Herkese iyi bayramlar, sağlıklı günler dilerim. Pandemiden beri kendimi motive etmeye çalışıyor olsam da maalesef iyi değilim. Başlıkta da dediğim gibi şükürsüz değilim ama kanaat etmekten de bıktım. İstanbul’da yaşıyorum, eşimin ailesinin evindeyiz kiramız yok, arabamız var. Ben çalışıyorum eşimi çıkarttılar covid19 nedeniyle. Durumumuz bu ne eksik ne fazla. Ve ben çok sıkıldım istediğimi yiyememekten, istediğim yere gidememekten. Çünkü herşey ateş pahası, sanki tatil sadece zenginlerin hakkı Türkiye’de. Etimi, kıymamı aylık alır dondurucuya atarım ama örneğin bir balık, bir pirzola bunlar lüks artık. Dün inatagramda gördüğüm bir yemeğe çok imrendim mesela cidden imrendim canım çekti.
Anneme anlattığımda aman kanaat et, evin kira değil, araban var diyor. Ben şartlarım için elbette şükretsem de bu kanaat kültürü bana göre değil. Türkiye’de ne şahane yerler var ama gidemiyoruz. Euro 8’i geçti zaten yurtdışı hayaline hiç girmiyorum bile. Ki o da benim için üzücü bir detay...
Ayrıca iş ile ilgili de sıkıntılarım var, hak etttiğim yerde değilim olacağım da yok kabullendim yani deklare edildi bana zaten. Pandemi yüzünden de şahtık şahbaz olduk iyice tadı kaçtı işlerin. Ama işten de çıkamam çünkü eşim işsiz. Kimbilir ne zaman iş bulacak?
Gerçekten mutsuzum, bu durumun değişeceğini de pek sanmıyorum ama bu mutsuzluk beni yoruyor artık.