Herkese merhabalar. Bu benim ilk konum. Şimdiden bir kusurum olursa affola.
Çevremdeki insanlarla ilgili uzun zamandır kafamı karıştıran bir durum içerisindeyim.
Sosyal iliskiler konusunda (arkadaşlık, komşuluk vs.) empati yeteneğim ve duyarlılığımin her zaman yüksek olduğunu düşünüyorum. Sadece bu da değil. Birinin bir sıkıntısı olduğunda maddi, manevi elimden geleni yapar, derdiyle dertlenir, uykularımı bile kaciririm. Bu çıkarımı kendi kendime yapmadım elbette. Aldığim geri dönüşler de bana böyle düşündürüyor. Çünkü ne zaman herhangi bir arkadaşımın problemi olsa ilk beni arar. Saatlerce konuşur, müsaitse yüz yüze görüşmek için çabalar, zaman ayırır, elimden geldiğinde doğru ve yapici bir şekilde yönlendirip rahatlatmaya çalışırım. Bunu yaparken de hep şunu dusunurum. Ben benzer durumları yaşadığım zaman bana yaklasilmasini istedigim fakat malesef çevremde karsilasmadigim tavrı insanlara göstermeye calisirim. Çünkü ben deneyimlerimi hep yalnız başıma ve kendimle mücadele ederek elde etmek zorunda kaldım.
Sadece bu da değil. Komsularim gebelik vs. Yasadiklarinda tatlilarini, yemeklerini götürür ilgilenirim, arabamizla hastaneye kontrole götürür, ev temizliklerine yardım eder, doğumların da bile yanlarında kalirim. Benden birşey isteyebilme rahatligini sunarım insanlara. Şahsen kötü gün dostu olduğumu düşünüyorum. Ve çevremdeki istisnasız herkes benimle konuşmanın kendilerine çok iyi geldiğini, onlari çok rahatlattigimi söylerler(ki bu geri gonusu 1/2 kişiden değil hemen hemen herkesten almisimdir.)
Gel gelelim sorun şu ki ben insanlardan karşılık beklemiyorum. Mesele şu an hamileyim fakat hiçbir komşumla paylasmadim. Ben size yaptım şimdi de siz bana yapın tavır ve beklentisinde değilim, karşıdakiler de böyle hissetmesin diye en azından karnım çıkana kadar paylasmayi düşünmüyorum. Fakat vefa anlaminda insanlardan çok darbe yiyorum. Sıkıntımı problemimi anlatmak istediğimde etrafımda kimse olmuyor veya bana bu zamani ayırmak istemiyor, kendimle ilgili birşey anlatmaya çalışsam beni gecistiriyorlar. ( Ki ben kolay kolay problemlerini anlatabilen biri değilim çok yalnızlık çekip bazen çok bunaliyorum sadece birileri beni dinlesin istiyorum ama olmuyor) Hep birlikte toplanıp ortama beni cagirmak akillarina gelmiyor fakat benim evime gelirken başka istedikleri kişileri de çağırmami benden rica edebiliyorlar.
Beni sevmiyor olsalar buna saygı duyardım. Ama her dertlerinde beni arayıp veya benim kendi isteğimle onlarin işlerine guclerine kosturmama ses çıkartmayıp ben sosyal anlamda birileriyle yakınlık kurmaya veya arkadaşlık, dostluk beklemeye çalıştığımda çevrem tarafından %90 yalnız birakildim.
Ben onlara yaptığım şekilde bana karşılık versinler demiyorum. Ama bir vefayı, sıcaklığı hak etmiyor muyum? Sizce ben nerede hata yapıyorum ?
Çevremdeki insanlarla ilgili uzun zamandır kafamı karıştıran bir durum içerisindeyim.
Sosyal iliskiler konusunda (arkadaşlık, komşuluk vs.) empati yeteneğim ve duyarlılığımin her zaman yüksek olduğunu düşünüyorum. Sadece bu da değil. Birinin bir sıkıntısı olduğunda maddi, manevi elimden geleni yapar, derdiyle dertlenir, uykularımı bile kaciririm. Bu çıkarımı kendi kendime yapmadım elbette. Aldığim geri dönüşler de bana böyle düşündürüyor. Çünkü ne zaman herhangi bir arkadaşımın problemi olsa ilk beni arar. Saatlerce konuşur, müsaitse yüz yüze görüşmek için çabalar, zaman ayırır, elimden geldiğinde doğru ve yapici bir şekilde yönlendirip rahatlatmaya çalışırım. Bunu yaparken de hep şunu dusunurum. Ben benzer durumları yaşadığım zaman bana yaklasilmasini istedigim fakat malesef çevremde karsilasmadigim tavrı insanlara göstermeye calisirim. Çünkü ben deneyimlerimi hep yalnız başıma ve kendimle mücadele ederek elde etmek zorunda kaldım.
Sadece bu da değil. Komsularim gebelik vs. Yasadiklarinda tatlilarini, yemeklerini götürür ilgilenirim, arabamizla hastaneye kontrole götürür, ev temizliklerine yardım eder, doğumların da bile yanlarında kalirim. Benden birşey isteyebilme rahatligini sunarım insanlara. Şahsen kötü gün dostu olduğumu düşünüyorum. Ve çevremdeki istisnasız herkes benimle konuşmanın kendilerine çok iyi geldiğini, onlari çok rahatlattigimi söylerler(ki bu geri gonusu 1/2 kişiden değil hemen hemen herkesten almisimdir.)
Gel gelelim sorun şu ki ben insanlardan karşılık beklemiyorum. Mesele şu an hamileyim fakat hiçbir komşumla paylasmadim. Ben size yaptım şimdi de siz bana yapın tavır ve beklentisinde değilim, karşıdakiler de böyle hissetmesin diye en azından karnım çıkana kadar paylasmayi düşünmüyorum. Fakat vefa anlaminda insanlardan çok darbe yiyorum. Sıkıntımı problemimi anlatmak istediğimde etrafımda kimse olmuyor veya bana bu zamani ayırmak istemiyor, kendimle ilgili birşey anlatmaya çalışsam beni gecistiriyorlar. ( Ki ben kolay kolay problemlerini anlatabilen biri değilim çok yalnızlık çekip bazen çok bunaliyorum sadece birileri beni dinlesin istiyorum ama olmuyor) Hep birlikte toplanıp ortama beni cagirmak akillarina gelmiyor fakat benim evime gelirken başka istedikleri kişileri de çağırmami benden rica edebiliyorlar.
Beni sevmiyor olsalar buna saygı duyardım. Ama her dertlerinde beni arayıp veya benim kendi isteğimle onlarin işlerine guclerine kosturmama ses çıkartmayıp ben sosyal anlamda birileriyle yakınlık kurmaya veya arkadaşlık, dostluk beklemeye çalıştığımda çevrem tarafından %90 yalnız birakildim.
Ben onlara yaptığım şekilde bana karşılık versinler demiyorum. Ama bir vefayı, sıcaklığı hak etmiyor muyum? Sizce ben nerede hata yapıyorum ?