Seninle bir dönem dahi olsa huzuru yakalayabilen adamın alnından öperim.Yok yeterince huzurluyduk o dönem. Bana değer verdiği için git hasret giderin senin için de iyi olur dedi ben her zaman ki gibi kıymet bilmedim..
Bu konuyu okuyunca hatırladım seniDaha yeni evliydik. 2 buçuk ay olmuştu henüz. 5 senelik beraberliğimiz vardı. Öyle de çok seviyorduk ki birbirimizi. Aslında ben hiçbir zaman layık olamadım kocama. Sevgiliyken de hep kavga sorun çıkarırdım. Az önce annemin yüzüme haykırdığı herşeyin özetiydi. Aynı babam gibiyim ben. Geçimsiz, aksi, küfürbaz, kötü bir insanım kısacası. Aslında 1 buçuk aydır çok iyiydik. Annemlerin çok uzaklarda oluşunu kabullenmiştim yokluklarına alışmıştım . Evimi benimsemiştim. 10 gün önce annemler yaşadığım yere geldi yurtdışından. Eşim istersen annenlerde kal onlar gidene kadar hasret giderirsiniz dedi. Çokta iyi oldu aslında bana çok iyi geldi moral olarak . Fakat bir kaç gün önce eşimle tartıştık. Görümceler şuraya buraya gidiyor kaynana ile birlikte, bana bir kere gelmediler, beni sosyal medya hesaplarından silmişler gibi konulardı tartışma sebebimiz. Ne b*k yerlerse yesinler gibi bi laf ettim sinirlendi ki kendisi bana hak verip ne halleri varsa görsünler diyen insandı. Zorla haklıyken haksız duruma düşmeyi başardım. Bilmiyorum belki de baştan beri haksızdım. Belki de gereksiz şeyleri takıp evliliğini mahvetme aşamasına sürükleyen takıntılı bi aptalım. Evden bişey alacaktım eşimi aradım küs olduğumuz halde. Annem de evine git bugün orda kal yarın gelirsin dedi. Eşim de kendi annesinin evinde kalıyordu bu süreçte. Geldik eve direkt yatmaya gitti. Ne bu tavır dedim ne bekliyorsun dedi . Özür dilememi bekliyormuş o gün ettiğim laftan dolayı. Dilemem hakettiler dedim. Sonra tartışmaya başladık bildiğiniz tekme tokat kavga ettik ilk defa. Annemi aradı ben artık bıktım dedi bunu da götürün giderken boşanacak mıyız ne olursa olsun artık dedi. Ne söylediyse annem hepsinde ona hak verdi . Annemler eve geldiler gecenin bi vakti. Bağırışlarımız sokakta duyuluyormuş. Eşimi annesinin evine yolladı annemler . O gittikten sonra polis geldi apartmandakiler haber verdi sanırım. Bişey yok iyiyim dedim benden kaynaklı bi sorundu kusura bakmayın dedim gittiler . Annem bitti buraya kadar en kısa zamanda boşanıp benimle geliyorsun dedi ağladı. Oysa ki ben seviyordum eşimi. Ailesi canımı o kadar yaktığı halde daha önce de yaptıkları bi takım şeyler olduğu halde kına gecemi düğünümü mahvettikleri halde ettiğim bi söz için onları savunması zoruma gitti . Ayrı kaldığımız şu 10 günde bile benden soğumuş gibi geldi canım yandı. Ben sütten çıkmış ak kaşık değilim biliyorum. Hatta kendimi şuan dünyanın en berbat insanı gibi hissediyorum . Keşke bütün bunlar bi rüya olsaydı. Herşeyi kendi ellerimle mahvettim . Kimsenin yüzüne bakacak yüzüm kalmadı. Yüzünü çizmişim o halde eve gitti annesi babası kim bilir neler dedi arkamdan. Kavga ederken kız kardeşleri için “iki sürtük yüzünden bu haldeyiz” dedim boğazıma sarıldı. Yolun sonuna gelmek böyle bişey mi? Dünyanın sonu gelmiş gibi hissediyorum. Ölmek istiyorum gerçekten . Hiç kimse böyle birini kaybettiği için üzülür mü? Ben bu dünyaya ne verdim ki? Ne iyi bi evlat olabildim, ne iyi bir eş, ne de iyi bir anne olabileceğim . Herkesi üzdüm. İnsanların başına bela olmaktan öteye geçemedim. Maalesef ki o nefret ettiğim babamdan hiç bir farkım yok . Şu camdan atlayıp canımdan olmanın elimdekileri kaybetmekten ne farkı var ki? Hayatım öyle de son bulacak böyle de.
Sizi ancak ,sizin gibi benzer durumu yaşayanların anlayacağını düşünüyorum.Ben de benzer bir durum içerisindeyim ,fakat tam zıttı .Bu evinize alışmak veya soğumaktan ziyade .Yaşıyor olduğunuz ülkeye ,çevreye adapte olamama durumu .Aklınız sürekli ,doğup büyüdüğünüz ,aileniz ve arkadaş çevrenizde .Evlenirken bu tür kararlar alıp hezimete uğramakta var .Ancak maalesef bir çoğumuz ,sonrasını düşünememiş olabiliyoruz .Kendinizi suçlamak yerine ,olayı çok boyutlu düşünün .Evliliğinizden memnun ,musunuz ?Eşinizi seviyormusunuz?Bu yeni ortama uyum sağlayabilecekmisiniz ?en zor ve aşılması güç konusa bence ,bulunduğumuz ortama kendimizi ait hissedememe,yani yabancılaşma .Allah yardımcınız olsun .Kızlar daha önce bahsetmiştim annemler yurtdışında ben Türkiye’ye gelin geldim. Yurtdışında büyüdüm ben 2 buçuk aydir evliyim. Annemler nikahtan sonra geri döndüğünde çok zorlandım günlerce ağladım. Ordaki yaşamımı, arkadaşlarımı, çevremi hala çok özlüyorum. Son 1 aydir biraz alışmıştım galiba umudum kesildiği için. Evime biraz olsun bağlanmıştım.
Neyse konu şu ki annemler bir kaç hafta önce Türkiye’ye geldi hem bana moral olsun diye hem beni özlemişlerdi. Sadece 10 günlüğüne gelmişlerdi ama biliyorsunuz işler biraz karıştı uzatmak zorunda kaldılar izinlerini. Eşim ilk geldiklerinde istersen onlar gidene kadar annenlerde kal beraber vakit geçirirsiniz dedi ve ben 2 haftadır annemlerdeydim. Dün kendi evime geldim ama soğuduğumu hissediyorum çıkıp gitmek istiyorum burdan. Kendimi buraya ait hissetmiyorum. Sizce yeni evli bir insanın 2 hafta için bile olsa evinden uzaklaşması hata mı? Zaten içimde sürekli bi baskı var gidecekler geçici bir süre için geldiler yine yalnız kalacağım diye. Hani belki burda yaşasalar kendim bu kadar sık gitmek istemeyeceğim bile ama gidecekler düşüncesi, içimdeki o baskı beni hatadan hataya sürükledi eşimle sürekli kavga ettim saçma sapan şeyleri bahane edip. Çok huzursuzum.. Ben ne yapacağım, nasıl alışacağım?
Annemi çok çok üzdüm. Geldiğinden beri günlerini zehir ettim. İlk geldiğinde herşey güzeldi evime alıştığımı görüp o da sevinmişti ama sonra işler çığırından çıktı. Kavgalarımıza şahit olmaktan, benim yüzümden eşimin ailesiyle yüz göz olmaktan bıktı kadın. Kendimi berbat hissediyorum. Nasıl toparlayacağım? Anneme kendimi nasıl affettireceğim? Kendimi suçlamaktan kafayı yemek üzereyim.
Eşime huzur vermekte bişey yok ki yüzüne gülsem mutlu oluyor zaten.Seninle bir dönem dahi olsa huzuru yakalayabilen adamın alnından öperim.
Acaba eşiniz biraz saf biri mi?Eşime huzur vermekte bişey yok ki yüzüne gülsem mutlu oluyor zaten.
Zavallım.... Çok uzun sürmez ama bu hali. Eninde sonunda bıkacak senden böyle devam edersen.Eşime huzur vermekte bişey yok ki yüzüne gülsem mutlu oluyor zaten.
Hay insafınız kurusun şu ilk sayfada yorumları olan üyeler... ev, çevre ve hatta ülke değiştirmişsin ve bu gelişme henüz çok yeni. 2.5 ay çok kısa bir zaman. Aileni özlemen alışamaman gayet normal. Ancak artık bir yola çıktın. Arkana bakmazsan yol alırsın... hep ailenle olursan evine alışamazsın. Ailenle her gün görüşme süreyi ve sıklığı azalt, böylece alışacaksın evine emin ol. Anneni üzmüşsen bile bu davranışlarına bir son verip evine eşine odaklanırsan annen dahil hepiniz mutlu olacaksınız.
Kesinlikle şu kadarcik evlilikte neler yaşamış nelerBu konuyu okuyunca hatırladım senisen bu konuyla ilgili açmışsın zaten daha önce konular. Kocanın ailesininde yaptıkları o kadar normal ki sen bir destek almalısın daha 3.5 ayda neler olmuş. Destek almam diyorsan boşan herkes kurtulsun rahatlasın senin bu tavrın değişmeyecek belliki.
daha kibar veya en azindan alinti yaparak bir yorum beklerdim sizden.Hay insafınız kurusun şu ilk sayfada yorumları olan üyeler...
Ay kıyamam ya yazık adama. Tez zamanda güzel gülüşe de doyar inş.Eşime huzur vermekte bişey yok ki yüzüne gülsem mutlu oluyor zaten.
Hayır çok sevgi dolu biriAcaba eşiniz biraz saf biri mi?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?