Merhaba arkadaşlar,
Ben 3 yıllık evliyim, henüz çocuğumuz yok, açık konuşmak gerekirse düşünmüyorum da.. Çocukları severim elbet ama hiçbir zaman da çok fazla istemedim çocuk sahibi olmayı. Bunu eşim de biliyordu evlenmeden önce. O zamanlar "zamanla değişir düşüncen" demişti...
Bayramda kayınvalideme gittik, başka akrabalar da vardı, orada başladı "bi torunum olsa" demeye.. Yaşlı kadın, torun istemesi doğal tabii ama başka insanların içinde demesi sinir etti. Her neyse, sonra misafirler gitti, biz bize kaldık, beni oturttu karşısına, başladı kızmaya... yok evleneli onca zaman olmuş, herkesin çocuğu oluyormuş bi biz kalmışız, insanlar yanlış anlarmış, "kusurlu" sayarlarmış. Ne alakası var dedim, bu bir "kusur" değil ki... kaldı ki cidden bu yönde bir rahatsızlığımız olsa (allah korusun) bu da bi kusur değil. Ben öyle deyince sesini daha da yükseltti, torun istiyomuş da, en büyük oğlunun çocuğu olmayacak mıymış, göremeyecekmiymiş o günleri, utanmam lazımmış onun karşısında öyle konuştuğum için. Niye evlenmişiz o zaman, boşuna mı o kadar düğün falan yapılmış.
Kan beynime sıçradı, evlilik illa çocuk doğurmak için midir ? Ayrıca bu bizim özelimiz, hatta en özelimiz. Bizden başka kimse karar veremez. Çocuğu doğuracak olan bensem, en başta benim bunu istemem lazım. Kimsenin zoruyla olacak iş değil dedim. Sonra kayınbabam geldi odaya, konuyu hemen kapattı. Her neyse o mesele orada kapandı sandım, bu sefer de eşim üstüme gelmeye başladı.. Denesek olmaz mıymış, sonradan alışırmışım.. onu da anlıyorum. Yani çocuk istemesi elbette doğal ama ben istemiyorum. Belki de gariplik bende ama cidden hiç düşünemiyorum kendimi o halde. Hem çok büyük bi sorumluluk, hem de hayatımızın baştan sona değişmesi demek. İşime ara vermem lazım, eve kapanmam lazım ve ben buna hiç alışkın değilim. 2 gün evde otursam bunalımda gibi hissederim. Ayrıca tam da bu zamanda, işimde yükselme şansım varken bu konunun açılması... kafam çok karşık, KVyi geçtim ama eşime acıyorum, çocuk istemesi çok doğal ve içimde çok az heves olsa bile tamam diyeceğim ama inanın yok. Hiç yok. Şimdi ne yapayım bilmiyorum... Akıl verirseniz çok sevinirim.
Offf aynı bennnnn
Kwalidemler, iste olsa iyi olur ben goremeyecek miyim o gunleri, bak tek oglum var,herkesin cocugu oldu,sizden sonra evlenenlerin bile oldu ,daha neyi bekliyorsunuz herseyin zamani var,30 un dan sonra cocuk dede mi diyecek vsvsvs.. hatta bi ara annesinin kuzeni bile dedi, eee nezaman cocuk gelio? Cocuk yapin cocuk. Cocuksuz sap gibi hayat mi olur falanlar filanlar.. bizde istiyoruz ama suan degil,nasip kismet,kurum sinavlarimiz var derdim,olur ilerde zamanla derdim,daha yeni evlendik.. Baktim kvalide de basladi cocuk cocuk diye. En sonunda ben hazir degilim , o sorumlulugu kaldiramam. hem benden cocuk isteyenler cocugun bezini mamasini ekmegini suyunu onlar mi verecek,onlar mi basinda nobet tutacak dedim? Eger oyleyse yapayim onlar baksin o halde deyip kalktim masadan!! ( bu arada esim istiyordu ama ben istemedigim icin ailesine ben istemiyorum,biz kendimize bakamiyoruz daha derdi beni korumak icin?
25 inde evlendim,27 yasinda bu muhabbetlere maruz kaldim. 3.5 yillik evliyim suan.
Mahalle baskisiyla napalim baslayalim kurtulus yok dedik ve bu sefer de olmadigini gorduk. 6_7 aylik ugraslar sonucu suan ikizlere hamileyim.
Ve ben kara kara dusunuyorum nasil olacak,nasil bakilacak,maddi gucum yetecek mi, bir cocuga zor razi olmusken iki cocugun ustesinden nasil gelecegim ben buna hazir miydim ki vsvs gibi sorular beynimi halen kemiriyor.
Ha bu arada olmuyor diye de gecen yıl esimle buyuk bir tartisma yasadik,konu bosansak mi 'ya kadar geldi. Yok ben baba olamicak miyim, yok o zmn insanlar niye evleniyor ki tabiki soyunu da devam ettirmek icin, ayrica bu dunyadan iyi bir amelle goc etmen gerek(bunlardan biri arkandan sana hayir duasi edecek bir evlat),herkesin cocugu var bizim niye yok,sen nasi bayansin normalde erkekler cocuk istemez falanlar filanlar..herkes soruyor cekiniyorum artik,cocuklara bakarken içim gidiyor benim'ler falan..
Esimi cok seviyorum ama bir o kadar da cok kirildim bu laflarina. Tabi ki cocuk istiyordum ama bu zamanda degildi.
Neyse ugraslar sonucu bebek oldu,buna da sukur.. ya olmasa? Allah yoklugunu da gostermesin. Ama ne bileyim dogduklarinda oyle bagrima basasim da gelmiyor. Belki de kalbim cok kirgin oldugundan, kendi istegimle degil de olmasi gerektigi icin oldugundan belki de... mahalle baskısı yuzunden belki de. Tekrar hamile kalmak isterim bu arada,ama belki taa 5 yil sonra,gercekten kendim isteyerek,dayatma zorlama olmadan.,gercekten ozlem duyarak,heves ederek,tadını cikararak.
Bazen diyorum hormonlardan dolayi mi boyle diyorum,bu yaptigim nankorluk mu ustelik tedaviyle olmasina ragmen..
Karmasik duygular icindeyim. Ruyamda gordum bebeklerimi,kucagima aliyordum,uyutuyordum.. o kadar huzur buldum ki uyandigimda.
Bir keresinde de dusuk yapmisim,gozlerimden yaşlar akarak uyandim onlara birsey oldu diye..
Suan yasim 28.
Ama cocugumuzun olacaginin %100 garantisi olsaydi ben iki sene daha beklerdim,esim de sorun yapmasaydi şayet.
Saniyorum, ikizlerim dogdugunda hersey duzelecek, herseyin iyisi en guzeli onlarda olsun isterim. Onlar hep mutlu,huzurlu olsun.. saniyorum kucagima alinca daha farkli olur,herseyi kırılmısliklari unuturum..onlara bir kiyafet almak icin bile kac magaza dolasip bakiyorum,alt tarafi 2_3 ay giyecek oysa. Bunun icin de dua edecegim, allahtan gelen bir hediye onlar bize. Minicikler.. cok sukur ki bizim oldu,olmayanlara da cok uzuluyorum(allah im tez zamanda versin onlara da)
Bakalim gorecegiz, baba olmayi cok isteyen esim cocuklarla ilgilenecek mi, onlari giydirip yeri geldiginde gazını cikarip altını temizleyecek mi?bana yardimci olacak mi? Gercekten kalpten mi istemis yoksa lafta mı istemiş gorecegiz
Not:
Sen kendini nasil rahat hissedeceksen oyle yap,ertele. Benim fikrim degistiginde "iyi ki de olmus,tam da zamaniymis,bosuna kızmışım esime"
Diye dusundugumde yazarım sana