- 31 Ağustos 2021
- 1.085
- 2.379
- Konu Sahibi Probisinkokusu
- #1
Merhabalar KK kızları. Daha bir ay kadar önce eşimin ev içindeki durumu ile ilgili bir konu açmıştım. O konuyada bir çok yorum gelmişti uzun bir psikolojik şiddet sonucu o konuyu başarılı bir şekilde geride bıraktım sayenizde
Bugün ise çok farazi bir konu ile karşınızdayım. O günkü konumda da bir çok yazar bebek düşünme demişti haklı olarak. Ki bende o dönemde de şu dönemde de düşünmüyorum. Çözülen konumun istikrar kazanması için. Ancak konum yinede bebek ile ilgili.
Bebek fikrinden,şu hayat koşuşturmacasında ona ayıracak maddi imkandan, manevi yükten ötürü şuan bu fikre oldukça uzağım eşimde öyle. Hala zaten arada hır gür oluyor ne yazık ki. Peki bu konunun bebekle ilgisi ne diyeceksiniz. Şu ki annem geçenlerde beni aradı ve benden sonra evlenen bir yakınımızın doğum yaptığını, bebeğinin ne kadar güzel olduğundan falan bahsetti. Anladım bir sonraki cümleyi tabi. Düşünmediğimizi falan söyledim. Hep söylüyordum zaten. Ben her şey rayına otursun istiyorum ama daha insanlar senesi gelmeden kucaklarına alıyorlar bebeklerini hem şaşırıyor hemde yoluna oturmayan evliliğim için üzülüyorum.
Doğum, hamilelik,bebek vb. süreçlerden ne kadar korksamda bir gün bunu isteyeceğimi biliyorum. Beni annem 70 ini geçen bir kadın. Bana çok sonraları hamile kalmış. Annem dünya tatlısıdır ve ben onsuz bir hayat düşünemiyorum. Onun dünyada olmadığını düşününce kendimi sombaharda rüzgarın savurduğu bir yaprak gibi hissediyorum. Ben çalıştığım ve anneme yakın oturduğum için. Probisin bebeğin olursa ben bakarım kızım(kardeşleriminkine de bakmıştır)bak insanlar senelerce arayıp bulamıyor hemen olmaz belki ben seni kaç sene bekledim. Hemen olursada sizinle büyür gider diyor. Hoş bende küçük bir yaşta değilim. Gerçi anneme kim baksın ona da baktırmaya hiç meraklı değilim. Birbirlerini tanısınlar yeter.
Benim hazır hissetmemem, annemin istemesi, oturmayan evliliğimiz her şey bir yana. Çocuğum veya çocuklarım anneannelerini tanımazlarsa diye çok korkuyorum kızlar. Düşüncesi bile gözlerimi dolu dolu ediyor. Tabiki kimse için çocuk yapılmaz elbette çocuğun doğduğu ortam çok önemli ama ya istediğimde hemen olmazsa annem çocuğumu göremez onlarla vakit geçiremezse diye çok korkuyorum. Onu fotoğraflarından tanıtmak beni çok korkutuyor. Sanki hamile kalmayarak onların tanışma fırsatlarını ellerinden alıyorum.Bazen nasipte varsa askerliğini görür. Nasipte yoksa doğumunu göremez diyor. Ama kalbim çok inciniyor bu düşünceler ile.
Dediğim gibi evlendikten sonra hiç eşimle bile bebek konusunu açmadık. Benim reglim gecikince aklım çıkıyor. Ama şu düşüncelerde bazen ruhumu daraltıyor. Kendimi teskin edip mantıklı düşünmeye çalışıyorum çoğunlukla başaramıyorum.Yine bir iç dökme yazısı oldu sanki. Siz benim bu düşünce silsilelerimin içinde hangilerine katılırsınız?
Zahmet edip okursanız çok teşekkür ederim.
Ekleme: birde çevremde gencecik sağlıklı kadınların bebek tedavisi görmesi, düşük yapmaları da sanki hemen istesemde olmayacak hissiyatı veriyor.
Bugün ise çok farazi bir konu ile karşınızdayım. O günkü konumda da bir çok yazar bebek düşünme demişti haklı olarak. Ki bende o dönemde de şu dönemde de düşünmüyorum. Çözülen konumun istikrar kazanması için. Ancak konum yinede bebek ile ilgili.
Bebek fikrinden,şu hayat koşuşturmacasında ona ayıracak maddi imkandan, manevi yükten ötürü şuan bu fikre oldukça uzağım eşimde öyle. Hala zaten arada hır gür oluyor ne yazık ki. Peki bu konunun bebekle ilgisi ne diyeceksiniz. Şu ki annem geçenlerde beni aradı ve benden sonra evlenen bir yakınımızın doğum yaptığını, bebeğinin ne kadar güzel olduğundan falan bahsetti. Anladım bir sonraki cümleyi tabi. Düşünmediğimizi falan söyledim. Hep söylüyordum zaten. Ben her şey rayına otursun istiyorum ama daha insanlar senesi gelmeden kucaklarına alıyorlar bebeklerini hem şaşırıyor hemde yoluna oturmayan evliliğim için üzülüyorum.
Doğum, hamilelik,bebek vb. süreçlerden ne kadar korksamda bir gün bunu isteyeceğimi biliyorum. Beni annem 70 ini geçen bir kadın. Bana çok sonraları hamile kalmış. Annem dünya tatlısıdır ve ben onsuz bir hayat düşünemiyorum. Onun dünyada olmadığını düşününce kendimi sombaharda rüzgarın savurduğu bir yaprak gibi hissediyorum. Ben çalıştığım ve anneme yakın oturduğum için. Probisin bebeğin olursa ben bakarım kızım(kardeşleriminkine de bakmıştır)bak insanlar senelerce arayıp bulamıyor hemen olmaz belki ben seni kaç sene bekledim. Hemen olursada sizinle büyür gider diyor. Hoş bende küçük bir yaşta değilim. Gerçi anneme kim baksın ona da baktırmaya hiç meraklı değilim. Birbirlerini tanısınlar yeter.
Benim hazır hissetmemem, annemin istemesi, oturmayan evliliğimiz her şey bir yana. Çocuğum veya çocuklarım anneannelerini tanımazlarsa diye çok korkuyorum kızlar. Düşüncesi bile gözlerimi dolu dolu ediyor. Tabiki kimse için çocuk yapılmaz elbette çocuğun doğduğu ortam çok önemli ama ya istediğimde hemen olmazsa annem çocuğumu göremez onlarla vakit geçiremezse diye çok korkuyorum. Onu fotoğraflarından tanıtmak beni çok korkutuyor. Sanki hamile kalmayarak onların tanışma fırsatlarını ellerinden alıyorum.Bazen nasipte varsa askerliğini görür. Nasipte yoksa doğumunu göremez diyor. Ama kalbim çok inciniyor bu düşünceler ile.
Dediğim gibi evlendikten sonra hiç eşimle bile bebek konusunu açmadık. Benim reglim gecikince aklım çıkıyor. Ama şu düşüncelerde bazen ruhumu daraltıyor. Kendimi teskin edip mantıklı düşünmeye çalışıyorum çoğunlukla başaramıyorum.Yine bir iç dökme yazısı oldu sanki. Siz benim bu düşünce silsilelerimin içinde hangilerine katılırsınız?
Zahmet edip okursanız çok teşekkür ederim.
Ekleme: birde çevremde gencecik sağlıklı kadınların bebek tedavisi görmesi, düşük yapmaları da sanki hemen istesemde olmayacak hissiyatı veriyor.
Son düzenleme:
o konularda biraz nettir hiç eyvallah etmez.
yani nasipten öte yol yok olmayacaksa olmuyor.
