Kolay değil tabi ama çocuklarla sefil olmaktansa bir iki yıl dişini sıkıp hayatını yoluna koymak bana daha mantıklı geliyor. Zor tecrübeler yaşadık biz ailece, annem gözünü karartıp boşandı 4 çocukla, hiç bir mutsuzluk, hiç bir psikoloji yokluğa benzemiyor. Özellikle büyük çocuklar çok hırpalanıyor, anne mücadele verirken büyük çocuklar birden yetişkin oluveriyor. En basiti ben ve ablam üniversiteye gidemedik, anneme işinde yardım ettik, kardeşlerimizi baktık, evin sorumluluğunu üstlendik en basiti bu. Ben 16 yaşımda başladım dışarıda çalışmaya , gündüz işe gittim, gece anneme yardım ettim. İki küçük üniversite okudular o zamana annem işlerini oturtmuştu. Dördümüzde annemizden mahrum kaldık çünkü o bizi dikiş dikerek büyüttü hiç boşluğu yoktu, tatil bilmedik, gezme bilmedik neler neler anlatması çok zor, garibim 50 yaşında hastalandı 59 da öldü zaten, tek gün rahat etmedi bu dünyada. Doğruları yanlışları olmuş ama bu dünyada tanıdığım içimi en sızlatan kadındır annem, bunun başka bir türlüsünü ablam yaşadı, bir değişiğini kardeşim yaşadı. O yüzden hiç bir kadın bu cenderelere girsin istemem, sonu gelmiyor çünkü çok uzun yıllar sürüyor. Bir iki yıl şartları olgunlaştırmak ömür boyu sürecek bir sıkıntıyı önleyebilir. Kadın ayaklarını sağlam basmadan düzenini bozmamalı, belki ben yanlış düşünüyorum bilemiyorum ama tecrübelerim bu yönde, Rabbim kimseyi böyle darda bırakmasın, çoluğunu çocuğunu bu durumlara düşüren erkek müsveddelerini Allaha havale ediyorum