Çocuğum daha 4 yaşında, pek de sevimli mıncır bi şey görseniz (Ya da anası olduğumdan bana güzel bilmiyorum).
Doğduğunda, ilk kucağıma aldığımda hatırlıyorum (Lohusalıktan herhalde) "Ayy büyüyeceekk, evlenip gideceeekk çocuğuuumm ben onsuz naaparııım"a kadar kurup ağlamıştım.
Sonra 15 gün geçti ve kolik aylarımız başladı. O sıralarda "Rabbım evlat, atsan atılmaz satsan satılmaz"a bağlamaya başladım, hani "Ben ana olmasa mıydım acaba?" sorgusuna girdiğim dönemler.
Neyse şimdi tadından yenmiyor, ama iple de çekiyorum hani temelli kendi ayakları üzerinde duracağı kendini koruyup kollayacağı, işi bilmem nesi olacağı, evleneceği yerini yurdunu bileceği zamanı.
Böyle bi şey, yani yalnız kalsam filan bana koymayacak, mutlu olduğunu bileyim tamam ben zaten mutluyumdur.
Yalnız takılırken de ayrıca daha bi güzel oluyor. Çok şeapmamak lazım, anneniz de iyidir yalnız takılmak güzeldir, evlat tasası yok oh mis. Feraha erilen zamanlar bence tam.