14 yıl emek dile kolay ..Ama zararın neresinden dönseniz kardır arkadaşım..Şu anki ruh halinizle üzülmeniz ,hayal kırıklıkları hissetmeniz gayet doğal..Belki 14 yılınız feda oldu ama belki de tüm bir hayatınızı kurtarmış olacaksınız..Biraz zaman geçip te olaylara dışardan bakarsanız ( boşanma sebeplerinizi hiç bilmeden yazıyorum bu arada ) belki de bir çok şeyin daha çok farkına varacak ve iyi ki bitmiş diyeceksiniz... Allah hayırlısını nasib etsin inşallah...Nefes aldığınız sürece yaşamak için bir neden vardır ve hayat sürprizlerle doludur....
Amin. Çok teşekkür ederim.
Tek istediğim bir an önce bu sürecin geçmesi..
tabi ayrıntıları bilemem ama boşanma aşamasında bukadar tepkisiz olması da ilginç yani
kendini üzme desem de üzüleceksin kolay değil
yüzyüze geldiğinizde belki de onun soğuk tavrı karşısında sen de buz keseceksin
şimdiden nasıl konuşucam napıcam diye düşünme
o an geldiğinde su yatağını bulacak
ağlamak istersen ağlarsın
güçlü olduğun gözyaşınla değil sergilediğin duruşla belli olur
sıkıntıya sokma kendini
Canım aynı süreçleri yaşıyoruz...çok garip..topiğine gelene kadar etrafta benden başka herkesin mutlu olduğunu düşünüyordum..demekki yanlız değilmişiz arkadaşım..bizimde çocuğumuz yok..olmaması içinde bi sebep yokken olmadı işte..
dediğin gibi aslında bitmesi için çok sebep var evliliklerimizin..ben boşanmanın hangi psikolojik sahfasındayım bilmiyorum..
daha düne kadar bir orta yolu bulunur diye düşünürken şuanda tüm kalelerimin düştüğünü hissediyorum..
hele senden kurtulmak istiyorum,git artık,umrunda değil şeklindeki konuşmalar...flört zamanlarımız geliyor aklıma..
kendimi kandırılmış hissediyorum..çogu hemcinsime göre şanslıyım..çalışıyorum,sevilende biriyim..
boşanma olayı maddi zarara da ğratmayacak beni..çok güçlü olmamak için hiçbir sebebim yok..ama içimdeki boşluk..
sende bunları hissediyorsan,ikimiz içinde zor günlerdeyiz demek..Allah yardımcımız olsun arkadaşım...
ben görmüyorum ama ailem bu tünelin sonunda ışık olduğunu söylüyor...hayatımın hakettiğim güzellikte gelişmelere açık olması için öncelikle kamburlarımızdan kurtulmamız gerek...ben o ışığı henüz göremiyorum ama bu hayatta gerçekten böyle geçmez...sanırım artık kabullenmek lazım...
Hani demişsin ya 14 yıl herşeyi yaptım elimden geleni diye..
İşte sabrın sonundaki selametin ne zaman geleceğini hiç bi zaman bilemeyiz.
İmtihan dünyasındaysak bize gelen sonucun zamanını kestirememek de imtihandır.
Yani geçen zaman seni endişelendirmesin bence zamana bakarak yılmanı istemem.
Çünkü çevremde öyle çok örnek var ki senin gibi olup sonrasında selamete erişen..
Başta annem olmak üzere.
Sen hiç bi zaman umudunu yitirme.
Ve bence bu kararı verme.
Her ne olduysa biraz daha sabret emek olmadan yemek olmuyo ki..
Sabret cnm ve emin ol ki mükafat sadece senin sabrının sonuçlanmasını bekliyo.
Pes etme..
Buluşma gerçekleşti. Eve az önce geldim.
Buluşma yeri yaşadığım yere çok uzaktı. Akşam trafiğinde neredeyse 1,5 saat sürede ulaşabildim.
Neyse efendim, buluşma anına kadar haberleşmemiz yine mesajlaşmalarla gerçekleşti. "Geldin mi? Ben geldim. Neredesin?" vs. gibi..
Ben gittiğimde o masada oturuyordu. Ayağa kalktı, gülümsedi. Hoşgeldin çok güzel görünüyorsun dedi
Halbuki çok sade giyinmiştim. Saçımı da topuz yapmıştım. Sadece rimel ve hafif bir allık vardı. (Ağlarsam makyaj dağılır diye fazla özen göstermedim)
Öyle iltifat eden bir adam da değil.
Şaşırdım yani.
Çok perişan görünüyordu. Traş olmamış, sanki yataktan çıkmış gelmiş gibi haldeydi. Saç baş dağınıktı vs.
Genelde bakımlıdır. Manikür pedikür yaptıran bir adam yani düşünün :)
Naber nasılsın, yerleştin mi evine? gibi sorularla başladı konuşma. Yerleşmeye çalışıyorum dedim.
Asıl konuya girişini bekledim. Hiç bir şey söylemeden.
O başladı...
Ben geçmişten bu güne 14 yılı düşündüm dedi.
Ne seni mutsuz etmek istedim, ne de kendimi.
Ama bizim evliliğimizde belki bizim bile farkedemediğimiz bir sorun vardı.
Aslında hiç inanmadığım şeyler ama sanki üzerimizde negatif şeyler vardı ve
biz bunu farkedemediğimiz için çaresine de bakamadık.
Evlenir evlenmez 3. gün kavga etmeye başladık, Halbuki ne büyük aşkla evlenmiştik. Ne çabalar harcamıştın benim için dedi..
Hayatımızda atacağımız her adım sanki düğüm oldu ve biz ilerleyemedik. Olmadı dedi.
"bir şey" bizi hep uzaklaştırdı.
Neden kopamıyoruz, neden ayrılamıyoruz ve neden bir arada yapamıyoruz bunun bi açıklamasını bulamıyorum dedi.
(Bu arada önemli bir bilgi; evliliğimizin 4-5. yılından sonra aramızda cinsellik bitti..
Zamanla yataklarımız ayrıldı, Bir dönem ayrı yaşadık 3 yıl. Yine birleştik ve son 3 yıl da tekrar deneyelim dedi denedik. vs.)
Biz boşanalım artık. Yarın avukatla görüşeceğim. Gereken işlemleri başlatalım dedi.
Kaderimizde varsa tekrar bir araya geliriz dedi.
Hiç olmaz falan demedim o anda gerek duymadım buna.
Ben de, evliliğim için gereken sabrı gösterdiğimi, çabamı harcadığımı söyledim.
Bunun üzerine "bu konuşmalara gerek yok" dedi.
Sorunun yüzde 99,9 u bende bunun farkındayım dedi:44:
Bu konuşmalarımı istediğin gibi kafanda değerlendirebilirsin dedi.
Bu aşamada kafanda çok fazla soru işareti olduğunu biliyorum.
Merak etme her şey olması gerektiği gibi olacak dedi.
Çok zor ama dünyanın sonu değil. Sen de kendini çok üzme,
Derslerine çalış senin için her şey güzel olacak dedi
Bu arada, hiç ağlamadım. Gözlerim bile dolmadı.
Konuşmasının her kelimesini dikkatle dinledim.
Ben de ona bu aşamada beni mağdur etmeyeceğini bildiğimi, her şeye rağmen bu konuda güvendiğimi söyledim.
Yaklaşık 2,5 saat konuştuk. Yemek yedik. Başka bir yerde kahve içtik vs.
Hiç sesi bile yükselmedi
Arada espriler yaptık güldük falan.
Ben çok şaşkınım galiba.. Şokta olabilirim. Çünkü normal konuşmalarımız bile bir anda tartışmaya dönüşürdü bizim.
Kahvelerimizi içtikten sonra kalktık..
Otoparka beraber gittik,
Tokalaştık ve ayrıldık. o kadar.
Garipti... Hararetli tartışma olur diye bekliyordum açıkçası..
Çok sakin geçti.. Ve huzurluydum.
:44:
Şu anda neden ağlıyorum bilmiyorum. Kendimi öyle çaresiz ve mutsuz hissediyorum ki..
Geçecek biliyorum. Bilmeme rağmen, engel olamıyorum.
14 yıl sürdürdüğüm evliliğim bitiyor..
Önümüzdeki günlerde kendimi güçlü hissettiğim bir gün boşanma davamı açacağım.
Pazar günü orada kalan son eşyalarımı almak için gideceğim.
Az önce babam aradı.. O arayana kadar gayet iyiydim, müzik falan dinliyordum..
Babam sen çok güçlüsün, biz senin hep arkandayız, bu işten hayır gelmeyeceği belliydi elinden geleni yaptın dedi..
Dün en son yaşadığımız eve gittiğimde, kayınvalidem de aynı şeyleri söyledi...
Bu işten artık hayır yok..Sen yolunu çiz, ben sana güveniyorum başaracaksın hayata bir kez geliyoruz kıymetini bil yazık etme kendine daha fazla dedi..
Bunları bilmeme rağmen, neden ağlıyorum ve mutsuzum, neden engel olamıyorum kendime bilmiyorum.
Bekliyorum ki birisi de "şu yolu denemedin bunu da dene" desin diye...ama yok.. Niye bunu bekliyorum, neden bazen korkularım umutlarımı bastırıyor.
Ardından ağlanacak bir evlilik değil biten oysa...
Sadece o kadar çok sabrettim, o kadar çok emek verdim, o kadar çok bekledim.. o kadar çok sorunları çözmeye çabaladım ki...
Elimde kalanın koskoca bomboş 14 yıl olduğunu, gençliğim olduğunu görmek çok acıtıyor canımı...
Aslında her anım böyle değil, belki de bastırıyorum güçlü görünmeye çalışıyorum etrafa ama sanırım değilim..
Şu an berbat haldeyim...karmakarışığım...yazmak istedim sadece...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?