Eşim mi haklı ailem mi? Ben nasıl davranmalıyım?

idrakyollariiltihabi .!.:

Merhaba hatunlar.
Ailem içeride, ben kendimi tuvalete kapattım konu açıyorum. Sorarlarsa kabız ettiniz beni diyeceğim. Ruhum kabız oldu gerçekten.

Arkadaşlar benim ailem biraz rahattır. En azından bana kıyasla rahatlar. Bir yere gittiklerinde her daim geç kalırlar. Kafalarına göre hareket ederler, pek umursamazlar karşısındaki ne düşünür diye. Bir de üstüne eleştirirler herkesi. En mükemmel onlar çünkü. Bu, ben bekarken de böyleydi evlendim hala böyle.

Velhasılı ailem bana uzak bir semtte oturuyor. Geldiklerinde kalırlar. Bugün öğlen hal hatır sormak için aradım. Bir iki saat sonra oradayız dediler. Güzel, gelsinler tabi de bir telefon açıp söyleseler. En azından ev uygun olur yemek yapılır. Yerinde duramayan oğlumla iki ayağım bir pabuca girmez. Hadi bu duruma alıştım. Bir iki saat diyorsa zaten en az 5 saat sonra gelirler. O yüzden rahattım. Hep de bir bahaneleri vardır gecikme için.

Iki erkek kardeşim var. Bana her geldiklerinde öyle yarım saat laf olsun diye oturur, bu tarafta ikamet eden kuzenlerle plan yaparlar. Burada yemek yiyip çıkarlar sadece. Ben deli gibi hazırlık yaparım, uğraşırım ama onlar gezerler. Hadi buna da alıştım. Kalacağız derler sonra gecenin bir yarısı vazgeçtik gideceğiz derler. Gece 1 den erken gelmezler eve. O da en iyi ihtimal. Eşim de ayıp olmasın diye bekler onları uyumaz. Hoş, en büyük ayıbı eşim ve benim evimize gelip gezmeye giden bir kez bile oturup muhabbet etmeyen, sadece yemek yemek ya da uyumak için evi kullanan kardeşlerim yapıyor ama işte...

Bugün eşim "ben gece ikiye kadar kardeşlerin geziyor diye oturup onları bekleyemem. Uyuyacağım bugün" dedi. Ses etmedim uyudu. Uyudu da bundan sonra olacaklar belli. Gecenin yarısında gürültüler eşliğinde gelecekler. Hadi sigara içelim oturalım ya da acıktık diyecekler. Çıkan seslerden eşim uyanacak, tık sesine uyanan oğlum huysuzluk edip kalkacak. Saatlerce onu uyutmaya çalışacağım. Muhtemelen her zaman olduğu gibi bir iki saat uykuyla sabah erkenden kalkan oğlumla birlikte harabeye dönen evi temizlemeye başlayacağım. Yani ailem bana geldiğinde bana düşen rol iş yapmak, iş yapmak ve yine iş yapmak. Muhabbet, oturup konuşmak hak getire.

Az önce eşim "ben sıkıldım bu durumdan artık. Bize geliyorlar ama bizde değiller. Yine gece 2de gelip kahkaha atıp çocuğu uyandıracak sonra gidecekler. Öğlene kadar uyuyor onlar rahat bu konuda. Biz düzeni olan insanlarız erken kalkıyoruz. Bu kadar saygısızlık olmaz vs" dedi. Her zaman olduğu gibi ailemi savundum. Sus git yat falan dedim.

Gerçekten objektif olamıyorum. Eşim haklı mı bu konuda. Peki ben ne yapmalı nasıl davranmalıyım? Zaten yeğenlerim, oğlum ve annem tüketti beni. Oğlumun oyuncağını paylaşmak istememesi, annemin sürekli onlar yetim, onlara yazık demesi, benim her daim arada kalmam. Oğlum ezilmesin diye çok uğraşıyorum ama gün sonunda ezilen, dışlanan yine oğlum oluyor. Vicdanım rahatsız olsa da annemin gazıyla "evet onlar yetim onların istedikleri olsun" diyorum en nihayetinde.

Lütfen okuyup objektif olarak yorumlar mısınız. Ailem mi anormal davranıyor, eşim mi abartıyor. Şimdiden teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

Merhaba hatunlar.
Ailem içeride, ben kendimi tuvalete kapattım konu açıyorum. Sorarlarsa kabız ettiniz beni diyeceğim. Ruhum kabız oldu gerçekten.

Arkadaşlar benim ailem biraz rahattır. En azından bana kıyasla rahatlar. Bir yere gittiklerinde her daim geç kalırlar. Kafalarına göre hareket ederler, pek umursamazlar karşısındaki ne düşünür diye. Bir de üstüne eleştirirler herkesi. En mükemmel onlar çünkü. Bu, ben bekarken de böyleydi evlendim hala böyle.

Velhasılı ailem bana uzak bir semtte oturuyor. Geldiklerinde kalırlar. Bugün öğlen hal hatır sormak için aradım. Bir iki saat sonra oradayız dediler. Güzel, gelsinler tabi de bir telefon açıp söyleseler. En azından ev uygun olur yemek yapılır. Yerinde duramayan oğlumla iki ayağım bir pabuca girmez. Hadi bu duruma alıştım. Bir iki saat diyorsa zaten en az 5 saat sonra gelirler. O yüzden rahattım. Hep de bir bahaneleri vardır gecikme için.

Iki erkek kardeşim var. Bana her geldiklerinde öyle yarım saat laf olsun diye oturur, bu tarafta ikamet eden kuzenlerle plan yaparlar. Burada yemek yiyip çıkarlar sadece. Ben deli gibi hazırlık yaparım, uğraşırım ama onlar gezerler. Hadi buna da alıştım. Kalacağız derler sonra gecenin bir yarısı vazgeçtik gideceğiz derler. Gece 1 den erken gelmezler eve. O da en iyi ihtimal. Eşim de ayıp olmasın diye bekler onları uyumaz. Hoş, en büyük ayıbı eşim ve benim evimize gelip gezmeye giden bir kez bile oturup muhabbet etmeyen, sadece yemek yemek ya da uyumak için evi kullanan kardeşlerim yapıyor ama işte...

Bugün eşim "ben gece ikiye kadar kardeşlerin geziyor diye oturup onları bekleyemem. Uyuyacağım bugün" dedi. Ses etmedim uyudu. Uyudu da bundan sonra olacaklar belli. Gecenin yarısında gürültüler eşliğinde gelecekler. Hadi sigara içelim oturalım ya da acıktık diyecekler. Çıkan seslerden eşim uyanacak, tık sesine uyanan oğlum huysuzluk edip kalkacak. Saatlerce onu uyutmaya çalışacağım. Muhtemelen her zaman olduğu gibi bir iki saat uykuyla sabah erkenden kalkan oğlumla birlikte harabeye dönen evi temizlemeye başlayacağım. Yani ailem bana geldiğinde bana düşen rol iş yapmak, iş yapmak ve yine iş yapmak. Muhabbet, oturup konuşmak hak getire.

Az önce eşim "ben sıkıldım bu durumdan artık. Bize geliyorlar ama bizde değiller. Yine gece 2de gelip kahkaha atıp çocuğu uyandıracak sonra gidecekler. Öğlene kadar uyuyor onlar rahat bu konuda. Biz düzeni olan insanlarız erken kalkıyoruz. Bu kadar saygısızlık olmaz vs" dedi. Her zaman olduğu gibi ailemi savundum. Sus git yat falan dedim.

Gerçekten objektif olamıyorum. Eşim haklı mı bu konuda. Peki ben ne yapmalı nasıl davranmalıyım? Zaten yeğenlerim, oğlum ve annem tüketti beni. Oğlumun oyuncağını paylaşmak istememesi, annemin sürekli onlar yetim, onlara yazık demesi, benim her daim arada kalmam. Oğlum ezilmesin diye çok uğraşıyorum ama gün sonunda ezilen, dışlanan yine oğlum oluyor. Vicdanım rahatsız olsa da annemin gazıyla "evet onlar yetim onların istedikleri olsun" diyorum en nihayetinde.

Lütfen okuyup objektif olarak yorumlar mısınız. Ailem mi anormal davranıyor, eşim mi abartıyor. Şimdiden teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

İşte hazır yatak da olamıyor. Her an fikir değiştiriyorlar. Kalacağız diyorlar ben hazırlık yapıyorum vazgeçtik teyzene gidelim diyorlar. Ya da yatak yorgan eşimin yattığı bazanın altında. Kalmayacağız diyorlar, sonra neyse kalalım diyorlar. Bunu dedikleri saat gece bir buçuk. Eşimi uyandırıyorum yatak hazırlıyorum vs.

Mesela bu durum hep sorun olduğu için eşim ya da ben anneme "kalacak mısınız anne" diye sormuşuz hatırlamıyorum kim sordu. Uzun bir süre lafını edip trip attı. Misafire kalacak mısınız diye sorulmaz diyerek.

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

Haklısınız. Sanırım böyle olmamın sebebi annem. Çocukluğum ve ergenliğim boyunca kendi ailesi hep en önemliydi. Bizden ve babamdan da önemliydi. Bu öğretiyle yetiştim. Aile her zaman önceliklidir. Her ne kadar bu bende o zamanlar öfkeye sebep olsa da, bilinçaltına işlemiş demek ki. Ben de annem gibi davranıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Blueberrytimes .!.:

Kendi çocuğunuzu korumaktan bile acizseniz başkalarının çocuğunuza iyi davranacağına yönelik beklentiniz de olmasın. Onların yetim olması oğlunuzun suçu ise ezdirin ezilsin ki hayatı boyunca böööyle ezik kalsın anasından bunu gördü çünkü!
Neyse, eşiniz haklı ailem bana geldiği zaman çıt çıkmaz herkes yemeğini de uykusunu da uyur, etraf toplu bırakılır erkek kardeşim bile yemeğe yardım eder, kusura bakmayın da insan evladının hayvan sürüsünden farklı olması lazım di mi ama. Haa eviniz ormanın içindeyse bilemem tabi.
Ananıza bir zahmet, anne çocuk ezik yetişecek hepsine eşit davran kimsenin hakkını yeme, çocuklar ne görürse onu yaparlar,diyiverin

Genişletmek için tıkla...

mevzuvar .!.:

Acikcasi yazdiginiz hiçbir şeyi yeni idrak etmiş gibi gorunmuyorsunuz bana. Zaten üzerine dusundugunuz ve çoktan tanımladığıniz problemler gibi bunlar. Değişmek zordur, inatla bilinçli yapılan hataları düzeltmek biraz gurur da kırıcı olabilir. Acaba degismenizi gerektirecek bahsettiginiz problemleri değişmesi zor oldugu bilinen bilincaltina bağlayarak değişmekten mi kacmaya çalışıyorsunuz? Ya da bilincaltiniza işlenerek sizi kendiyle aynı hataları yapmaya ittiğini soylediginiz annenize kabahat bulunacagini bile bile bu konuyu açarak biraz esinize karsi vicdan rahatlatmak, biraz anneye olan öfkeyi dolaylı olarak atmak istemiş olabilir misiniz?

Aslinda burda konusulanlarin ben sizin icin cok yonlendirici oldugunu zannetmiyorum. Cunku konunun gidisatini ongorerek actiniz ve tam da kafanizdaki gibi yonleniyor yorumlar. Normalde üzerine dusunulmemis ya da karar verilemeyen durumlarda buradaki yorumlar yol gösterici olabiliyor. Ama ben başından beri sizin yönlendirilmesi gereken bir karar surecinde olmadığınızı hissediyorum. Siz her şeyi dusunmus ve sonuca baglamissiniz. Sizin probleminiz sanırım dusuncelerinizle ve dusuncelerinizi dusunmekle fazla vakit kaybetmek. Size tasviyem düşüncelerinizi, davranışlarınizi olduğu haliyle irdeleyip aciklamalar yaparak, açıklamalarınizda haklı olduğunuza ikna olmak için yine zaten düşünmüş olduğunuz şeyleri tekrar tekrar düşünüp konusmakla oyalanmayin. Çünkü ne düşünürseniz dusunun, ne kadar düşünürseniz düşünün hayatınız sadece
davrandiginiz şekilde yonleniyor. Pratikte yapmanız gerekenlere odaklanmak ve değişim baslatmak için harcayin içsel enerjinizi.

Böyle açıkça yazdım ama hadsizlik olarak algilamayin lütfen. Bu konular üzerine düşünmeye yatkın biri olduğunuzu gözlemlediğim için açıkça yazmanın faydalı olabileceğine inanarak yazdim.

Genişletmek için tıkla...

Blueberrytimes .!.:

Kendi çocuğunuzu korumaktan bile acizseniz başkalarının çocuğunuza iyi davranacağına yönelik beklentiniz de olmasın. Onların yetim olması oğlunuzun suçu ise ezdirin ezilsin ki hayatı boyunca böööyle ezik kalsın anasından bunu gördü çünkü!
Neyse, eşiniz haklı ailem bana geldiği zaman çıt çıkmaz herkes yemeğini de uykusunu da uyur, etraf toplu bırakılır erkek kardeşim bile yemeğe yardım eder, kusura bakmayın da insan evladının hayvan sürüsünden farklı olması lazım di mi ama. Haa eviniz ormanın içindeyse bilemem tabi.
Ananıza bir zahmet, anne çocuk ezik yetişecek hepsine eşit davran kimsenin hakkını yeme, çocuklar ne görürse onu yaparlar,diyiverin

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

Merhaba hatunlar.
Ailem içeride, ben kendimi tuvalete kapattım konu açıyorum. Sorarlarsa kabız ettiniz beni diyeceğim. Ruhum kabız oldu gerçekten.

Arkadaşlar benim ailem biraz rahattır. En azından bana kıyasla rahatlar. Bir yere gittiklerinde her daim geç kalırlar. Kafalarına göre hareket ederler, pek umursamazlar karşısındaki ne düşünür diye. Bir de üstüne eleştirirler herkesi. En mükemmel onlar çünkü. Bu, ben bekarken de böyleydi evlendim hala böyle.

Velhasılı ailem bana uzak bir semtte oturuyor. Geldiklerinde kalırlar. Bugün öğlen hal hatır sormak için aradım. Bir iki saat sonra oradayız dediler. Güzel, gelsinler tabi de bir telefon açıp söyleseler. En azından ev uygun olur yemek yapılır. Yerinde duramayan oğlumla iki ayağım bir pabuca girmez. Hadi bu duruma alıştım. Bir iki saat diyorsa zaten en az 5 saat sonra gelirler. O yüzden rahattım. Hep de bir bahaneleri vardır gecikme için.

Iki erkek kardeşim var. Bana her geldiklerinde öyle yarım saat laf olsun diye oturur, bu tarafta ikamet eden kuzenlerle plan yaparlar. Burada yemek yiyip çıkarlar sadece. Ben deli gibi hazırlık yaparım, uğraşırım ama onlar gezerler. Hadi buna da alıştım. Kalacağız derler sonra gecenin bir yarısı vazgeçtik gideceğiz derler. Gece 1 den erken gelmezler eve. O da en iyi ihtimal. Eşim de ayıp olmasın diye bekler onları uyumaz. Hoş, en büyük ayıbı eşim ve benim evimize gelip gezmeye giden bir kez bile oturup muhabbet etmeyen, sadece yemek yemek ya da uyumak için evi kullanan kardeşlerim yapıyor ama işte...

Bugün eşim "ben gece ikiye kadar kardeşlerin geziyor diye oturup onları bekleyemem. Uyuyacağım bugün" dedi. Ses etmedim uyudu. Uyudu da bundan sonra olacaklar belli. Gecenin yarısında gürültüler eşliğinde gelecekler. Hadi sigara içelim oturalım ya da acıktık diyecekler. Çıkan seslerden eşim uyanacak, tık sesine uyanan oğlum huysuzluk edip kalkacak. Saatlerce onu uyutmaya çalışacağım. Muhtemelen her zaman olduğu gibi bir iki saat uykuyla sabah erkenden kalkan oğlumla birlikte harabeye dönen evi temizlemeye başlayacağım. Yani ailem bana geldiğinde bana düşen rol iş yapmak, iş yapmak ve yine iş yapmak. Muhabbet, oturup konuşmak hak getire.

Az önce eşim "ben sıkıldım bu durumdan artık. Bize geliyorlar ama bizde değiller. Yine gece 2de gelip kahkaha atıp çocuğu uyandıracak sonra gidecekler. Öğlene kadar uyuyor onlar rahat bu konuda. Biz düzeni olan insanlarız erken kalkıyoruz. Bu kadar saygısızlık olmaz vs" dedi. Her zaman olduğu gibi ailemi savundum. Sus git yat falan dedim.

Gerçekten objektif olamıyorum. Eşim haklı mı bu konuda. Peki ben ne yapmalı nasıl davranmalıyım? Zaten yeğenlerim, oğlum ve annem tüketti beni. Oğlumun oyuncağını paylaşmak istememesi, annemin sürekli onlar yetim, onlara yazık demesi, benim her daim arada kalmam. Oğlum ezilmesin diye çok uğraşıyorum ama gün sonunda ezilen, dışlanan yine oğlum oluyor. Vicdanım rahatsız olsa da annemin gazıyla "evet onlar yetim onların istedikleri olsun" diyorum en nihayetinde.

Lütfen okuyup objektif olarak yorumlar mısınız. Ailem mi anormal davranıyor, eşim mi abartıyor. Şimdiden teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

filmdelisi .!.:

Benim eşimden dahi duyduğum cümlelerdir bunlar, sonrası zaten hep kavga gürültü.
Sen öyle büyüdün, yok nerde gördün, her şeyin abartı, bir kereden bir şey olmaz vs.

Çocuklarımla alakalı en çok dikkat ettiğim şey öğle ve gece uykularında evde olmaları ve mümkünse misafirin gitmiş olması.
Gitmez ise ben içeri gider bayağı bir süre gelmem.
O sırada da umrumda olmaz içerideki bekliyor mu, oturuyor mu, laf mı ediyor, kapıdan çekip gitmiş mi vs.
Aileniz tuhaf diyemiceyecğim, benim ailemle benzer özellikleti var, rahatlıkları ve hep kendi etraflarında dönen dünya meselesi.
Babam sürekli çok şımarıklar, çok ses çıkarıyorlar niye ağlıyor bu kadar, her istediğini yapıyorsun tarzı konuşur.
Çünkü biz öyle büyüdük ki, çocuk bir yere gitmez, evde oyun oynanmaz, gülünmez, komşulara ses gider, put gibi otur.
Ablam 8 ben 2 yaşındayken bizi evde bırakıp akşam gezmeye giderlerdi, şaka gibi.
Bu insanlar şimdi akıl veriyor...

Kendileri çocuk büyütürken yapmadıklarını kızlarından görünce, tuhaf karşılıyorlar.
Zaten adınız çıkmış, hiç umursamadan uyarın valla.

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

:) kendimi çıplak gibi hissettim şu anda. Kabinin perdesini biri açtı ve ben kıyafete mi yönelsem, memelerimi ellerimle mi kapatsam bilemedim. Öyle bir haldeyim.

Hadsizlik değil de, zamanında gittiğim psikolog, 25 yıllık dostum ve siz söylediniz bunları yalnızca. Dostum olan kişi hala öneride bulunuyor sabırla. Bir konuda tespitinizi baltalamak isterim sadece. Evet düşündüğüm, hatta çokça düşündüğüm şeyler bunlar. Evet belki de öfkeme hak verilmesine ihtiyacım var. Ancak eyleme çevirme konusunda fazla çalışan bir zihnim var aynı zamanda. Buradaki yorumlar aklıma gelen, üzerinde epey düşündüğüm cümleler olabilir ancak bazen o kadar çok düşünüp herkesin yerine o kadar kendimi koyuyorum ki, devreler yanıyor. Bir müddet sonra kimin haklı olduğunu unutup muhakeme yeteneğimi köreltiyorum. Bu noktada konu açma isteğim oluyor. Yardımı oluyor yazılanların. Sadece, kendi iç sesimi okuyor gibi oluyorum her yorumda.

İyi bir gözlemcisiniz, daha önce söyleyen oldu mu :)

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

Fazla sabırlıyım evet :) yatması değil sıkıntı, benim evime gelip sadece yemek yitip yatıyorlar. Saygısızlık bu diyor. Bir de gürültü var tabi.

Yeğenlerimin biri oğlumla yaşıt, diğeri büyük. Yaşıt olanla sıkıntı oluyor genelde. Yahu bir kere kalacak mısınız dedik diye öyle söylenemez deyip küsmüş insanlar. Yatıya gelmeyin desem evlat reddi olur :)

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

Görüyorum ve arttırıyorum :)) haklı tabi ki lakin içimdeki "zaten ayda iki kez geliyorlar idare edebiliriz" sesini durduramıyorum.

Genişletmek için tıkla...

mevzuvar .!.:

Olmaz mi, mesleğim bu :) Ama bu kadar açık bir yuzlestirmeyi çok az kişiye yaptim. Elbette size sizi hiç tanımadan yorum yaptim, tamamen haklı oldugumu düşünerek yazmadim. Yüzde yüz yönlendirilmeye ihtiyaç duyarak da açmış olabilirsiniz konuyu :)

Psikologlar her ne kadar aynı eğitimi alsalar da benzersiz kişilik özellikleri, benzersiz geçmişleri ve benzersiz tecrubeleri mesleklerini yaparken hepsini birbirinden mutlak biçimde farklı kılıyor. Bir psikologla hele ki arkadasiniz olan bir psikologla yol katedemiyorsaniz başka bir psikologla devam etmenizi tavsiye ederim. Çünkü süreç boyunca tanıdık oldugunuz için istemeden de olsa arkadasinizi manipüle etmiş olabilirsiniz, arkadasiniz aranizdaki ilişki sebebiyle profesyonel yaklasamamis olabilir, kırıcı olabilecegini dusunerek yuzlestirme yapmayi ihmal ediyor olabilir ya da en basiti sizi anlayamiyor olabilir.

Genişletmek için tıkla...

The Calender .!.:

Fedakarliktan kastiniz nedir?polemik amacli sormuyorum inanin yani sahsen insan işi kendinden biliyor bende kendimden biliyorum asla eşim bu tepkiyi veremez ne olursa olsun!onlara karşı fazla beklentili olabilirmisiniz?

Genişletmek için tıkla...

Zinmem .!.:

Yanlis anlamayin ama bir seyi merak ettim. Kardeslerinizin bir isi yok mu? sabah erkenden ise giden insanlar haftasonlarida erken uyanirlar aliskanlik oldugu icin. Haliyle cok gec saatlere kadar uyanikta kalamazlar. Haftasonlari da calisan insanlar daha cok dinlenmek isterler. Orayi pek anlayamadim

Genişletmek için tıkla...

Bibibella .!.:

Hiç boyle birşey yok bi alınırlar ama gene gelirler gelince de dikkat ederler artık nasıl bu kadar sessiz kaliyorsunuz anlamadım gerçekten

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

Arkadaşım psikolog değil pdr mezunu. Hayatımda dibe attığım her an onun yardımıyla ayağa kalktım. "bunları zaten biliyorsun ama" ile cümleye başlıyor olsa da, bana çok yardımı oldu. Sebebini bilmiyorum ama doğru bildiklerimin onaylanmasına ihtiyaç duyuyorum.

Ailemle, eşimle ve hatta oğlumla yaşadığım sorunların temelinde de bu problem var. Onaylanma arzusu. Çevremde, kibirli dediğim dedik güçlü biri olarak tanımlanıyor olsam da, iç dünyamda vardığım tüm sonuçların büyük bir çoğunluk tarafından doğru kabul edilmesine ihtiyacım oluyor. Aynı durum oku karşımdakine çevirdiğim zaman da vuku buluyor. Eşimin, ailemin ve kardeşlerimin genel geçer görgü kurallarına riayet etmesi, toplum içinde en azından minimum zeka seviyesine hitap edecek ölçüde davranmalarını, dolayısıyla benim onayımdan geçmelerini arzuluyorum. Açıkça dile getirmesem de, daimi olarak kontrol etme ve değiştirme isteğim oluyor hepsine karşı. "onlar da böyle ne yapalım" deyip geçemiyorum. Bu hususta zihnimi "ne yapabilirim" sorusu ile o denli meşgul ediyorum ki, evet dediğiniz gibi söylenen her şey zaten düşündüklerim oluyor. Eyleme geçme konusunda hep sıkıntılı bir insandım, hala öyleyim. Bu durum nasıl aşılır ve ben doğru iletişimi nasıl sağlarım inanın bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...