Yamuğum hoşgeldin. Bir insan öz evladına sebepsiz yere bu derece sırtını dönüyorsa, üstüne kendi yaptığı -adını koyamıyorum- şeyi evladının üstüne yıkmaya çalışıyorsa ben o insanla neyi konuşabilirim? Neyi halledebilirim?
Daha önce de haksızlıklar hep vardı. Küçüklüğümden beri ama hayatımda ilk defa böyle bir muhtaçlık yaşarken ve bu kadının senelerdir tek destekçisi benken, anne dediğim insanın bunu yapmasını, herşeyi geçtim ortada bir husumet varmış gibi yanımdan selamsız geçmesini hazmedemiyorum ben.
İnan ben de çok affettim, çok görmezden geldim. En önemli örneğini de konumda verdim zaten ama benden bu kadar yamuğum. Kendime yaptığım haksızlıktan aynada yüzüme bakamayacak duruma gelmek istemiyorum. Zaten ömrümde ilk defa bu kadar keskin duygular yaşıyorum. Kesinlikle bitmiştir. Sinirle söylenen birşey değil bu, iliklerime kadar hissediyorum.
Dün yengem aramış annemi, paylamış biraz, nasıl için rahat ediyor demiş. Annem elle tutulur bir şey diyememiş biliyor musun? Sadece ben de insanım benim de kırgınlıklarım doluluklarım var demiş. Ne diye sorulunca pinkpin kendi niye gelmiyor demiş. Ya böylesine komik ve sırf haklı görünmek için uyduruk bir sebep olabilir mi? Benim bu işten tek anladığım zaten iş sevmeyen, gezici annemin bir bahaneyle olaydan sıyrılıp hayatını yaşamaya devam etmesidir. Çünkü beni evlat yerine koyup da zerre sorumluluk hissetmediği gibi olayı kökten halletmek için selamı da kesti kadın.
Mal olayına gelince annemin maddi durumu çok çok iyi. Yani babamdan kalanlar ve emekli maaşı hariç ekstra gelirleri var. Kendine ait evi var. Allah'a şükür benim de ihtiyacım yok. Sırf haketmediklerimle itham edildiğim için almayı düşündüm. Yoksa şimdiye kadar ben zaten bana kalanların bir hayrını görmedim. Şu an askıda o kararım.
Çok uzun oldu yamuğum. Sen tertemiz kalbinle iyi dileklerde bulunuyorsun, Allah razı olsun ama ben hiç bu kadar kararlı olmamıştım.