merhaba... sürekli takip ettiğim bi site olmasına rağmen yeni üye oldum ve bu ilk konum.burda okuduklarımdan yapılan yorumlardan çok şey öğrendim. şimdi bi sorunum var ve farklı bakış açıları istiyorum.
2 yıllık evliyim. eşimle severek evlendik. aileler istemediği için eşim beni kaçırdı. belki şu devirde çok saçma gelecek ama biz kaçarak evlendik.benim rızamla mı hayır. hiç ummadığım bi anda kaçırdı eşim beni. çocuk değildim.22 yasındaydım. ama olmaz diyemedim. çünkü seviyordum. eşim herşeyi göze almıştı. beni seviyorsan kalırsın benimle dedi. bi şekilde zorda olsa kabullendim.ve evlendik ama çok zor dönemlerden geçtim. bi kere ben evliliğe henüz hazır değildim.ailem sırt çevirdi bana.mutsuzdum. yanımda tek sevdiğim tanıdığım kişi eşimdi.başka kimse yoktu.psikolojim bozuldu.ilk zamanlar onu hiç istemedim. ama belli etmedim. bigün o kadar bunaldım ki. ittirdim onu. zaten her ilişkide acı çekiyordum ben. çok zor oluyordu.nedenini bilmiyordum. bu şekilde aylarca geçti işte. ama ben acı çektiğim için eşimin isteklerine sırt çevirdim. zaten yapamayacağım şeyler istediği de oldu benden. sürekli fantazi kuran eşime anlam veremiyordum. ya o zamanlar hiç bişeyin farkında değildim ya da bilmiyorum tecrübesizlik belkide.ya da tamamen psikolojikti. zamanla eşim alkole başladı. çok kavgalar ettik. ama yine kopmadık. o alkolü bıraktı. mutluyduk. ama hiç bi zaman hayallerimizdeki ilişkiye ulaşamadık. beni hep öptü sarıldı sevdi ama cinsellik duymadı bi daha. giderek monotonlaştı herşey. ama artık ben anlam veremediğim bi şekilde çok utanıyorum bunları anlatırken ama renk olsun istedim hayatımda. bu monotonluktan sıkıldım. artık o psikolojiden kurtulmuş mutlu olmak eşimide mutlu etmek istiyordum. ama eşim çok az yanaşıyordu bana. ben artık çocuğum olsun istiyorum. o da istiyor ama haftada bir ilişkiyle ne mutlu olabiliyorum ne de bebek sahibi. olsa da çok isteksiz hemen olsun bitsin istiyor eşim. bu da beni geriyor ve yine acı oluyor. vajinimus falan mıyım bilmiyorum. kimseyle bu konuyu konuşamıyorum. doktora gittim herhangi bi sorun yok. kist falan. sanırım psikolojik zaten ilk etap ta acı oluyor sonra geçiyor.
en son eşimle dün çok kötü tartıştık. çok yoruldum. çok kırıldı kalbim. üstüne gittim beni istemiyormusun diye ve bana istediğini ama artık eskisi gibi önemli olmadığını falan söyledi.aklına gelmiyormuş.soğumuş.konuştukça konştuk. ama çok yıprandım onu bu hale ben getirdim. bana çok zor olduğunu ufff nasıl anlatimm. acımasın diye eşim çok bekliyo uğreşıyor ve bunu zaman kaybı olarak görüyor bu yüzden istemiyor.. ben bunu anladım. ve ne yapacağım bilmiyorum. kızıyorum. suçlanıyorum.. üzülüyorum. napmam lazım bilmiyorum. nolur bana yol gösterin sorun ne ? vajinumuslumuyum.. yoksa eşimdende kaynaklanan sorunlar mı var ?
2 yıllık evliyim. eşimle severek evlendik. aileler istemediği için eşim beni kaçırdı. belki şu devirde çok saçma gelecek ama biz kaçarak evlendik.benim rızamla mı hayır. hiç ummadığım bi anda kaçırdı eşim beni. çocuk değildim.22 yasındaydım. ama olmaz diyemedim. çünkü seviyordum. eşim herşeyi göze almıştı. beni seviyorsan kalırsın benimle dedi. bi şekilde zorda olsa kabullendim.ve evlendik ama çok zor dönemlerden geçtim. bi kere ben evliliğe henüz hazır değildim.ailem sırt çevirdi bana.mutsuzdum. yanımda tek sevdiğim tanıdığım kişi eşimdi.başka kimse yoktu.psikolojim bozuldu.ilk zamanlar onu hiç istemedim. ama belli etmedim. bigün o kadar bunaldım ki. ittirdim onu. zaten her ilişkide acı çekiyordum ben. çok zor oluyordu.nedenini bilmiyordum. bu şekilde aylarca geçti işte. ama ben acı çektiğim için eşimin isteklerine sırt çevirdim. zaten yapamayacağım şeyler istediği de oldu benden. sürekli fantazi kuran eşime anlam veremiyordum. ya o zamanlar hiç bişeyin farkında değildim ya da bilmiyorum tecrübesizlik belkide.ya da tamamen psikolojikti. zamanla eşim alkole başladı. çok kavgalar ettik. ama yine kopmadık. o alkolü bıraktı. mutluyduk. ama hiç bi zaman hayallerimizdeki ilişkiye ulaşamadık. beni hep öptü sarıldı sevdi ama cinsellik duymadı bi daha. giderek monotonlaştı herşey. ama artık ben anlam veremediğim bi şekilde çok utanıyorum bunları anlatırken ama renk olsun istedim hayatımda. bu monotonluktan sıkıldım. artık o psikolojiden kurtulmuş mutlu olmak eşimide mutlu etmek istiyordum. ama eşim çok az yanaşıyordu bana. ben artık çocuğum olsun istiyorum. o da istiyor ama haftada bir ilişkiyle ne mutlu olabiliyorum ne de bebek sahibi. olsa da çok isteksiz hemen olsun bitsin istiyor eşim. bu da beni geriyor ve yine acı oluyor. vajinimus falan mıyım bilmiyorum. kimseyle bu konuyu konuşamıyorum. doktora gittim herhangi bi sorun yok. kist falan. sanırım psikolojik zaten ilk etap ta acı oluyor sonra geçiyor.
en son eşimle dün çok kötü tartıştık. çok yoruldum. çok kırıldı kalbim. üstüne gittim beni istemiyormusun diye ve bana istediğini ama artık eskisi gibi önemli olmadığını falan söyledi.aklına gelmiyormuş.soğumuş.konuştukça konştuk. ama çok yıprandım onu bu hale ben getirdim. bana çok zor olduğunu ufff nasıl anlatimm. acımasın diye eşim çok bekliyo uğreşıyor ve bunu zaman kaybı olarak görüyor bu yüzden istemiyor.. ben bunu anladım. ve ne yapacağım bilmiyorum. kızıyorum. suçlanıyorum.. üzülüyorum. napmam lazım bilmiyorum. nolur bana yol gösterin sorun ne ? vajinumuslumuyum.. yoksa eşimdende kaynaklanan sorunlar mı var ?