- 16 Eylül 2014
- 77
- 71
- 23
- 36
- Konu Sahibi YalnizlikPaylasilmazmis
-
- #61
Aynen o yazdiklarinizdan korkuyorum ben de. Sevememekten ve destek görememekten.
Ben eşinize üzülmedim. Sonuç olarak evlenmeden önce sizin çocuk istemediğinizi biliyordu, bile bile neden evlendi? Anneliğe adapte olamayan kadınlar çalışmayan bulaşık makinesinin hırsını bile çocuğundan çıkarabiliyor, o derece. Doğurmakla sevmek bağlantılı değil, çocuğuna nefretle bakıp ''Keşke seni doğurmasaydım'' diyen annelerin sayısı da az değil. O yüzden ''Ben bir çocuğa maddi manevi bakabilirim'' diyebilmeli bir kadın önce, çünkü her ne kadar baba adayları yardım edeceklerini İDDİA ETSELER DE tek yaptıkları kıçlarında pireler uçuşarak uyumak ve ''İşten geldim biraz huzur ver beeöğğ'' diye çirkinleşerek höykürmektir.
Erkekler baba olacağım diye tutturur ama nedense çoğunun bir bez değiştirdiği bile yoktur.
Merhaba arkadaşlar,
Ben 3 yıllık evliyim, henüz çocuğumuz yok, açık konuşmak gerekirse düşünmüyorum da.. Çocukları severim elbet ama hiçbir zaman da çok fazla istemedim çocuk sahibi olmayı. Bunu eşim de biliyordu evlenmeden önce. O zamanlar "zamanla değişir düşüncen" demişti...
Bayramda kayınvalideme gittik, başka akrabalar da vardı, orada başladı "bi torunum olsa" demeye.. Yaşlı kadın, torun istemesi doğal tabii ama başka insanların içinde demesi sinir etti. Her neyse, sonra misafirler gitti, biz bize kaldık, beni oturttu karşısına, başladı kızmaya... yok evleneli onca zaman olmuş, herkesin çocuğu oluyormuş bi biz kalmışız, insanlar yanlış anlarmış, "kusurlu" sayarlarmış. Ne alakası var dedim, bu bir "kusur" değil ki... kaldı ki cidden bu yönde bir rahatsızlığımız olsa (allah korusun) bu da bi kusur değil. Ben öyle deyince sesini daha da yükseltti, torun istiyomuş da, en büyük oğlunun çocuğu olmayacak mıymış, göremeyecekmiymiş o günleri, utanmam lazımmış onun karşısında öyle konuştuğum için. Niye evlenmişiz o zaman, boşuna mı o kadar düğün falan yapılmış.
Kan beynime sıçradı, evlilik illa çocuk doğurmak için midir ? Ayrıca bu bizim özelimiz, hatta en özelimiz. Bizden başka kimse karar veremez. Çocuğu doğuracak olan bensem, en başta benim bunu istemem lazım. Kimsenin zoruyla olacak iş değil dedim. Sonra kayınbabam geldi odaya, konuyu hemen kapattı. Her neyse o mesele orada kapandı sandım, bu sefer de eşim üstüme gelmeye başladı.. Denesek olmaz mıymış, sonradan alışırmışım.. onu da anlıyorum. Yani çocuk istemesi elbette doğal ama ben istemiyorum. Belki de gariplik bende ama cidden hiç düşünemiyorum kendimi o halde. Hem çok büyük bi sorumluluk, hem de hayatımızın baştan sona değişmesi demek. İşime ara vermem lazım, eve kapanmam lazım ve ben buna hiç alışkın değilim. 2 gün evde otursam bunalımda gibi hissederim. Ayrıca tam da bu zamanda, işimde yükselme şansım varken bu konunun açılması... kafam çok karşık, KVyi geçtim ama eşime acıyorum, çocuk istemesi çok doğal ve içimde çok az heves olsa bile tamam diyeceğim ama inanın yok. Hiç yok. Şimdi ne yapayım bilmiyorum... Akıl verirseniz çok sevinirim.
Dünyanın en yanlış yerinde soruyorsunuz bu soruyu. Daha dün çocuk istemeyen bir hanımın kk'da açtığı konuyu okudum. Resmen üstüne abanmış üyeler. Yok kadın depresyondaymış,annesiyle sorunları varmış, ne kadar merhametsiz ve bencilmiş, çocuk sevilmez miymiş, bu merhametsizlikle çocuğu olsa bile çocuğa fiziksel zarar verirmiş, neler neler neler...
Sinirlerim bozulmasın diye konunuzdaki cevapları okumuyorum. Bir sürü seviyesizce mesaj olduğuna eminim.
Aman da bebeğin cennet kokusu yumuk ayakları melek bakışları romantizmi işlemiyor gerçekten çocuk sahibi olmak istemeyen bir kadına. İstemiyorsanız istemiyorsunuz, bu kadar.
Herkes çocuk sevmek zorunda değil. Ben mesela çok az çocuğu gerçekten sevimli, tatlı, güzel, zeki bulmuşumdur. Tıpkı çok az yetişkin insanın gerçekten güzel ve zeki olduğu gibi. Hayalperestliğin gereği yok.
Çok iyi düşünün. Şayet sorumluluk almaktan korkuyorsanız, hayatınızın 18-20 yılını başka bir canlıya adayarak geçirmek istemiyorsanız belki de çocuk sahibi olmamanız en hayırlısı. Ama korkunuz bebek bakımı, alt değiştirmekten iğrenmek gibi daha yüzeysel ve küçük şeylerse belki zamanla aşabilirsiniz.
Ama şunu asla unutmayın, çocuk anneye aittir, bağımlıdır. O bebek doğduğunda torun da torun diye sayıklayan kayınvalideniz olmayacak yanınızda, en fazla bir iki sevecek, belki çarşıya giderken bırakmanızı bile istemeyecek. Babası en fazla birkaç kere sallayıp pışpışlayacak ama işin %90'ı sizde olacak.
Ha şimdiden söyleyeyim ben zamanı gelince çocuk isteyen bir insanım. Ama istemeyen ve sevmeyen kadınlara saygım sonsuz, çok iyi anlıyorum onları. Bu işler öyle kolay değil.
Bir de mahalle baskısını korkunç buluyorum bu konuda ..
Anneler sanki nakliye lojistik hizmeti veriyor ..
Çocuk herkesin .. O çocuğa bilimsel olarak da 3 yasına dek en az bakması gereken kişi annesi.. Diğerleri figüran.
Biz de çocuk düşünmeyen bir çiftiz ve evet beş senelik bir Evliliğin içinde olunca buna kimse inanmıyor . Açikçası özelimi de gerekçekeri ile uluorta Konuşmak istemiyorum. Kime neden hesap vereyim ki?
Sonuç imalar, laf sokmalar , hakaretler ufak ufak..
Bir de üzülmem, kıskanmam, Çocuğum olmuyor diye veryansın etmem gerekiyor insanlara göre ..
Çok enteresandır bu mevzuyu aile içinde en çok dert edinen kişiler eltilerim
Merhaba arkadaşlar,
Ben 3 yıllık evliyim, henüz çocuğumuz yok, açık konuşmak gerekirse düşünmüyorum da.. Çocukları severim elbet ama hiçbir zaman da çok fazla istemedim çocuk sahibi olmayı. Bunu eşim de biliyordu evlenmeden önce. O zamanlar "zamanla değişir düşüncen" demişti...
Bayramda kayınvalideme gittik, başka akrabalar da vardı, orada başladı "bi torunum olsa" demeye.. Yaşlı kadın, torun istemesi doğal tabii ama başka insanların içinde demesi sinir etti. Her neyse, sonra misafirler gitti, biz bize kaldık, beni oturttu karşısına, başladı kızmaya... yok evleneli onca zaman olmuş, herkesin çocuğu oluyormuş bi biz kalmışız, insanlar yanlış anlarmış, "kusurlu" sayarlarmış. Ne alakası var dedim, bu bir "kusur" değil ki... kaldı ki cidden bu yönde bir rahatsızlığımız olsa (allah korusun) bu da bi kusur değil. Ben öyle deyince sesini daha da yükseltti, torun istiyomuş da, en büyük oğlunun çocuğu olmayacak mıymış, göremeyecekmiymiş o günleri, utanmam lazımmış onun karşısında öyle konuştuğum için. Niye evlenmişiz o zaman, boşuna mı o kadar düğün falan yapılmış.
Kan beynime sıçradı, evlilik illa çocuk doğurmak için midir ? Ayrıca bu bizim özelimiz, hatta en özelimiz. Bizden başka kimse karar veremez. Çocuğu doğuracak olan bensem, en başta benim bunu istemem lazım. Kimsenin zoruyla olacak iş değil dedim. Sonra kayınbabam geldi odaya, konuyu hemen kapattı. Her neyse o mesele orada kapandı sandım, bu sefer de eşim üstüme gelmeye başladı.. Denesek olmaz mıymış, sonradan alışırmışım.. onu da anlıyorum. Yani çocuk istemesi elbette doğal ama ben istemiyorum. Belki de gariplik bende ama cidden hiç düşünemiyorum kendimi o halde. Hem çok büyük bi sorumluluk, hem de hayatımızın baştan sona değişmesi demek. İşime ara vermem lazım, eve kapanmam lazım ve ben buna hiç alışkın değilim. 2 gün evde otursam bunalımda gibi hissederim. Ayrıca tam da bu zamanda, işimde yükselme şansım varken bu konunun açılması... kafam çok karşık, KVyi geçtim ama eşime acıyorum, çocuk istemesi çok doğal ve içimde çok az heves olsa bile tamam diyeceğim ama inanın yok. Hiç yok. Şimdi ne yapayım bilmiyorum... Akıl verirseniz çok sevinirim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?