bebeği olan arkadaşlar zaten yazmış da ben de aynı şeyleri yazacağım,anne olmayan,tek başına çocuk büyütmeyene arkadaşalrımız çok kırıcı eleştiriler yapmasak daha iyi olmazmı? amacımız na birbirimize yardımcı olmak değilmi tecrübelerimizi anlatmak değilmi,destek olmaya çalışıyoruz,köstek olmak ,kusur bakmak değil bize düşen.
Gerçekten çocuk büyütmek çok zor,ben doğum iznimdeydim eşimin ailesi ne kendi ailem yaşadığım yerde değildi,çok sıkıntı çektim eşim bana çok yardımcıydı ama o işe gittimi ben tek başıma ufacık bir bebekle kalakalıyordum,ne uyuyor ne uyutuyordu,wc ye gitmeye vakit bulamıyordum,dağılmıştım kucağımdan bırakamıyordum, dışarı çıkmaya kalksan o çantalar bezler battaniyeler bebek arabasıyla kış günü dışarı bile çıkamıyordum,yaşadığmız şehire yeni tayin çıkmıştı kapıyı açıpta eve gelen bir Allah kulu yoktu ,bütün gün o bebek kucağımda evde dönüp duruyordum,dağıldım resmen ,hamilelik kilomdanda beter oldum ,felaket gibiydi,uyuyup dinlenemediğim için yarı sarhoş güçsüz,aciz tek başına hissediyordum kendimi,bir gün bebeğime sarılıp deliler gibi ağladım,ama hıçkıra hıçkıra,meğerse depresyondaymışım.
neyse izin bitti işe başladım,bakıcımız oldu,şöyle biraz nefes alma fırsatım oldu da kendime geldim ,doğum yapalı 21 ay oluyor daha yeni yeni eski halime dönüyorum.Onun için ön yargısız olun.
konuyu açan arkadaşım artık bebeğin 10 aylık olmuş haavda güzel al çocuğunu çık gez dolaş,hiç yapamazsan bir maheleldeki parka git nefes al,komşuların varsa git gel,gör bak evden çıktıkça,insanlarla bir araya geldikçe normalleşeceksin,çoğumuz o yollardan geçiyoruz.
Gerçekten çocuk büyütmek çok zor,ben doğum iznimdeydim eşimin ailesi ne kendi ailem yaşadığım yerde değildi,çok sıkıntı çektim eşim bana çok yardımcıydı ama o işe gittimi ben tek başıma ufacık bir bebekle kalakalıyordum,ne uyuyor ne uyutuyordu,wc ye gitmeye vakit bulamıyordum,dağılmıştım kucağımdan bırakamıyordum, dışarı çıkmaya kalksan o çantalar bezler battaniyeler bebek arabasıyla kış günü dışarı bile çıkamıyordum,yaşadığmız şehire yeni tayin çıkmıştı kapıyı açıpta eve gelen bir Allah kulu yoktu ,bütün gün o bebek kucağımda evde dönüp duruyordum,dağıldım resmen ,hamilelik kilomdanda beter oldum ,felaket gibiydi,uyuyup dinlenemediğim için yarı sarhoş güçsüz,aciz tek başına hissediyordum kendimi,bir gün bebeğime sarılıp deliler gibi ağladım,ama hıçkıra hıçkıra,meğerse depresyondaymışım.
neyse izin bitti işe başladım,bakıcımız oldu,şöyle biraz nefes alma fırsatım oldu da kendime geldim ,doğum yapalı 21 ay oluyor daha yeni yeni eski halime dönüyorum.Onun için ön yargısız olun.
konuyu açan arkadaşım artık bebeğin 10 aylık olmuş haavda güzel al çocuğunu çık gez dolaş,hiç yapamazsan bir maheleldeki parka git nefes al,komşuların varsa git gel,gör bak evden çıktıkça,insanlarla bir araya geldikçe normalleşeceksin,çoğumuz o yollardan geçiyoruz.