Eşim 42 yaşında ,ikinci evliliklerimiz ..Hareketli yapısı,tuttuğunu koparan,zor şartlarda büyümüş,küçük yaşlardan itibaren çalışmış,babasız büyümüş,anne şefkati hiç görmemiş buna rağmen üniversite mezunu hatta yüksek lisans yapabilmiş,simitte satmış,holdinglerde müdürlükte yapmış bir adam olarak tanıdım.
4 yıllık evliyiz ancak evlendiğimiz tarihten itibaren eşim dört kez işten çıkartıldı,şu oldu bu oldu derken 3 aydır yine işsiz,evde ,iş arıyor ve günümüz şartlarında iş bulmak çok zor..Kariyer sitelerinden bilgisayar başında iş arıyor çok seyrek olan mulakatlara gidiyor onun dışında hep evde...Hiç bir hobisi yok,kilolu ve aldıkça alıyor,spor yapmıyor,bana karşı ilgisi çok azaldı, kazandığı bütün parayı (çalışırken) ben istemediğim halde bana veriyor ve sonra benden harçlık alıyor ,bunu ben istemiyorum ..Hiç bir program yapmaz,ben yapamıyorum diyor,sessizce ben ne dersem yapar,ev işlerinde istersem yardım eder,hiç bir şekilde fikir üretmez,çözüm bulmaz.Gözümün içine bakar çıkalım dersem çıkarız çıkmayalım dersem çıkmayız.Madem evdeyim bir tadilat yapayım vs gibi şeyler asla yapmaz zaten akıl da etmez.Bir iki arkadaşı var onlarla sadece telefonda görüşür,ailesiyle çok kopuk,görüşmez ,uzak bir şehirde yaşıyorlar zaten anne baba yok.Benim ailemle arası iyi ama fazla samimi hareketleri olduğu için yapmacık gibi geliyor bana kendini sevdirmeye çalışıyor.
Çocuklarıma karşı iyi,babacan.
En büyük sorun işsizlik evet ama sadece işsizlik de değil..Kendimi bir kocam var gibi hissetmiyorum sanki 3.çocuğum o.İstiyorum bir fikri bir planı olsun ama yok .Fikirler hep benden çıkar.Diyeceksiniz sen de yapma yapmazsam onun için sorun değil o böyle yaşar..Tamamen bana teslim olmuş durumda.
Bilmiyorum hata bende mi ?Çok şey mi bekliyorum ? Onu çok pasif ve beceriksiz buluyorum.Ben ne yapabilirim ?
