Eski konularımı bilmeyenler için hatırlatma yapayım. Annemin senelerdir her kötü zamanında hep ben vardım yanında. Bir tek ben. Erkek kardeşim yurtdışında yaşıyor. Kızkardeşim 16 yaşında fakat asi ergenlerden. Yattığı yatağı toplamayan tiplerden.
Annemin hastalığı oldu, ameliyatı oldu, maddi sıkışıklığı oldu, oldu da oldu hep ben yardımcı oldum istinasız her defasında. Bunun da hiçbir zaman lafını etmedim. Şu an yaşadığım hayal kırıklığını anlamanız bakımından yazıyorum.
Geçen sene erkek kardeşim hastanelik olduğumun ertesi gününde ben nasıl hastanelik olurmuşum da annemi peşimde koştururmuşum gibi ablak bir bahaneyle üzerime saldırdı ve ölümle tehdit etti. Olaya eşim de dahil oldu, birbirlerine girdiler ve biz mahkemelik olduk. Annem şikayetçi olduğum için beni evlatlıktan reddetti. Manevi anlamda sildi. Ama oğluna tek bir kere bile sen nasıl ablana böyle bir şey yaparsın demedi.
Bu olay sonrasında onlara verdiğim tam yetkili bir vekaletnamem vardı onu iptal ettim diye paragöz oldum ve daha neler. Sonradan sırf annem olduğu içi yaşananları sineye çektim ve konuşmaya başladık.
Bu kısım geçen sene yaşananlar.
2 ay önce hamile olduğumu ögrendim aynı anda kanamalı kistim de peydah oldu. Doktor sadece tuvalete kalkacaksın onun haricinde yatacaksın dedi. Peki tamam dedik. İlk hamileliğim bu arada aileye gelen de ilk torun. Annem birkaç bina ötemde oturuyor.
Annemden sadece yemek için yardım istedim, yarım saat gelsen yeter dedim. Cevap olarak "gelemem kusura bakma kendi işimi ancak yapıyorum" dedi.. Ve sadece 1 hafta öncesine kadar elinden ameliyat olduğu için her işini ben yapmama ve tamamen iyileşmesine rağmen aynen böyle söyledi. Peki dedim evime gittim. Üzerinden 2 ay geçti bırakın gelmeyi 1 kere nasılsın demek için bile aramadı..
Dün doktor kontrolüm vardı. Çok şükür bebeğim iyi ve kistim de iyice küçülmüş. Doktor artık daha rahat hareket edebileceğimi söyledi. Ben de çıkıp biraz dolaşayım dedim.
Oturup birşeyler içeceğim cafeye doğru yürürken birden karşımda annem, iki kardeşim, ve büyük olanın karısı belirdi. Erkek olan karısıyla yurt dışından tatile gelmiş. Annemle kızkardeşim burada yaşıyor zaten.
Yanımdan öylece geçip gittiler. Ne selam ne sabah. Zaten erkek olandan öyle bir beklentim yok. Sonra arkamdan koştur koştur kızkardeşim geldi. Özlemişim seni dedi. Ben de onun için mi arıyorsun dedim. Verdiği cevap 2 kere aradım ya. Seni yaşın dolayısıyla bir yere kadar affedebilirim. Ama annemi affetmiyorum. Ne ölüme ne dirime, ne cenaze ne düğün hiçbir şekilde çıkmasın karşıma. Torununu da görmeye gelmesin. Madem beni evladı olarak görmüyor o da benim annem değil bundan sonra dedim.
Şöyle bir geçmişe baktığımda bu kadın beni sadece kullanmış.. Her işinde, her kötü gününde, kardeşlerim içim bile hep beni feda etmiş.
O kadar üzgünüm ki. Affedemiyorum, hazmedemiyorum. Hiç haketmedim. Sürekli Allah'a havale eder bir vaziyetteyim. Şu an babamdan kalanların kirasını annem alıyor ve ben artık gerçekten hakkımı almak istiyorum. Kim hakkımda ne söylerse söylesin.
Sorum yok ama içimi dökmek istedim. Okuyanlara teşekkür ederim.
Annemin hastalığı oldu, ameliyatı oldu, maddi sıkışıklığı oldu, oldu da oldu hep ben yardımcı oldum istinasız her defasında. Bunun da hiçbir zaman lafını etmedim. Şu an yaşadığım hayal kırıklığını anlamanız bakımından yazıyorum.
Geçen sene erkek kardeşim hastanelik olduğumun ertesi gününde ben nasıl hastanelik olurmuşum da annemi peşimde koştururmuşum gibi ablak bir bahaneyle üzerime saldırdı ve ölümle tehdit etti. Olaya eşim de dahil oldu, birbirlerine girdiler ve biz mahkemelik olduk. Annem şikayetçi olduğum için beni evlatlıktan reddetti. Manevi anlamda sildi. Ama oğluna tek bir kere bile sen nasıl ablana böyle bir şey yaparsın demedi.
Bu olay sonrasında onlara verdiğim tam yetkili bir vekaletnamem vardı onu iptal ettim diye paragöz oldum ve daha neler. Sonradan sırf annem olduğu içi yaşananları sineye çektim ve konuşmaya başladık.
Bu kısım geçen sene yaşananlar.
2 ay önce hamile olduğumu ögrendim aynı anda kanamalı kistim de peydah oldu. Doktor sadece tuvalete kalkacaksın onun haricinde yatacaksın dedi. Peki tamam dedik. İlk hamileliğim bu arada aileye gelen de ilk torun. Annem birkaç bina ötemde oturuyor.
Annemden sadece yemek için yardım istedim, yarım saat gelsen yeter dedim. Cevap olarak "gelemem kusura bakma kendi işimi ancak yapıyorum" dedi.. Ve sadece 1 hafta öncesine kadar elinden ameliyat olduğu için her işini ben yapmama ve tamamen iyileşmesine rağmen aynen böyle söyledi. Peki dedim evime gittim. Üzerinden 2 ay geçti bırakın gelmeyi 1 kere nasılsın demek için bile aramadı..
Dün doktor kontrolüm vardı. Çok şükür bebeğim iyi ve kistim de iyice küçülmüş. Doktor artık daha rahat hareket edebileceğimi söyledi. Ben de çıkıp biraz dolaşayım dedim.
Oturup birşeyler içeceğim cafeye doğru yürürken birden karşımda annem, iki kardeşim, ve büyük olanın karısı belirdi. Erkek olan karısıyla yurt dışından tatile gelmiş. Annemle kızkardeşim burada yaşıyor zaten.
Yanımdan öylece geçip gittiler. Ne selam ne sabah. Zaten erkek olandan öyle bir beklentim yok. Sonra arkamdan koştur koştur kızkardeşim geldi. Özlemişim seni dedi. Ben de onun için mi arıyorsun dedim. Verdiği cevap 2 kere aradım ya. Seni yaşın dolayısıyla bir yere kadar affedebilirim. Ama annemi affetmiyorum. Ne ölüme ne dirime, ne cenaze ne düğün hiçbir şekilde çıkmasın karşıma. Torununu da görmeye gelmesin. Madem beni evladı olarak görmüyor o da benim annem değil bundan sonra dedim.
Şöyle bir geçmişe baktığımda bu kadın beni sadece kullanmış.. Her işinde, her kötü gününde, kardeşlerim içim bile hep beni feda etmiş.
O kadar üzgünüm ki. Affedemiyorum, hazmedemiyorum. Hiç haketmedim. Sürekli Allah'a havale eder bir vaziyetteyim. Şu an babamdan kalanların kirasını annem alıyor ve ben artık gerçekten hakkımı almak istiyorum. Kim hakkımda ne söylerse söylesin.
Sorum yok ama içimi dökmek istedim. Okuyanlara teşekkür ederim.
Son düzenleme: