir ilişkimiz var evlilik planları yapıyo para biriktiriyor ve 2010 yazında evlenmeyi düşünüyorduk. şimdi 1 aydır erkek arkadaşımda neden ilk ben değilim düşünceleri başladı ilk anlattığımda namus 2 bacak arasından gelen 2 damla kan değil benim için hiç önemli değil demesine rağmen şimdi tam tersini demeye başladı evet önemliymiş ve ben ilk olmamayı hazmedemiyorum diyor. benden ayrılmıyor ilişkimiz hala devam ediyor ama çok soğudu benden eskisi gibi elimi tutmuyo gözlerime bakmıyor ayrılmak istiyor desem dile getirdim kabul etmiyor aşıcam bu durumu diyor ama bana da kesin bişey demiyor. evlilik planını erteledi kafam da net bi cevap bulmadan böyle bi karar alamam diyor. ne yapmam gerek nasıl davranmam gerek ne olur yardımcı olun bana... kimseyle paylaşamıyorum durumumu kimseden akıl alamıyorum. erkek arkadaşımı canımdan çok seviyorum ve onu kaybetmek istemiyorum evlilik umurumda değil o hayatımda olsun yeter. YARDIMLARINIZI BEKLİYORUM...