- 12 Mart 2011
- 934
- 17
- 68
- Konu Sahibi Hannah McKay
-
- #1
Merhabalar
Benim derdim hemcinslerimin kıskançlığı. Şimdi böyle dedim diye beni kendini bişey sanan biri sanmayın. Çünkü artık gerçekten yoruldum çare istiyorum
Kıskanılmak çok kötü bir şey devamlı iğnelemeler, laf sokmalar, başına iyi bir şey gelse illa sevincini baltalayacak bir laf, kötü bir şey gelse sahte üzüntü altında yüzlerde bir mutluluk görmek. Off ben çok yoruldum artık bunlardan.
Hiç istisnasız bütün yakın arkadaşlarım yaptı bana bunları. Başlarda o kadar tatlı kızlar gibi görünüyorlar ki sanıyorum ki dostum onlar benim kötülüğümü istemez dedikleri de dost acı söyler hesabıdır sanıyordum ama sonra anlıyordum gerçek yüzlerini. Tabi o arada soktukları lafları takıyordum kafama hep. Hani dostlar ya acı söylüyorlar diye düşünüyordum.
Etrafıma bakıyorum güzel arkadaşlıkları olan insanlara ve o kadar imreniyorum ki.
Bense hep dost maskeli düşmanlarla arkadaş olmuşum.
Merak ediyorum bu genel bir şey mi yani her arkadaşlıkta kıskançlık olur mu? Ne çok isterdim güvenebileceğim bir dostum olmasını. İnsanlarla mücadele etmek çok yorucu. Hele ki bu insanlar yakın arkadaşlarsa.
Diyorum kimseyle yakın arkadaş olmayacağım artık ama o da olmuyor insan ailesi hariç yakın hissedeceği birisi olsun istiyor.
Şimdi derdim şu ki kıskanılmamak için ne yapmalıyım? Anlamıyorum ki ben mi yanlış arkadaş seçiyorum yoksa sonradan mı bozuluyorlar.
Bu da dert mi falan demeyin lütfen 25 yaşıma kadar bunlarla uğraştım ve yoruldum artık
Benim derdim hemcinslerimin kıskançlığı. Şimdi böyle dedim diye beni kendini bişey sanan biri sanmayın. Çünkü artık gerçekten yoruldum çare istiyorum
Kıskanılmak çok kötü bir şey devamlı iğnelemeler, laf sokmalar, başına iyi bir şey gelse illa sevincini baltalayacak bir laf, kötü bir şey gelse sahte üzüntü altında yüzlerde bir mutluluk görmek. Off ben çok yoruldum artık bunlardan.
Hiç istisnasız bütün yakın arkadaşlarım yaptı bana bunları. Başlarda o kadar tatlı kızlar gibi görünüyorlar ki sanıyorum ki dostum onlar benim kötülüğümü istemez dedikleri de dost acı söyler hesabıdır sanıyordum ama sonra anlıyordum gerçek yüzlerini. Tabi o arada soktukları lafları takıyordum kafama hep. Hani dostlar ya acı söylüyorlar diye düşünüyordum.
Etrafıma bakıyorum güzel arkadaşlıkları olan insanlara ve o kadar imreniyorum ki.
Bense hep dost maskeli düşmanlarla arkadaş olmuşum.
Merak ediyorum bu genel bir şey mi yani her arkadaşlıkta kıskançlık olur mu? Ne çok isterdim güvenebileceğim bir dostum olmasını. İnsanlarla mücadele etmek çok yorucu. Hele ki bu insanlar yakın arkadaşlarsa.
Diyorum kimseyle yakın arkadaş olmayacağım artık ama o da olmuyor insan ailesi hariç yakın hissedeceği birisi olsun istiyor.
Şimdi derdim şu ki kıskanılmamak için ne yapmalıyım? Anlamıyorum ki ben mi yanlış arkadaş seçiyorum yoksa sonradan mı bozuluyorlar.
Bu da dert mi falan demeyin lütfen 25 yaşıma kadar bunlarla uğraştım ve yoruldum artık