Kesinlikle sen beklentini az tut bu durumun artılarını al hayatınaYani bunu aile ozlemini bitirmek annemle yasamak yerine kendim icin bir firsat olarak gorsem daha iyi olur diyorsunuz? Ne kadar az beklenti o kadar az hayal kirikligi.. Belki bekleyebilecegimden daha iyi seyler olur kim bilir
Affetmek insanı aydınlığa götürür ve iyileştirir. Kalbin çok güzel hic kin tutamiyorsun. o kalbe affetmek yakısır.senin mutluluğun için bir çaba hissediyorsan bir şans ver canım. Yolun bahtın açık olsun.
Ben su an Türkmenistandym burda yasam kosulu bizler icin cok iyi ama normal halk icin zor. Anneni anlıyorum o yuzden parasızlık çekmiş ya. Belki yeni bir düzen kurarsın orda.Romanya
Ben su an Türkmenistandym burda yasam kosulu bizler icin cok iyi ama normal halk icin zor. Anneni anlıyorum o yuzden parasızlık çekmiş ya. Belki yeni bir düzen kurarsın orda.Romanya
Babadan ayrı kalmak çok kolay gelir de anneden ayrı kalmak apayrı bir boyut.Merhaba hanimlar,
ilk konumu daha guzel birseyler icin acmak isterdim ama kismet boyle birseye oldu..
Benim annem yabanci, babamla ben kucuk yastayken bosanmislar. Biz 11 yasima kadar annemle birlikte yasadik. Sonra annem kendi ulkesine gitti, ben de babam halam ve dedemin yaninda buyudum. O yillarda yasadiklarim kisiligimi dusuncelerimi bakis acimi herseyi etkiledi. Anlatacak cok sey var elbet ama ben anne tarafindan bahsedeyim.
Yasim suan 24, annem 12 sene sonra ilk kez Turkiye ye geldi. Yillar boyunca gelmesini istedim gelmedi, hep bir engel vardi. 3 sene kadar once ben para biriktirip gitmek istedim o zaman da bir bahane uretip kabul etmedi. 2 sene once de bir saglik problemim olmasina ragmen yazip sormadi ben de en sonunda denemekten vazgectim ve annemi hayatimdan silmeye karar verdim.
Yaklasik 7 ay once bir mail atti ve sonunda Turkiye ye gelecegini; kabul etmemi umdugunu vs soyledi. Ben de son bir sans vererek gelmesini kabul ettim. Gecen hafta esiyle geldiler ve birlikte 1 hafta gecirdik. Bir saat kadar once yolcu ettim ve ise gectim. Simdi de karmakarisik duygular icindeyim..
Guzel vakit gecirdik, esini cok sevdim ayni sekilde o da beni. Ulkelerine gidip orada yasamami teklif ettiler, universite okumak istersem her sekilde yardim edeceklerini soylediler. Ziyaret icin bile olsa gelmemi istediler. Ben de tam onlara ve benimle ilgilenen, gelecegimle ilgili sorular soran, yemegimi dusunen arkamda durmak desteklemek isteyen bir aile fikrine alismaya baslamistim ki gittiler. Simdi ne yapacagimi ise bilmiyorum.
Bunca yil neden gelmedigi neden beni istemedigi ya da hasta oldugumda arayip sormadigi hakkinda sorular sordum konustum. Bekledigimden cok farkli seyler soylemedi acikcasi. Parasinin olmadigi, cok zorluk yasadigi, hastaliklar gecirdigi bazen internete bile ulasamadigi vs vs. Sonucta dusununce hepsi bahane.
Simdi dusunuyorum annemi affetmeli miyim? Onca yili ve bende actigi yaralari kapatabilir miyim? Yurtdisina gidip onlarla yasayabilir miyim? Bir ailemin olmasi nasil olur? Ne yapmaliyim ne hissetmeliyim? Tek bildigim tam yeniden buldugumu dusunmus, alismaya baslamisken tekrar ulkesine donmesi. Ne zaman bir daha gorebilecegimi bilmemek ve simdiden ozledigim.. Onun disinda kafamda hersey karman corman.
Cok uzun olduysa affola, icimi dokmeye ihtiyacim varmis sanirim. Yorumlariniza guzel dusuncelerinize her zaman acigim. Dertlesmek paylasmak iyi gelir kafamdakileri netlestirir belki.. :}
Malesef buradakilerle de aram cok iyi degil. Halam hep kendini annem yerine koymaya calisti yillarca baskiyla buyuttu. Annen sana hic bir sey ogretmemis sen cok beceriksizsin gozun disarida hic bir sey yapamazsin diye diye gecirdik gunleri. Onun yuzunden hala mutfaga girdigimde birseyi yanlis yapacagim diye elim ayagima dolasir, buyuk guvensizlik yaratti malesef icimde. Son zamanlarda saygimi da iyice kaybettim. Calistigim sure boyunca hep eve destek oldum yeri geldi ac kaldim kendime ustume basima bir sey almak istedim alamadim. Arkadaslarimla cikmak istedim gezmek istedim param yok diye cikamadim. ama onlar rahat olsun borclar bitsin rahatlariz dedim ailem dedim verdim hep.
Birkac ay once dislerimde sikinti cikti yaklasik 1 sene surecek tedavi surecine girecegim ve maddi olarak baya sikintiya dustum. o yuzden bir sure eve para veremeyecegim. halam da Bana gelip birseye ihtiyacin var mi nasilsin demek yerine bu ay para vermedin diye ustune aciklayinca benim de dislerim curuk ben yaptirmiyorum sen nasil bencilsin diye saydirdi da saydirdi. o dakikadan sonra artik son kalan saygim da gitti iste.
Babam da elinden geleni yapmistir diye dusunuyorum ama halamin aksine o da cok uzakti. baba sirtim kotu kamburum cikacak dik duramiyorum derdim yok biseyin yok diye umursamaz gormezden gelir hastaneye goturmezdi. ise gidip gelislerinde zaten dogru duzgun gormezdim. simdi de ayni sekilde ayda bir anca goruyorum gormuyorum. maddi ya da manevi cok yakin oldugunu hissetmedim acikcasi hicbir zaman.
Dedemi bir cok severdim, alkol problemi vardi yillarca cok ugrastik aci cektik ama ben hep sevdim en yakin oydu benim icin en akli basindamiz da dedem oldu ama onu da 3 ay once kaybettik. beni eve baglayan ya da duygusal olarak yakin hissettigim aile dedigim biri kalmadi yani acikcasi. gun gelse de kurtulsam diye bekliyorum.
Merhaba hanimlar,
ilk konumu daha guzel birseyler icin acmak isterdim ama kismet boyle birseye oldu..
Benim annem yabanci, babamla ben kucuk yastayken bosanmislar. Biz 11 yasima kadar annemle birlikte yasadik. Sonra annem kendi ulkesine gitti, ben de babam halam ve dedemin yaninda buyudum. O yillarda yasadiklarim kisiligimi dusuncelerimi bakis acimi herseyi etkiledi. Anlatacak cok sey var elbet ama ben anne tarafindan bahsedeyim.
Yasim suan 24, annem 12 sene sonra ilk kez Turkiye ye geldi. Yillar boyunca gelmesini istedim gelmedi, hep bir engel vardi. 3 sene kadar once ben para biriktirip gitmek istedim o zaman da bir bahane uretip kabul etmedi. 2 sene once de bir saglik problemim olmasina ragmen yazip sormadi ben de en sonunda denemekten vazgectim ve annemi hayatimdan silmeye karar verdim.
Yaklasik 7 ay once bir mail atti ve sonunda Turkiye ye gelecegini; kabul etmemi umdugunu vs soyledi. Ben de son bir sans vererek gelmesini kabul ettim. Gecen hafta esiyle geldiler ve birlikte 1 hafta gecirdik. Bir saat kadar once yolcu ettim ve ise gectim. Simdi de karmakarisik duygular icindeyim..
Guzel vakit gecirdik, esini cok sevdim ayni sekilde o da beni. Ulkelerine gidip orada yasamami teklif ettiler, universite okumak istersem her sekilde yardim edeceklerini soylediler. Ziyaret icin bile olsa gelmemi istediler. Ben de tam onlara ve benimle ilgilenen, gelecegimle ilgili sorular soran, yemegimi dusunen arkamda durmak desteklemek isteyen bir aile fikrine alismaya baslamistim ki gittiler. Simdi ne yapacagimi ise bilmiyorum.
Bunca yil neden gelmedigi neden beni istemedigi ya da hasta oldugumda arayip sormadigi hakkinda sorular sordum konustum. Bekledigimden cok farkli seyler soylemedi acikcasi. Parasinin olmadigi, cok zorluk yasadigi, hastaliklar gecirdigi bazen internete bile ulasamadigi vs vs. Sonucta dusununce hepsi bahane.
Simdi dusunuyorum annemi affetmeli miyim? Onca yili ve bende actigi yaralari kapatabilir miyim? Yurtdisina gidip onlarla yasayabilir miyim? Bir ailemin olmasi nasil olur? Ne yapmaliyim ne hissetmeliyim? Tek bildigim tam yeniden buldugumu dusunmus, alismaya baslamisken tekrar ulkesine donmesi. Ne zaman bir daha gorebilecegimi bilmemek ve simdiden ozledigim.. Onun disinda kafamda hersey karman corman.
Cok uzun olduysa affola, icimi dokmeye ihtiyacim varmis sanirim. Yorumlariniza guzel dusuncelerinize her zaman acigim. Dertlesmek paylasmak iyi gelir kafamdakileri netlestirir belki.. :}
valla annene guvenıp yola çıkma.senı yıne yarı yolsa bırakır ve sonu husran olur.ne bılım yurtdısında okusan da tam guvenme ona aynı zamanda orda çalış flanMerhaba hanimlar,
ilk konumu daha guzel birseyler icin acmak isterdim ama kismet boyle birseye oldu..
Benim annem yabanci, babamla ben kucuk yastayken bosanmislar. Biz 11 yasima kadar annemle birlikte yasadik. Sonra annem kendi ulkesine gitti, ben de babam halam ve dedemin yaninda buyudum. O yillarda yasadiklarim kisiligimi dusuncelerimi bakis acimi herseyi etkiledi. Anlatacak cok sey var elbet ama ben anne tarafindan bahsedeyim.
Yasim suan 24, annem 12 sene sonra ilk kez Turkiye ye geldi. Yillar boyunca gelmesini istedim gelmedi, hep bir engel vardi. 3 sene kadar once ben para biriktirip gitmek istedim o zaman da bir bahane uretip kabul etmedi. 2 sene once de bir saglik problemim olmasina ragmen yazip sormadi ben de en sonunda denemekten vazgectim ve annemi hayatimdan silmeye karar verdim.
Yaklasik 7 ay once bir mail atti ve sonunda Turkiye ye gelecegini; kabul etmemi umdugunu vs soyledi. Ben de son bir sans vererek gelmesini kabul ettim. Gecen hafta esiyle geldiler ve birlikte 1 hafta gecirdik. Bir saat kadar once yolcu ettim ve ise gectim. Simdi de karmakarisik duygular icindeyim..
Guzel vakit gecirdik, esini cok sevdim ayni sekilde o da beni. Ulkelerine gidip orada yasamami teklif ettiler, universite okumak istersem her sekilde yardim edeceklerini soylediler. Ziyaret icin bile olsa gelmemi istediler. Ben de tam onlara ve benimle ilgilenen, gelecegimle ilgili sorular soran, yemegimi dusunen arkamda durmak desteklemek isteyen bir aile fikrine alismaya baslamistim ki gittiler. Simdi ne yapacagimi ise bilmiyorum.
Bunca yil neden gelmedigi neden beni istemedigi ya da hasta oldugumda arayip sormadigi hakkinda sorular sordum konustum. Bekledigimden cok farkli seyler soylemedi acikcasi. Parasinin olmadigi, cok zorluk yasadigi, hastaliklar gecirdigi bazen internete bile ulasamadigi vs vs. Sonucta dusununce hepsi bahane.
Simdi dusunuyorum annemi affetmeli miyim? Onca yili ve bende actigi yaralari kapatabilir miyim? Yurtdisina gidip onlarla yasayabilir miyim? Bir ailemin olmasi nasil olur? Ne yapmaliyim ne hissetmeliyim? Tek bildigim tam yeniden buldugumu dusunmus, alismaya baslamisken tekrar ulkesine donmesi. Ne zaman bir daha gorebilecegimi bilmemek ve simdiden ozledigim.. Onun disinda kafamda hersey karman corman.
Cok uzun olduysa affola, icimi dokmeye ihtiyacim varmis sanirim. Yorumlariniza guzel dusuncelerinize her zaman acigim. Dertlesmek paylasmak iyi gelir kafamdakileri netlestirir belki.. :}
Senin hikayenin bi benzerinide ben yaşadım .Babamla annem ben 12 yaşındayken ayrıldılar .12 yıl boyunca babamı hiç görmedim üstelik aynı şehirde yaşıyorduk.
Bi gün abim eve geldi babam kaza yapmış dedi ,trafik kazası ağır yaralı 1 ay yoğun bakımda kaldı ilk kez o zaman gördüm gerçi sargılardan pek de göremedim ama .Bi daha uyanmadı 1ay sonunda vefat etti.Allah yaşatmasın böyle de karşılaşabilirdin onun için herşeyi unut ,affet kalan zamanınızı telafi edin
Ben Romanya'lı anne için biraz daha ılımlı şeyler yazacağım, kadın Türkiye'de evlenmiş, çocuğu Türkiye'de doğmuş, yani konu sahibesi Türk vatandaşı, çocuğu 11 yaşına gelene kadar burada kalmış, sonrasında ülkesine dönmüş, benim bildiğim kadarıyla Türk vatandaşı olan çocuğunuza, hele de babasından ayrılmışsanız pasaport çıkartıp yurtdışına götürebilmeniz için babanın muvafakatname vermesi gerekir, velayet kimde olursa olsun muvafakatname olmadan 18 yaşın altındaki çocuğunuz için pasaport çıkartamıyorsunuz.
Belki annesi böyle bir sorun yaşadı, baba gerekli belgeyi vermedi, Romanya sizlerinde yazdığına göre halkının pekte refah içinde yaşadığı bir ülke değil, geçen 12-13 yıl içerisinde maddi imkansızlıklar yüzünden kızıyla irtibata geçememiş olabilir.
Öte yandan annesini tanımıyor, karakterini bilmiyor, belki neden görüşmediğini açıkladığı tüm gerekçeleri birer bahaneden ibaret bilemeyiz, bu sebeple elbette temkinli olmalı, aile olmak adına çok fazla hayaller kurmamalı ama annesinden dolayı vatandaşlık alabilir, orada okuyabilir, okurken çalışabilir, iş imkanlarını da araştırırsa yarı yolda bırakılma ihtimaline karşı hazırlıklı olur.
Konu sahibesi çokta yüksek beklentilere girmeden annenizi tanımak, onunda sizi tanıması adına bir fırsat verebilirsiniz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?