Simdi insanlar bir garip.ben de cok severim gorusmeyi etmeyi.ama bana da oyle geliyor ki cogu insan sevmiyor.benim sansliyim ki bir dostum var .gercekten haklisin cok iyi geliyor.ama bazen onla da deriz simdi bir dost edinmek ne zor herkes bencil
Kimseye iyilik, insanlik yapmicaksin canim. Ne kadar iyi olursan o kadar kotu olurlar sana karsi.. Ben bi komsumun marketi haline gelmistim, markete gitmez bizim eve gelirdi. İsi dustugunde canim cicim isi dusmediginde nerelisin demezdi. Hamileydi bebegi dustu kendi bebegim dusmus kadar uzuldum onunla birlikte agladim. Bana dedigi sey cok agladin senin de basina gelecek oldu. Neyse ben hep dua ederdim once onun bebegi olsun sonra benim olsun ki uzulmesin diye. Aptal falan da degilim he ama bu aklimla bile kendimi bi guzel kullandirmisim. Calisiyordum, olur olmaz alir esini bize gelirdi yemekler yapardim bir gun onceden hazirliklar yapardim hic sikayet etmezdim. Neyse hanim efendi yeniden hamile oldu ben tekrar buyuk bi sevinc yasadim bi gun kalkti ilkokul arkadasina caya gitti ve giderken kurabiyeler, borekler yapip goturdu hamile haliyle.. Neymis arkadasi calisiyormus, gunahmis. Ben calismiyordum sanki babamin hayrinaydi her sey.. Yaptigi her seyi gormezden geldim ta ki ben hamile olana kadar. Yine gittim sevincimi paylastim sevinmedi bile, oysa ben onun icin ne dualar ediyordum. Hamile oldugumu duydugu halde kendi de hamile oldugu halde yani kiskanmasina gerek olmadigi halde beni ne aradi ne sordu. Ki ben ona hep destek oldum. Ben cocugumu dusurdum 3 hafta sonra anladi. Simdi tum hayatimdan sildim. Yani daha anlatmadigim neler yapti ama bu vicdansizligini, bu sebepsiz kibirini, kinini, kiskancligini kabullenemedim. Hakkimi da asla helal etmicem. Sen de kimseyi dost edinmeye calisma bir iki gorusmeden sonra aramiyorlar mi hic arama, normal olan deger veren zaten arar. İnsana ailesinden, kardesinden, kuzenlerinden daha buyuk dost yok bana gore...Merhaba herkeze
Ben insanların vefasızlığından umursamamazlığından bıktım usandım artık. Bu konuyu buraya yazıyorum çünkü artık psikolojim bozuldu. Takıntı haline getirmeye başladım sizce ne yapmalıyım..?
Kısaca anlatayım, ben 10 yıllık evliyim 2de çocuğum var. Ailem yakınımda çok şükür mutlu bir hayatım var.Ama insan candan yana, şöyle fazla değil 1 2 tane dost istiyor. Ama yok arkadaş yok olmuyor. Kime kucak açtıysam ilgi alaka gösterdiysem hep hep kazık yedim vefasızlık gördüm. İnsanlardan soğudum artık...
Birşeyler hazırlar evime davet ederim, vaktimi ayırır misafir ederim ama karşılığında hiç bir şey göremem. Karşılık beklediğim için mi asla öle değil ama insan bi selamdamı vermez kapı önünden geçerken bi kapıyı tıklatmazmı napıyosun komşum, arkadaşım demezmi...demiyorlar ben ne yaparsam yapayım hiç bi vefa bi ilgi göremiyorum. Asla sıkmuyorum bunaltmıyorum. Hatta çok hoş sohbetim espiriliyim ama neden dost arkadaş edinemiyorum.. Neden devamı gelmiyor bilemiyorum... Ve artık bunu düşünmekten bununla yaşamaktan sıkıldım. En son görüştüğüm bi komşumu kahvaltıya çağırdım zaten hep ben çağırır ben hal hatır sorardım hadi buda son olsun dedim. Geldi yedik içtik gitti. Aradan 1 ay geçti ne arar, ne sorar. Sen niye aramadın derseniz inanın hep böyle oldu ver her defasında ben aradım gene ben çağırırım ama artık yeter dedim aramayacağım. Neyse yolda gördüm ne var ne yok derken çokkkk yoğun olduğun dan dem vurup durdu. Güldüm geçtim.. İnsan bir aydır kapıya vurup naber nasılsın diyemeyecek kadar ne kadar yoğun olabilir. Yoğunlukmu, değersizlik mi... Çok tanıdığım var, ama dostum yok.. Bunu yaşamayan bilmez...
Yine en son bir arkadaşla görüşyordum oda birden yoğun olmaya başladı ne hikmetse. Geçenlerde mesaj attım naber nasılsın hiç sesin çıkmıyor dedim.ONda da aynı sözler. Ortak bir arkadaşa bebek görmeye gidecektik. O kalmış tek gitmiş sanada eşlik ederim dedi. 3 GÜN, bekledim aramadı sormadı. Bende kalktım tek gittim.. İşte bunun gibi ufak ufak şeylerden bıktım artık. Ben ne yapıyorum böle değersiz oluyorum. Bana bi yol gösterin bende umursamayayım artık. Bende vefasız olayım çünkü çok Yoruldummmm
İşte bende bunu çözemiyorum. Psikoloğa ı gitsem acaba bendeki bişey var.,? Değersiz i gösteriyorum kendimi nedir anlamadım gittifrekansları sizinle tutmamış.
ama hepsinin niye tutmamış?
Yapamıyorum merak ediyorum üzülüyorum.. Ama aslada bunaltmıyorum.. Hep bi saygı çerçevesinde görüşüyorumBazen ters tepki de işe yarayabilir.Bir dönem ben insanlardan kaçardım.Nerede bir yapışkan kişilik varsa beni bulurdu.Siz de öyle mi yapsanız?Çok değer verdiğinizi,önemsediğinizi gösterdikçe insanlar kendini nimetten saymaya başlıyor.
Tesekkur ederim canim, iyi olmaya calisiyorum. Bugunume sukur. Öyle tabi yalniz da olmuyor ama deger bilmedikten sonra etrafinda bin tane insan da olsa kendini yalniz hissedersin. İnsallah senin de bir tane dostun olur, kimseye ihtiyacin olmaz, iyi gununde de kotu gununde de hep yaninda olur.Adaemir, senin adına üzüldüm. İşte bende öle şeyler yaşadım ki buraya yazdıklarım sadece bir kısmı daha neler neler. Yoruldum vallahi ama yalnızda olunmuyor.. Sen şimdi nasılsın peki?
Bende çok severim görüşmeyi arkadaşligi ama siz ve ben azınlık kısmındayız sanırım. Bende 10 senelik evliyim aynı sizin gibi herkesi cagiririm sürekli ama insanlar hep yoğundur kimse gelmez gitmez. Diyorum ya biz azınlığız bence.Merhaba herkeze
Ben insanların vefasızlığından umursamamazlığından bıktım usandım artık. Bu konuyu buraya yazıyorum çünkü artık psikolojim bozuldu. Takıntı haline getirmeye başladım sizce ne yapmalıyım..?
Kısaca anlatayım, ben 10 yıllık evliyim 2de çocuğum var. Ailem yakınımda çok şükür mutlu bir hayatım var.Ama insan candan yana, şöyle fazla değil 1 2 tane dost istiyor. Ama yok arkadaş yok olmuyor. Kime kucak açtıysam ilgi alaka gösterdiysem hep hep kazık yedim vefasızlık gördüm. İnsanlardan soğudum artık...
Birşeyler hazırlar evime davet ederim, vaktimi ayırır misafir ederim ama karşılığında hiç bir şey göremem. Karşılık beklediğim için mi asla öle değil ama insan bi selamdamı vermez kapı önünden geçerken bi kapıyı tıklatmazmı napıyosun komşum, arkadaşım demezmi...demiyorlar ben ne yaparsam yapayım hiç bi vefa bi ilgi göremiyorum. Asla sıkmuyorum bunaltmıyorum. Hatta çok hoş sohbetim espiriliyim ama neden dost arkadaş edinemiyorum.. Neden devamı gelmiyor bilemiyorum... Ve artık bunu düşünmekten bununla yaşamaktan sıkıldım. En son görüştüğüm bi komşumu kahvaltıya çağırdım zaten hep ben çağırır ben hal hatır sorardım hadi buda son olsun dedim. Geldi yedik içtik gitti. Aradan 1 ay geçti ne arar, ne sorar. Sen niye aramadın derseniz inanın hep böyle oldu ver her defasında ben aradım gene ben çağırırım ama artık yeter dedim aramayacağım. Neyse yolda gördüm ne var ne yok derken çokkkk yoğun olduğun dan dem vurup durdu. Güldüm geçtim.. İnsan bir aydır kapıya vurup naber nasılsın diyemeyecek kadar ne kadar yoğun olabilir. Yoğunlukmu, değersizlik mi... Çok tanıdığım var, ama dostum yok.. Bunu yaşamayan bilmez...
Yine en son bir arkadaşla görüşyordum oda birden yoğun olmaya başladı ne hikmetse. Geçenlerde mesaj attım naber nasılsın hiç sesin çıkmıyor dedim.ONda da aynı sözler. Ortak bir arkadaşa bebek görmeye gidecektik. O kalmış tek gitmiş sanada eşlik ederim dedi. 3 GÜN, bekledim aramadı sormadı. Bende kalktım tek gittim.. İşte bunun gibi ufak ufak şeylerden bıktım artık. Ben ne yapıyorum böle değersiz oluyorum. Bana bi yol gösterin bende umursamayayım artık. Bende vefasız olayım çünkü çok Yoruldummmm
Bir faktöründe bu oldugunu düsünüyorum. Herkesin kız kardeşleri yada kuzenleri var görüşebildigi bu nedenle ailem bana yeter dişardan kimseye gerek yok modunda çoğu. Benimse ne kız kardeşim nede kuzenlerim var. Yani başkalarinin ailesi geniş yetiyo onlara. Bende oda yokKimseye iyilik, insanlik yapmicaksin canim. Ne kadar iyi olursan o kadar kotu olurlar sana karsi.. Ben bi komsumun marketi haline gelmistim, markete gitmez bizim eve gelirdi. İsi dustugunde canim cicim isi dusmediginde nerelisin demezdi. Hamileydi bebegi dustu kendi bebegim dusmus kadar uzuldum onunla birlikte agladim. Bana dedigi sey cok agladin senin de basina gelecek oldu. Neyse ben hep dua ederdim once onun bebegi olsun sonra benim olsun ki uzulmesin diye. Aptal falan da degilim he ama bu aklimla bile kendimi bi guzel kullandirmisim. Calisiyordum, olur olmaz alir esini bize gelirdi yemekler yapardim bir gun onceden hazirliklar yapardim hic sikayet etmezdim. Neyse hanim efendi yeniden hamile oldu ben tekrar buyuk bi sevinc yasadim bi gun kalkti ilkokul arkadasina caya gitti ve giderken kurabiyeler, borekler yapip goturdu hamile haliyle.. Neymis arkadasi calisiyormus, gunahmis. Ben calismiyordum sanki babamin hayrinaydi her sey.. Yaptigi her seyi gormezden geldim ta ki ben hamile olana kadar. Yine gittim sevincimi paylastim sevinmedi bile, oysa ben onun icin ne dualar ediyordum. Hamile oldugumu duydugu halde kendi de hamile oldugu halde yani kiskanmasina gerek olmadigi halde beni ne aradi ne sordu. Ki ben ona hep destek oldum. Ben cocugumu dusurdum 3 hafta sonra anladi. Simdi tum hayatimdan sildim. Yani daha anlatmadigim neler yapti ama bu vicdansizligini, bu sebepsiz kibirini, kinini, kiskancligini kabullenemedim. Hakkimi da asla helal etmicem. Sen de kimseyi dost edinmeye calisma bir iki gorusmeden sonra aramiyorlar mi hic arama, normal olan deger veren zaten arar. İnsana ailesinden, kardesinden, kuzenlerinden daha buyuk dost yok bana gore...
Vallahi benim gibi biri olduğunu bilmek beni sevindirdi. Hayat paylaştıkça güzel bence yalnızlığı oldum olası sevmem. Sohbet etmeyi çok severim. Ama artık bende içime kapanmak umursamak istemiyorum. Çünkü cidden bıktım artık böle insanlardan...Bende çok severim görüşmeyi arkadaşligi ama siz ve ben azınlık kısmındayız sanırım. Bende 10 senelik evliyim aynı sizin gibi herkesi cagiririm sürekli ama insanlar hep yoğundur kimse gelmez gitmez. Diyorum ya biz azınlığız bence.
Şimdi insanların çoğu sevmiyor görüşmeyi arkadaşliği yada çıkarı olan yerleri kolluyor
Çıkarı yoksa bir adım dahi atmıyor. Benimde hic olmadi 1 tane dostum arkadasim yada iyi bir komşum. Ben çoğunlugun böyle olduguna kanaat getirdigim için artik dansa pilatese gidicem
Bende yalnizligi hiç sevmem sohbeti çok severim ama bende biktim artik böyle insanlardan sizin gibi.Vallahi benim gibi biri olduğunu bilmek beni sevindirdi. Hayat paylaştıkça güzel bence yalnızlığı oldum olası sevmem. Sohbet etmeyi çok severim. Ama artık bende içime kapanmak umursamak istemiyorum. Çünkü cidden bıktım artık böle insanlardan...
İşte bende bunu çözemiyorum. Psikoloğa ı gitsem acaba bendeki bişey var.,? Değersiz i gösteriyorum kendimi nedir anlamadım gitti
Bence de bu sene haftada 1 gün olan bir kursa yazıldım. Çok iyi geldi. Ama genede ya bi kahve içebileceğim 2 kelam edebileceğim birilerini istiyorum. İşte bu isteğim olmayınca çok üzülüyorum hele birde öyle dostluklar görünce küçük bi kız çocuğu gibi vallahi boynum bükülüyo. Ben artık bu isteğimden beklentim den vazgeçmek istiyorum. Nasıl yapabilirim?Bende yalnizligi hiç sevmem sohbeti çok severim ama bende biktim artik böyle insanlardan sizin gibi.
En güzeli çocuğun spor dans kursu diye düşünüyorum artik
Evet takıntı gibi oldu. Yalnızlıktan çok korkuyorumyok artık o kadarda değil. çok mu üstüne düşüyorsunuz acaba?
Tabi ki haklisin bu konuda, benim ailem bayagi genis kuzenlerim de gercekten kardes gibiler. Kiz kardesim de var. Ama ben bunun icin dost istememezlik yapmadim simdiye kadar sadece bir tane dostum oldu hem iyi hem de kotu gunde o da bana yetiyor. Digerlerinden cok kazik yedigim icin geriye dondugumde cikarsiz, hesapsiz bir tek ailem kaliyor o yuzden oyle dedim. İlla ki sizlerin de karsisina az sayidada olsa sizleri anlayacak insanlar cikar.Bir faktöründe bu oldugunu düsünüyorum. Herkesin kız kardeşleri yada kuzenleri var görüşebildigi bu nedenle ailem bana yeter dişardan kimseye gerek yok modunda çoğu. Benimse ne kız kardeşim nede kuzenlerim var. Yani başkalarinin ailesi geniş yetiyo onlara. Bende oda yok
Evet takıntı gibi oldu. Yalnızlıktan çok korkuyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?