Cok guzel yazmissiniz elinize saglik. Sanirim benin en buyuk sorunum isleri rutine oturtamamam. Rutin isinede cocuklarin huysuzlugu engel oluyor. Sabah altida uyaniyor hergun 06:30/7:00 arasi kahvalti yapiyoruz. Kahvaltidan sonra hersey arap sacina donuyor :)) oglan kizi duvuyor ben geriliyorum tepki gosteriyorum oglan agliyor o aglayinca kiz agliyor ve gunun negatif enerjisi boyle basliyor. Kardesini dovmese daha positif gececek zamanimiz ama hassas noktamiz ve isleri bozan nokta orasi. O konuda dedigin gibi soguk kanli ve profesyonel bir tutum sergilemem gerekiyor ama iste uykusuz ve yorgun olunca sinirlerim devreye giriyor
2 çocuğum var,kızım 8.5,oğlum 2.5 yaşında ben sizi çok iyi anlayabiliyorum inanın, ki benim kızım büyük,okulda yada online derste oluyor genelde ama oğlum tam bir afacan.
Kendi deneyimimi/durumumu aktarayım belki bir faydam dokunur.
Ben ev işine aldırmıyorum artık,yapabildiğim kadarı yetiyor. İmkan varsa yardımcı alın ve bazen bosverin dağınıklığı vs. İnanın cocukla ev işi yapıp temiz kalmasını beklemek çok saçma. Silip supürüyorum arkamı dönüyorum yine aynı. Bu sebeple kendime belirli günler ayarladım o zamanlarda yapabilirsem yapıyorum.
Yemek konusunda oglumu da dahil ediyorum, oyun gibi geliyor oğluma. Mesela bezelye ayıklamaya bayılıyor, koyuyorum önüne yapıyor. Kurabiye hamuru yapiyorum ben tepsiye dizerken o oyun hamuru misali oynuyor,kendince şekillendiriyor vs. Bulaşık makinesi yerleştiriyoruz beraber mesela,alışveriş yaparken sebze seciyor,sepete koyuyor .
Mantı yapacaksam kızımla yapıyorum mesela oda alışkın onuda bebekken hep ucundan köşesinden dahil ederdim,böylece hem yemek yapabiliyordum,hemde çocugu oyalayabiliyordum. Şu an kek bile yapabiliyor,tost bile yapıyor,meyvesini vs soyar yikar yer. Tabağinı kaldırır,masa hazırlamama yardım eder vs.
Oğlum oyun hamuru seviyor,ev kirliyse özellikle sorun etmiyorum veriyorum oynuyor,parçalıyor atıyor vs. Oyuncakları dağıtıyor,hadi gel beraber toplayalım diyorum kutuya atiyoruz oda bir oyun oluyor. Kalan zamanlarda çok yorgunsam benim yatağıma oyuncakları ve oglumu alıp gidiyorum,oyuncakları konuşturuyoruz vs en azindan uzanmış oluyorum,vucudum dinleniyor.
Her gün bazen itmeli bisikletine bindirip bazen arabayla parka gotüruyorum,dün yürümek istedi mesela yürüdük beraber. Yoruldu eve gelince yemek yedi,uyudu. Dışarı çıkarmazsam asla dinlenemiyorum yorulmuyor çünkü asla.
Bugün kızımı okuldan alınca ikisini parka götürdüm 1 saat oynadılar güzelce, bende bankta oturup dinlendim.
Yani inanın bu bir süreç,geciyor gidiyor büyüyunce farklı zorlukları oluyor ama bu kadar bedenen yormuyorlar. Kızım 4 yaşındayken ben rahatlamıştım,arkadaş gibi olmuş hatta keyifli vakit geçirir olmuştuk. 6 yaşındayken oğlum oldu,en başa döndüm,30 günlük bebekle veli toplantısına mi gitmedim,her gün kızimı okula,bale kursuna mi götürmedim,park bahçe mi gezmedim,büyüdükçe oglum rahatlıyorum,kolaylaşıyor herşey. Sizde bunu unutmayın olur mu? Üzülmeyin,kendinizi yipratmayın. Bende tekim eşim acayip yoğun çalışıyor,annem,kayınvalidem bakamaz ördek ailesi misali ben nereye çocuklar oraya herşeyi beraber yapıyoruz. Tek çözüm biraz boşvermek. Inanin mukemmel olsun,o işim bitsin buda olsun derken yıpranan biz oluyoruz. Sağlikla büyütün.
.......
Ben gece gündüz oyun oynuyorum onlarla. Zaten evde sıkılıyorum, çocuk gibi onlarla takiliyorum işte.
