sizin yaşadığınız yerdekiler bir garipmiş bunu tüm dünyaya genelleyemeyiz herkes kalpsiz ikiyüzlü olacak diye bir şey yok.Gurbet ne zor yazması, okuması, yaşaması... herşey soğuk kalpler bile bende henüz alışamadım yaşıtım kimse yok. Konuşulan konulara yabancıyım samimiyetsiz davranış gördüğüm zaman uzaklaşıyorum. Herkes yüzüne gülüp arkandan konuşuyor. O kadar çok bunaldım ki tek yaşantım ev işleri oldu artık dışarı bile çıkmak istemiyorum Allah yardımcımız olsun
Yurtdışında farklı fikirlere kültürlere açık olmalısınız. Çat kapı evlere gidilmediği gibi hadi bir kahve içelim demezler. Şu gün şu saatte şurada buluşalım derler ve hemen takvimlerine yazarlar. Ben arkadaşlarımla çocuk oyun grubunda tanışmıştım. Çocukları bırakıp alırken merhaba günaydın muhabbeti oluyor zaten. Biz diğerlerinden daha geç başladık oyun grubuna, diğer anneler birbirini zaten tanıyordu. Ben çocuğu bırakıp herkese hoşçakalın deyip gidiyordum. Kreş nehir kenarında olduğu için yürüyüş yapıyordum.Selam hanımlar, ben uzun yıllardır yurtdışında yaşıyorum. Aslında Türk nüfusunun fazla olduğu bir yer ama ben çok yalnızım. Ailem ve eşimin ailesi Türkiyedeler. Akraba olarakta kimsemiz yok. İki çocuğum var.
Çocuklarımın okulundan annelerle veya komşularla tanışıyorum ama kimseyle arkadaş olamıyorum. Oldukça yüzeysel konuşmalar ve çoğu zaman sıkılıyorum. Üniversite zamanlarımda arkadaş çevrem genişti , hayatımın hiçbir döneminde arkadaşsız kalmadım. Yaşla mı alakalı bilemiyorum, 30 yaşındayım, yakınlık kuramıyorum insanlarla. İçten davranamıyorum, sürekli bir duvar hissediyorum insanlarla aramda. Sevdiğim anlaşabileceğimi düşündüğüm kişilerde var ama herkes çok yoğun. Görüşme talebinde bulunduggmda reddedilmekten yoruldum. Koca kadın oldum arkadaş olmak için peşlerinden mi koşmam gerekiyor? Ben mutlu olduğumda onu paylaşabilceğim veya üzgünken arayıp rahatça geliyorum diyebileceğim bir arkadaşım olsun istiyorum. Çok mı çocuksu bir istek bu? Yani o tip arkadaşlıklar gençken mi oluyordu sadece? Yetişkin insanlar sadece sorumluluklarla mı uğraşır? Bu arada eşim benim gibi düşünmüyor, yoğun çalışıyor ve benim kadar hevesli değil insanlarla görüşmeye. Ben şikayet ettiğimde pek anlamıyor hislerimi, ona göre benim istediğim gibi bir arkadaşlık lisede üniversitede olurmuş.
bu yorumla da isveç hayallerim başladı4 sene önce taşındığım kasabada sadece yabancılar yaşıyordu (isvecli) bir çoğu da çocuklu aileler ve emekliler. Taşındığım gün çevrinmedeki komşular çiçek ve hediye getirdiler mahallemize hosgeldiniz diye , daha sonra her ay birimizin evinde buluşup kahve günü yaptık. Hepside çok sevecen sıcak insanlar. Kırsal kesimdeki insanlar daha sıcak bana göre , gerçi büyük şehirde yasarkende komşularım çok iyiydi sanırım ben bu konuda şanslıyım
ayy 1 yılda insan akraba olur ya sürekli göre göreBenim gittiğim klüp de aynı, 1 yıldan sonra bana ilk kez merhaba dedilerO noktadan sonra sosyal hayattan beklentimi sıfıra indirdim
Senin entep yemeklerini tadan kapinda siraya girerdi kesin zatenayy 1 yılda insan akraba olur ya sürekli göre göre
çok enteresan geldi
ben hiç yapamazmışım yorumlarda onu anladım sokak ortasında benimle arkadaş olmak isteyen 1 kişi bile yok mu diye bağırırdım kesin
kuzey Amerika da birebir aynı düşünceler içindeyim. Kovidin çok etkisi oldu benim bu kadar muhabbetsiz birine dönüşmemde. Önceleri arkadaş edinmeye çslışır, insanları davet eder, arar sorardım, şimdi be gerek var modundayım.@MissCherryBlossom Yıllar içinde benimde muhabbet yeteneğim öldü sanki, konuşmak gereksiz gelmeye başladı. Bunu şimdi niye anlatayım, karşımdakinin ilgisini çekmez ki diye düşünüyorum sürekli. Bu yüzden yakınlık gösterip, samimiyet kuramıyorum.
abd’de istemediğin kadar çok arkadaş bulabilirsin aslında, o kadar çeşitli etnik köken ve karakter var ki seç beğen al. insanlar önyargısız ve sıcakkanlı bir çoğu.. sizin şanssızlığınız biraz avrupa olmuş, bana göre avrupa’ya her insan uyum sağlayamaz gerçekten halkın dili bizden çok daha farklı. yine de klüplere gezilere katılsanız nasıl olur ?
Yurtdışında farklı fikirlere kültürlere açık olmalısınız. Çat kapı evlere gidilmediği gibi hadi bir kahve içelim demezler. Şu gün şu saatte şurada buluşalım derler ve hemen takvimlerine yazarlar. Ben arkadaşlarımla çocuk oyun grubunda tanışmıştım. Çocukları bırakıp alırken merhaba günaydın muhabbeti oluyor zaten. Biz diğerlerinden daha geç başladık oyun grubuna, diğer anneler birbirini zaten tanıyordu. Ben çocuğu bırakıp herkese hoşçakalın deyip gidiyordum. Kreş nehir kenarında olduğu için yürüyüş yapıyordum.
Bir gün yine kapıda muhabbet uzadı "biz X cafeye gidip kahvaltı sohbet ediyoruz, bize katılmak ister misin" dediler. Tabi neden olmasın dedim ve şimdi o gruptakiler en yakın arkadaşlarım. Pandemiye kadar 5 kadın her anneler günü haftasında perşembe-pazar bir başka ülkeye giderdik. Çocuklar büyüdü okula başladı ama bizim haftanın 2 günü kahvaltı rutinimiz devam etti. İki arkadaşım, çocukları daha oyun grubundayken ikinci çocuklarını doğurmuştu, ona rağmen bebeklerini alıp soğuk kar demeden geldiler hep. Bu arada arkadaşın arkadaşı, kardeşi, kuzeni derken bayağı bir çevrem olmuştu.
Biraz da siz girişken olmalısınız. Mesela ben lisanımı ilerletmek için dikiş kursuna yazılmıştım. İsviçre ve Almanya için yazabilirim, her ilçenin kasabanın günlük haftalık gazeteleri olur. Şimdi dijital de var. Açın ilanlara, kurslara bakın. Bana dikiş kurs günleri uygun olduğu için onu seçmiştim, başka kursa denk gelseydim ona yazılırdım. Kurs dediysem çok küçük rakamlar ödeniyor. Oradan da arkadaşlarım oldu ama taşındığımız için eskisi gibi görüşemiyoruz. Eşiniz size destek olmuyorsa köstek de olmasın. İlgilenebileceğiniz bir kurs başlangıç olabilir sizin için.
Eş de önemli bir faktör. Benimki hiç bana karışmadığı gibi eşli toplanmalarımızda da seve seve gelirdi. Biz her ay bir akşam kadın kadına yemeğe giderdik. Eşlerimiz de evde çocuklara bakardı. Bir kitap seçer bir ay onu okur, akşam yemekte de o kitapla ilgili konuşurduk.
Başta da dediğim gibi, bir sonraki yemek hangi gün olsun diye sorunca herkes telefon takvimlerini açar gün seçerdi. Hakikaten neredeyse her güne her saate yazacak bir şeyleri oluyor. O gün ben müsait değilim evde tek başına sessizlik günüm derse biri şaşırmayın. Hafta sonu zaten görüşülmez herkesin aile günü. Özel hayat siz anlatırsanız dinlerler ama kimse kimseye sormaz. Yine inanç, siyasi görüş falan bunlarla genelde kimse ilgilenmez. Benim eşim kabul etmez, eşim istemez falan hiç bilmezler. Daha önceden yapılmış planları yoksa, eşi de evde çocuklar için müsaitse o an nereye isterse oraya giderler.
Bu arada 12 sene önce ilk gittiğimde evin yanındaki çocuk parkında Türk annelerle tanışmıştım. Allahım sanki polis sorgusundayım. Senin kocan kim, şunları bunları tanıyor musun, biz şurada oturanlarla kavgalıyız küsüz, sorar ederlerse siz de konuşmayın onlarla, size ne kadar çocuk parası veriliyor, sen kızlarını bu parka salma gavurların çocukları ellerler hep... ben de saf ilk kibar nazik zamanlarım hepsine cevap vermeye çalışıyorum. Şimdi muhattap bile olmuyorum böyleleriyle.
hayır beni tr’ye bağlayan kimse olmadığı için pek gitmiyorum, ailem de burada. ama türkiye’ye sık giden tanıdıklarım var burada uzaklık kesinlikle problem oluyor onlar içinAslında katılmaya çalışıyorum, çok pasif biri değilim, evde duramazdım hiç pandemiden sonra biraz daha eve alıştım. Diğer yorumlatmasa yazdım, yüzmeye gidiyorum ve 8-9 kadınız, sadece merhaba deyip yüzmeye başlıyoruz, insanlar halbuki böyle ortamlara sosyalleşmem içinde katılır, ama hiç konuşmuyor kimse birbiriyle baya komikEvet ABD gerçekten farklı bir kültür, orada uzaklık açısından sıkıntı oluyordur sanırım, istediğinizde gidebiliyor musunuz tr ye?
Geldim hemen bakıyorumdefne-28 konuya bi bak Istersen
Gurbette olupda Turkiye hasreti cekmek ve biturlu buraya adapte olamamakda bi sorun. Gecen bahsediyodum ya
Orada mı doğup büyüdünüz ?@MissCherryBlossom Kuzey Almanyadayım. Bu kadar Türk’ün yaşadığı bir ülkede yalnız kalmak bana çok dokunuyor. Yıllarım güzel bir ortamım olur ümidiyle beklemekle geçti. Türkiye’deki sosyal hayatı çok özlüyorum. Yıllar içinde benimde muhabbet yeteneğim öldü sanki, konuşmak gereksiz gelmeye başladı. Bunu şimdi niye anlatayım, karşımdakinin ilgisini çekmez ki diye düşünüyorum sürekli. Bu yüzden yakınlık gösterip, samimiyet kuramıyorum.
hemşeri hemşeriyi gurbete .... diye bir laf var ya hani :)Benim universiteden arkadasım da uzun yıllardır yurtdısında okumak icin gitti is buldu kaldı derken biriyle tanıstı evlendi cocukları olunca kız calısamadı her hafta beni arar dertleşiriz o da Turklerden sikayetci aralarına almamıslar kızı neler yaptı davetlerine gitti evine cagırdı yemekler yaptı bir iki gorusmusler sonra kızı hep birden aramayı kesmisler Turk Turku dıslıyo yani gurbette bile Insanlar korkunc!
Bence arkadaslık dostluk her yasta gerekli.. insan ailesine bile anlatamadığı sorunları bazen arkadası ile paylaşıo.. istediğinizde haklısınız.. sizin gibi düşünüp yalnızlık hisseden vardır bence çevrenize daha dikkatle bakın inşallah bulursunuzSelam hanımlar, ben uzun yıllardır yurtdışında yaşıyorum. Aslında Türk nüfusunun fazla olduğu bir yer ama ben çok yalnızım. Ailem ve eşimin ailesi Türkiyedeler. Akraba olarakta kimsemiz yok. İki çocuğum var.
Çocuklarımın okulundan annelerle veya komşularla tanışıyorum ama kimseyle arkadaş olamıyorum. Oldukça yüzeysel konuşmalar ve çoğu zaman sıkılıyorum. Üniversite zamanlarımda arkadaş çevrem genişti , hayatımın hiçbir döneminde arkadaşsız kalmadım. Yaşla mı alakalı bilemiyorum, 30 yaşındayım, yakınlık kuramıyorum insanlarla. İçten davranamıyorum, sürekli bir duvar hissediyorum insanlarla aramda. Sevdiğim anlaşabileceğimi düşündüğüm kişilerde var ama herkes çok yoğun. Görüşme talebinde bulunduggmda reddedilmekten yoruldum. Koca kadın oldum arkadaş olmak için peşlerinden mi koşmam gerekiyor? Ben mutlu olduğumda onu paylaşabilceğim veya üzgünken arayıp rahatça geliyorum diyebileceğim bir arkadaşım olsun istiyorum. Çok mı çocuksu bir istek bu? Yani o tip arkadaşlıklar gençken mi oluyordu sadece? Yetişkin insanlar sadece sorumluluklarla mı uğraşır? Bu arada eşim benim gibi düşünmüyor, yoğun çalışıyor ve benim kadar hevesli değil insanlarla görüşmeye. Ben şikayet ettiğimde pek anlamıyor hislerimi, ona göre benim istediğim gibi bir arkadaşlık lisede üniversitede olurmuş.
Ilk zamanlar bende sizin gibi üzülürdüm Arkadaş im yok diye..
Zamanla Alıştım sanırım bende kimse ile çok fazla samimi olamıyorum benim en iyi arkadaşım eşim..
Her yere birlikte gideriz.. zaten tek güvenebileceğim insan da eşim...
Komşular var ama öyle çok sık gidip gelmiyoruz..
Ben alıştım bu hayata..
Sizde kurslara vs katılabilirsiniz orda yeni insanlar tanırsınız...
Hemde değişiklik olur sizin için..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?