merhaba hanimlar. oncelikle anlatacagim seyler belki kiminize dert gelmeyebilir ama iste uzun zamandir icimde birikti. hem insan buraya yazinca da rahatliyor :)
yalnizlik benim derdim. devlette fena sayilmayan bir statude isim var. ailem hep destek sagolsunlar. ailemden ayri bir sehirde hayatimi surduruyorum. bu yas oldu ne evlilik ne bisey :/ suan tanisma asamasinda oldugum biri bile yok. bu yaz ortak arkadaslar sayesinde biriyle tanistim. basta istemedim. sonra hemen kestirip atmiyim en azindan taniyim dedim. 35 yasinda bir adamda olmasini pek ummadigim seylerin oldugunun farkina vardim bu adamda ( bu yasta eski "takildiklariyla" sosyal medya iletisimi nedir ya
) baska birisi tarafindan sacma sapan aldatilmamdan oturu ben bu ise normalden biraz fazla takilmistim. bu insanlari hayatindan cikarmasinin daha saglikli olacagina dair uyarilarima kulak asmadi falan neysee bu insanla 1 2 ay once muhabbeti kestik. cok sorun cikariyo oldum cunku. gecen hafta tekrar onun oldugu sehire gitmem gerekti. ayni ortamda ortak arkadaslar olunca gorustuk. eski konular hic acilmadi ama hala ilgisi vardi belliydi. sonrasinda ben kendi sehrime gelince ne ses ne seda. velhasil bugun dusundum dedim yeter boyle nereye kadar. bu insan iyi, kibar, hos sohbet, ilgi ceken, nazik, hemen hemen ayni zevklere sahip oldugumuz, kariyerli bir adam olabilir (ay ne ovdum adami
) ama geldigimden beri ben yaziyorum onda tik yok, olmuyor demek ki. yine gol degil
oyle iste bir melankoligim bu ara. artik kimse olmayacak gibi garip ve sacma bir psikolojideyim. kendimi doktoraya ve kedilerime verdim. normalde gorseniz guclu bir durusa sahip, emaaaan ya evlilik de neymis peeh diyen bir tipken bu ara yalnizligima takildim. ben de isterdim kocamla dertlerimi anlatayim, kaynanama falan sayayim ama tey tey tey
ben daha evlilik teklifine evet deme level'ina bile gelemedim
olur dimi olsun cunku lutfen