- 11 Eylül 2020
- 2.068
- 553
- Konu Sahibi iyikiamaiyiki
- #41
Ne yapayım peki?Annenizin kalbini kırmayın derim. Hayat çok kısa, bir gün Allah gecinden versin ama o olmadığında bunlar gözünüzün önüne gelecek. Bizi büyük zorluklarla büyütüyor, emek veriyorlar. Siz zaten bu zamana kadar ailevi huzursuzluktan bunalmışsınız belli ki, ama onun da işi zordu eminim babanızla olan evliliğinden boşanmazdı öyle olmasa, ve geç yaşına kadar da sabretmiş. İnsanın kimsesinin kalmaması çok kötü bir duygu, eşiyle evlenip bunu doldurmak istemiştir belki ama bir saatten sonra yabancı gibi gelir o da. Babanız olsaydı yanında daha farklı olurdu. Kendini güvensiz hissediyordur yani anneniz, böyleyken bir tek sizin varlığınız ona iyi geliyordur. Bir de bu yaştan sonra çalışıp kendi ayakları üzerinde durmaya da cesareti olmayabilir elbette. Sizin ev düşünceniz çok mantıklı ama bunun için annenizin bu depresif halden çıkması ve sağlıklı karar vermesi lazım. Boşanacak mı, devam mı edecekler, asıl sıkıntıları ne? Psikolojik destek alması bence çok iyi olur, aksi halde bu yaşta bu kadar kafaya takmalar da hasta edebilir insanı.
Evet ölümlü dünya üzmeyelim diyorum ama bu kez yıpranan ben oluyorum. Sonu gelmiyor
Her canı sıkıldığında bize geliyor bu şekilde mi yaşıcaz?