2 gündür yorum yapayım diyorum araya birşeyler giriyor unutuyorum. Bu saatte bu konu için giriş yaptım.
Ben 3 kız çocuk annesiyim. Erkek olsun diye yapmadık üçüncüyü. Maddi durumumuz iyi, şartlarımız uygun bir tane daha bakabiliriz diye düşündük. Gelirimiz 50 bin +, 5 evimiz kira gelirlerimiz var, deniz kenarında yaşıyoruz, haftasonu kalabileceğimiz yayla evimiz var, 7 senedir evde bakıcımız var, temizlik için güvenilir bir yardımcımız var, diğer kızlarımız bilsemli ortalamanın üstü zeki çocuklar, ben öğretmenim, haftada 2 ya da 2,5 gün okula gidiyorum, evim okulun yanında vs vs. Üçüncü kızımız bize pekçok anlamda çok iyi geldi, üzerine titriyoruz ama yazayım durumu.
Bebek doğdu ilk günden başladı ağlamaya 18 ay susturamadık. Ablalarının çoğu zaman yüzüne dahi bakamadık çünkü öyle böyle ağlamıyor krize giriyordu. Doktor doktor gezdik, spalara götürdük vs ama çözemedik. 18 ayda çocuk psikiyatrına başladık.
Bu süreçte diğer çocuklar ilgisizlikten sorunlar yaşamaya başladılar. Paramız var tatile bile götüremiyorduk. Bebek ağlama sesine karşı ikisi de fobi geliştirdi. Özellikle ağlamanın tavan yaptığı saatlerde babaları tenis dersine, denize, alışverişe vs götürüyordu. Sadece elimizden gelen bu oldu.
Diğer kızları hala tam toparlamış değiliz. Ufaklık için psikiyatr kontrollerine devam. En başta otizmden şüphelenmiştik. Çok şükür olmadığı anlaşıldı ancak ciddi hiperaktivite ve dikkat eksikliği var. Konuşmaya başlamadığı için haftaiçi iki kez 3-4 saat yol yapıp terapiye götürüyoruz.
Şöyle söyleyeyim ömrümden ömür gitti. 3 senede o kadar yaşlandım ki 2-3 ay önce okula ziyarete gelen mezun öğrencim beni tanıyamadı. Ailecek yorgunuz ve çok bitkiniz. Ufaklığımız güldüğünde dünya aydınlanıyor o kadar seviyoruz ki babası da ben de elimiz gözümüz hep üzerinde ama hayatımız 3 sene öncesine göre korkunç zorlaştı.
Her türlü zorluğa, olabilecek her türlü aksiliğe hazırım, bedeli diğer çocukları ihmal etmek bile olsa varım diyorsanız yapın 3. Çocuğu. Şu 3 senedir yaşadığımı rüyamda görsem 3 çocuk fikrinden hemen vazgeçerdim.